அன்புள்ள ஜெயமோகன்,
மிக நிறைவான, வாழ்க்கையில் மறக்க முடியாத சந்திப்பாக அமைந்தது. சந்திப்பை ஒருங்கிணைத்த கிருஷ்ணன், செந்தில் மற்றும் நண்பர்கள் அனைவரும் நன்றிக்குறியவர்கள். இது ஒரு நல்லூழ்.
உங்கள் தளத்திலுள்ள கட்டுரைகளை வாசித்திருக்கிறேன் என்பதால், சந்திப்பில் நீங்கள் சொன்ன சில கருத்துக்களை நான் முன்னமே அறிந்திருந்தேன். என்றாலும் நீங்கள் சொல்லக் கேட்டபோது, it felt personal. விஷால் ராஜாவின் கதையை ‘பஸ்ஸில் வரும்போது போனில் படித்தேன் சார்’ என்றபோது, ‘கவனமாக படிக்கிறது மட்டும்தான் இலக்கிய வாசிப்பு’ என்றது பின்மண்டையில் தட்டியது போலிருந்தது. இலக்கியப் படைப்பை வாசிப்பது மட்டுமே ஒரு இலக்கிய வாசகனை உருவாக்குவதில்லை என்றும், அதற்கான தீவிரம் வாசகனுக்கும் தேவை என்றும் புரிந்தது.
நண்பர்களின் கேள்விகளும், தொடர்ச்சியாக நடந்த உரையாடல்களும் மிக முக்கியமானவையாக இருந்தன. பல சிந்தனைத் திறப்புகளை அளித்திருக்கின்றன என்று இப்போது தெரிகிறது.
நான் கேட்க நினைத்திருந்த சில கேள்விகளை விவாதம் அத்திசை நோக்கிச் செல்லாததால் கேட்க முடியவில்லை. முக்கியமாக இந்திய/கீழை தத்துவம் குறித்து பல மேற்கத்திய அறிவியலாளர்கள் கொண்டிருந்த உயர்வான எண்ணம், இந்தியப் பின்புலத்தில் நின்று நவீன அறிவியலை நோக்கும்போது உருவாகும் சில இடைவெளிகள், மதச்சார்பற்ற இந்தியக் குடியரசு இந்தியப் பண்பாடு குறித்து எடுக்கும் சில எதிர்மறையான நிலைப்பாடுகள் (அப்போது என் போன்றவர்களுக்கு ஏற்படும் அடையாளக் குழப்பம்), காந்தியம் பற்றி எனக்கிருந்த சில ஐயங்கள் போன்றவை.
ஆனால் இவை பற்றி தொடர்ந்து வாசிப்பதற்கான உற்சாகத்தையும், சிந்திப்பதற்கான தெளிவையும் இந்த சந்திப்பு அளித்திருக்கிறது.
சந்தித்த கணம் முதல், தோளை அணைத்து நீங்கள் விடை கொடுத்த கணம் வரை நிறைவாக இருந்த இரண்டு நாட்கள். வாசிப்பையே தலைமறைவு செயல்பாடாக செய்து கொண்டிருப்பவர்களுக்கு, தமிழின் முதன்மையான இலக்கிய ஆளுமை சாதாரணமாக அருகில் அமர வைத்து இலக்கியம், வரலாறு, பண்பாடு என்று இரண்டு நாட்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தால் எப்படி இருக்கும்? இரவில் பேய்க்கதை சொன்னால் எப்படி இருக்கும்? அழைத்துக் கொண்டு மாலைநடை சென்றால் எப்படி இருக்கும்? நன்றி என்ற சொல்லின் போதாமையை உணர்கிறேன் என்றாலும்..நன்றி சார்.
அன்புடன்,
சேது
