அர்ஜுன விஷாத யோகம் : மகத்தான மனத் தடுமாற்றம்

1. ‘அறநிலமாம் குருநிலத்தில்
போருக்கு முனைந்து
வந்துள்ள
என்னவரும் பாண்டவரும்
என்ன செய்கின்றனர் சஞ்சயா?’

2. என்று கேட்ட திருதராஷ்ட்ரனிடம்
சஞ்சயன் சொன்னான்,
‘அதோ மன்னனாகிய துரியோதனன்
அணிவகுத்து நிற்கும்
பாண்டவப் படையைக் கண்டு
துரோணரை நெருங்கி
பேசலுற்றான்.’

3.’ஆசிரியரே,
உங்கள் மாணவனும்
அறிஞனுமாகிய
துருபத இளவரசனால்
அணிவகுத்து நிறுத்தப்பட்ட
இந்த மாபெரும் படையை
பாருங்கள்!’

4.’இதோ
போர் மறவர்களாகிய
பீமனும் அர்ஜுனனும்
இணைந்து நிற்கின்றனர்.
வில்வீரர்களாகிய
சாத்யகியும் விராடனும்
தேர் வல்லோன் துருபதனும்
நிற்கின்றனர்.

5.திருஷ்டகேதுவும் சேகிதானனும்
வீரம்மிக்க காசிமன்னனும்
புருஜித்தும் குந்திபோஜனும்
மாமனுடனாகிய வைப்பயனும்
இதோ நிற்கின்றனர்.

6.ஆற்றல் மிக்க யூதான்யூவும்
வேகம் மிக்க உத்தமெளஜவும்
சுபத்திரை மகனும்
திரௌபதி மைந்தரும் உள்ளனர்.
அனைவருமே தேர்த்திறனுடையோர்.

7.இருபிறப்பாளரே,
நம் தரப்பில் சிறந்தவர்களை
என் படையின் தலைவர்களை
அனைவரையும் தாங்கள் அறிய
இதோ கூறுகிறேன்.

8.தாங்களும் பீஷ்மரும்
கர்ணனும்
போர் வெற்றி நாடும் கிருபரும்
அஸ்வத்தாமாவும் விகர்ணனும்
சோமதத்தன் மகனும்
ஜயத்ரதனும் பிறரும்
இதோ உள்ளனர்.

9.மேலும் பிறர்
எனக்காக உயிர்துறக்கத்
துணிந்து வந்த வீரர்கள்
பலவித ஆயுதங்கள் ஏந்தியவர்
போர்க்கலை சிறந்தோர்
இதோ உள்ளனர்.

10.பீஷ்மர் நடத்தும் படை
போதுமானதல்ல
பீமன் நடத்துவதோ
போதுமானது.

11.நீங்களெல்லாம்
எல்லா வழிகளிலும்
நிறைந்திருந்து
பீஷ்மரை காத்து கொள்க.’

12.பெருமையுடையோன்
குருகுல முதியோன்
மூதாதை
அவன் மகிழ
சிம்மக்குரல் எழுப்பி
தன் சங்கை ஊதினார்.

13.அதன்பின்
சங்கங்கள் பேரிகைகள்
பணவம் ஆனகம் கோமுகம்
சேர்ந்து ஒலித்தன
அவ்வொலிகள்
திசை நிறைத்தன.

14.அப்போது
வெண் குதிரைகள் பூட்டப்பட்ட
பெருந்தேரில் அமர்ந்த
கிருஷ்ணணும் அர்ஜுனனும்
தங்கள் தூயசங்கங்களை
உரத்து ஒலித்தனர்.

15.கிருஷ்ணன் பாஞ்சஜன்யம் முழக்க
அர்ஜுனன் தேவதத்தத்தை ஒலித்தான்
பெருஞ்செயல் வீரன் ஓநாய்வயிறன்
பெளண்டியமெனும் சங்கை ஒலித்தான்

16.குந்தி பெற்ற மன்னன் தருமன்
அனந்த விஜயத்தை ஊதினான்
நகுலனும் சகாதேவனும்
சுகோஷம் மணிபுஷ்பகம் எனும்
சங்குகளை ஒலித்தனர்

17.வில்வீரன் காசிமன்னன்,
தேர் வீரன் சிகண்டி,
திட்டதுயும்னன், விராடன்,
தோல்வி அறியா சாத்யகி

18.துருபதன்,திரெளபதி மைந்தர்கள்,
திண்தோள் அபிமன்யூ
ஆகியோரும் தனித்தனியாக
திசைநடுங்க சங்கொலியெழுப்பினர்.

19.புவிமன்னனே,
இங்ஙனம் விண்ணும் மண்ணும்
எதிரொளியெழுப்ப எழுந்த
அச்சங்கொலிகள்
தார்த்தராஷ்ட்ர குலத்தவரின்
நெஞ்சங்களைப் பிளந்தன.

20.உலகாளுபவனே,
ஆயுதங்கள் எழக்கண்ட
அனுமக் கொடியுடைய
அர்ஜுனன்
போருக்கு நின்ற
திருதாஷ்ட்ர மைந்தர்களைக் கண்டு
வில்லைத்தூக்கி
கிருஷ்ணனிடம் சொன்னான்.

21.’என் அச்சுதனே
இருபடைகள் நடுவே ரதத்தை நிறுத்துக.
22.இங்கு போர்புரிய விரும்பி
அணிவகுத்து நிற்பவர்கள்
அனைவரையும் நான் காணும்படி
ரதத்தை நிறுத்துவாய்.
என்னுடன் பொருத வருபவர்களை
நான் பார்க்கிறேன்.

23.தீய சிந்தனையுடைய
திருதராஷ்ட்ரன் மகனுக்கு
விருப்பமுள்ளதைச் செய்ய
இங்குவந்து கூடியவர்கள்
யார் யாரென்று பார்க்கிறேன்.’

24.பாரதனே,
துயிலை வென்றவன்
இவ்வண்ணம் கூற
முனிவர்க்கு இறைவன்
தன் தேரை
இரு படைகளுக்கு நடுவே
நிறுத்தினான்.’

25.பீஷ்மர் துரோணர்
மற்றும் மாமன்னர் முன்
தேரை நிறுத்தியபின்
‘பார்த்தனே
இணைந்திருக்கும் கெளரவரைப்
பார் நன்றாக’ என்றான்.

26.அங்கே
இருபக்கமும் நின்றிருந்த
தந்தையரையும் மூதாதையரையும்
ஆசிரியர்களையும் தாய்மாமன்களையும்
சகோதரர்களையும் மைந்தர்களையும்
பேரர்களையும் நண்பர்களையும்
மாதுவர்களையுமே கண்டான்!

27.குந்தியின் மைந்தன்
தன்முன் உறவினர் நண்பர்
அனைவரையும் கண்டான்.

28.பெருங்கருணையினால் மனமுருகி
இவ்வண்ணம் கூறலுற்றான்,
‘என்முன்
என் உறவினரே
போர்புரிய அணிவகுத்திருப்பதைக்
காண்கிறேன்.

29.என் கைகால் சோர்கின்றன.
வாய் உலர்கிறது.
உடல் நடுங்கி
மயிர் கூச்செறிகிறது.

30.என் கைகளில் இருந்து
காண்டீபம் நழுவுகிறது.
என் சருமம் பற்றி எரிகிறது.
என்னால் நிற்கவும் இயலவில்லை.
என் மனமோ
சுழன்று பறக்கிறது.

31.கேசவனே,
தீய அறிகுறிகளைக் காண்கிறேன்.
போரில் உறவினரைக் கொன்று
அடையும் நற்பலன் ஏதும்
எனக்குத் தெரியவுமில்லை.

32.வெற்றியையும் அரசையும்
விரும்பவில்லை.
இன்பங்களுக்கும் ஆசை கொள்ளவில்லை.
கோவிந்தனே,
அரசால் என்ன பயன்?
கேளிக்கைகளில்,
ஏன் இவ்வாழ்க்கையினால்தான்
எங்களுக்கு என்ன பயன்?

33.யாருக்காக
அரசை விழைகிறோமோ
யாருக்காக
இன்பங்களையும் களியாட்டங்களையும்
தேடுகிறோமோ
அவர்களெல்லாருமே
இதோ
உயிரையும் உடைமையையும் உதறிவிட்டு
போருக்கு வந்து நிற்கிறார்கள்.

34.ஆசிரியர்கள் தந்தையர்
மைந்தர்கள் மூதாதையர்
மாமன்கள் மாதுவர்கள்
பேரன்கள் மைத்துனர்கள்
இன்றும் பல உறவினர்கள்.

35.மதுசூதனனே,
என்னைக் கொல்லவந்தவர்களாயினும்
இவர்களை
மூவுலகை ஆளும் பதவி கிடைத்தாலும்
கொல்லத் துணிய மாட்டேன்.
மண்ணுக்காகவா கொல்வேன்?

36.ஜனார்த்தனா,
திருதராஷ்ட்ரன் மைந்தர்களைக்
கொன்றபின்
என்ன இன்பம் வரப்போகிறது
எங்களுக்கு?
கொள்ளையடிப்பவர்களாகிய
இவர்களைக் கொன்றால்
நாங்களும் பாவிகளாவோம்.

37.மாதவனே,
ஆகவே நாங்கள்
உறவினர்களாகிய திருதராஷ்ட்ரன் மைந்தரைக்
கொல்லலாகாது!
உறவினர்களைக் கொன்றபின்
எப்படி மகிழ்ந்திருப்போம்?

38.பதவிவெறியால்
விவேகமிழந்த இவர்கள்
குலத்தை அழிப்பதன் விளைவையும்
நெருங்கியவர்களைக் கொல்வதன்
பாவத்தையும்
அறிந்திலராயினும்,

39.ஜனார்த்தனா,
குலமழிவதன் பாதகங்களை
நன்கறிந்த நாங்களாவது
இந்தப் பெரும்பாவத்திலிருந்து
விலகத் தெரிந்திருக்க வேண்டாமா?

40.ஒரு குலம் அழிகையில்
அக்குலத்தின்
மரபான குலமுறைகள்
முற்றிலும் அழிகின்றன
குலநெறிகள் அழிந்தால்
அக்குலத்தையே
அதர்மம் சூழ்கிறது.

41.விருஷ்ணி குலத்தோன்றலே
அதர்மம் குலத்தைச் சூழும்போது
குலப்பெண்டிர்
நெறிவமுவுகின்றனர்.
அதன் மூலம்
வர்ணங்கள் கலக்கின்றன.

42.குலமழித்தவர்கள் மட்டுமில்லாது
அக்குலமே நரகம் செல்லநேர்கிறது
அக்குலத்து மூதாதையர்
ஈம உணவும் நீருமின்றி
விழ நேர்கிறது.

43.குலமழித்து
வர்ணக்கலப்பினை உருவாக்கும்
இந்த பாவங்களினால்
நிரந்தரமான பிறவி நெறிகளும்
குலமுறைகளும் அழிகின்றன.

44.ஜனார்த்தனா,
குலதர்மங்கள் அழிகையில்
அக்குலத்தோர்
நரகத்தில் வாழ்கிறார்கள்
என்று அறிந்துளோமே.

45.அரச பதவியில் விருப்பம் கொண்டு
உறவினர்களைக் கொல்ல
துணிந்திருக்கிறோம்.
என்ன வியப்பு!
எத்தனை இழிவு!
இந்தப் பெரும் பாவத்தைச்
செய்ய வந்திருக்கிறோம்.

46.ஆயுதங்கள் ஏந்திய
திருதராஷ்ட்ரன் மைந்தர்
ஆயுதங்கள் கைவிட்டு
எதிர்ப்பிலாது நிற்கும்
என்னைக் கொன்றால்
அதுவும் என் நன்மைக்கே.’

47.இங்ஙனம் கூறிய அர்ஜுனன்
துயரம் நிறைந்த மனத்துடன்
அம்புடன் வில்லை வீசிவிட்டு
அப்போர்களத்தில் அமர்ந்துவிட்டான்.

பகவத்கீதையில்
உபநிடதமும்
பிரம்ம வித்தையும்
யோக சாஸ்திரமும் ஆன
கிருஷ்ண அர்ஜுன உரையாடல்
எனும்
அர்ஜுன விஷாத யோகம்
முற்றும்.

*

கீதையின் நாடகத்தன்மை மிக்க இந்த நாற்பத்தேழு ஈரடிகளையும் ஒன்றுக்கு இருமுறை வாசிக்கும்போதே ஒரு நவீன வாசகனுக்கு சிறந்த புனைவுத்தருணம் ஒன்று மட்டுமே அளிக்கும் பலவகையான எண்ணத்திறப்புகளும் கற்பனைப் பாதைகளும் உருவாகியிருக்கும். இந்த அத்தியாத்தை முன்வைத்து சிந்திப்பதற்கு உதவியாக, பொதுவாகப் பேசப்படும் சில கருத்துக்களைப் பற்றி விவாதிக்கலாம்.

கீதையின் இப்பகுதிக்கு பிற்கால வேதாந்தத்தின் முதல் மூன்று ஆசிரியர்களும் உரை வகுக்கவில்லை. ராமானுஜர் மட்டுமே இறுதிவரிகளுக்கு ஒரு சிறு விளக்கக் குறிப்பு கொடுக்கிறார். இப்பகுதியை அவர்கள் நூலின் இன்றியமையாத உறுப்பாக எண்ணவில்லை என்று ஊகிக்கலாம். இந்த எண்ணம் அக்காலத்து குருகுல மரபுகளில் ஏற்கனவே இருந்திருப்பதனால்தான் மூவரும் ஒரே முடிவுக்கு வந்துள்ளனர். அவர்கள் முக்கியமாகக் கருதியது கீதையில் உள்ள வேதாந்த விவாதப் பகுதியை மட்டுமே.

ஆனால் பிற்காலத்து உரையாசிரியர்கள் அனைவரும் கீதையின் இப்பகுதியை மிகுந்த மன எழுச்சியுடன் அணுகியிருப்பதைக் காண முடிகிறது. முதல்குருநாதர் மூவரும் இப்பகுதியை விட்டுவிட்டது ஒரு பெரும் தவறு என்றே நடராஜகுரு தன் உரையில் குறிப்பிடுகிறார்.
கீதையை மகாபாரத்ததுடன் இணைப்பதற்காக உருவாக்கப்பட்ட இப்பகுதி மூலநூலின் உறுப்பல்ல என்பதானால் முக்கியமாக கருதப்படவில்லை என்று ஊகிக்கலாம். ஆனால் பிற்பாடு கீதையின் இப்பகுதியின் நாடகியமான கவித்துவம் பெரும் புகழ்பெற்று படிப்படியாக ஒரு மாபெரும் படிமமாக ஆனபோது மூலநூல் அளவுக்கு முக்கியமானதாக மாறியது. ஏன், மூலநூலை விடவும் முக்கியமானதாக, தனித்தியங்கக் கூடிய ஒரு படைப்பாக ஆயிற்று.

எந்த ஒரு கவித்துவ ஆக்கத்திற்கும் இருப்பதைப் போல பல்வேறுபட்ட வாசிப்புக்கான வாய்ப்புகள் உள்ள இப்பகுதியில் ஒவ்வொரு உரையாசிரியரும் ஒவ்வொருவிதமான நுட்பங்களை எடுத்துக்காட்டுவது இயல்பே. கவனத்திற்குரிய சில புள்ளிகளை மட்டுமே எடுத்துக் கொள்வோம்.
ஒன்று, திருதராஷ்ட்ரனின் மனநிலையாகும். அவரில் இருந்துதான் நூல் தொடங்குகிறது. இத்தகைய சிக்கலான ஒரு தத்துவநூல் ஏன் திருதராஷ்ட்ரனுக்குக் கூறப்படுகிறது? போர் புரிவதற்கு கூடியுள்ள படைகளில் இருதரப்புமே திருதராஷ்ட்ரனின் சொந்த ரத்தமே. பாண்டவர்களும் கெளரவர்களும் அவன் பிள்ளைகளே. ஆனால் தெளிவாக ‘என்னவரும் பாண்டவரும்’ என்றுப் பிரித்து ‘பார்ப்பவராக’ அந்த விழியிழந்த முதியமன்னர் இருக்கிறார்.

இத்தருணத்திலிருந்து பின்னால் சென்று திருதராஷ்டிரனின் குணச்சித்திரத்தை நாம் கவனிக்க வேண்டும். கிருஷ்ண துவைபாயனனைப் புணர்ந்து வாரிசை அடைவதற்கு வந்த அரசியான அம்பிகை, அவரது கோரமான தவக்கோலத்தைக் கண்டு அஞ்சி கண்களை மூடிக் கொண்டமையால் பிறவியிலேயே குருடாகப் பிறந்தான். அச்சத்தில் கருவுறப்பட்ட குழந்தை. பிறந்தபின் மணிமுடியில்லாத மூத்தவராக வாழ்ந்தார். மாபெரும் உடல் வலிமை கொண்டவர். மகாபாரதக் கதையின்படி அதில் வரும் அனைத்து கதாபாத்திரங்களிலும் உடல் வலிமை மிக்கவர் அவரே. ஆனால் போருக்கு போக முடியாது அவரால்.

இந்தச் செயலின்மை உருவாக்கிய விஷம் எப்போதும் திருதராஷ்ட்ரனில் உள்ளது. உண்மையில் மகாபாரதப் பெரும் போருக்கான விதைத்துளியே அதுதான். துரியோதனனில் அடக்க முடியாத மண்ணாசையாக முளைத்தது அதுவே. துரியோதனின் அனைத்துச் செயல்களுக்கும் மெளனமான ஆதரவாளராக இருந்தவர் அவர். கீதையை கேட்டும் அவரது குணச்சித்திரம் மாறவில்லை. கடைசிவரை அதே விஷம் அவரில் ஊறி நுரைத்தபடிதான் இருந்தது. போர் முடிந்த பிறகு மன்னிப்பும் ஆசியும் தேடி தன்னை அணுகும் பாண்டவர்களில் பீமனை நெரித்துக் கொல்ல முயல்கிறார். புதல்வர்கள் இறந்த பிறகு தாளா துயரத்துடன் நீர்க்கடன் செய்யப் போகும் போதுகூட அவர் எந்தவிதமான குற்ற உணர்வும் கொள்ளவில்லை.

மகாபாரதத்தில் திருதாராஷ்ட்ரனின் விழியிழந்த தன்மை ஒர் உடல் ஊனமாக மட்டும் காட்டப்படவில்லை. அது அவரது உள்ள ஊனத்தின் குறியீடுதான். அதிகார ஆசையால், தன்னகங்காரத்தால், பந்த பாசத்தால் குருடாகிப் போன மனிதர் அவர். விவேகம் குருடாகிப் போனதனால் பயனில்லாது உறையும் உடல் வலிமை கொண்டவர் அவர். அவருக்கு கீதை கூறப்படுகிறது என்பது ஒரு தற்செயல் அல்ல.

ஏனெனில் மகாபாரதத்தில் திருதராஷ்ட்ரர் ஒரு முதன்மைக் கதாபாத்திரமே அல்ல. திருதராஷ்ட்ரரின் அகம் அவ்வப்போது குறிப்புணர்த்தப்படுகிறதே ஒழிய அவருடைய உணர்வுகளும் தர்ம சங்கடங்களும் ஒருபோதும் விரித்துரைக்கப் படவில்லை. மேலும் எவ்வகையிலும் திருதராஷ்ட்ரர் வேதாந்த சிந்தனைகளிலோ தர்ம விவாதங்களிலோ ஆர்வம் உடையவராக காட்டப்படவில்லை. மகாபாரதம் முழுக்க வேறு எந்த முக்கியமான உரையாடலும் அவரிடம் கூறப்படவில்லை.

தத்துவார்த்தமான ஒரு தளத்தில் பார்த்தால் கீதையை சஞ்சயன் விதுரருக்குக் கூறியிருக்கலாம். ஏனெனில் விதுரனின் குணமும் சரி, சிந்தனைகளும் சரி ,பல வகையிலும் கீதையுடன் உரையாடுபவை. பிற்காலத்தில் விதுரநீதி என்ற நூல் இதன் அடிப்படையில்தான் உருவாக்கப்பட்டு மகாபாரதத்தில் இணைக்கப்பட்டது. புனைவின் தன்மையை வைத்துப் பார்த்தால் கீதை குந்திக்குச் சொல்லப்பட்டிருக்கலாம். அவள்தான் அனைத்தையும் அறிந்து கொள்ளமுடியக்கூடிய அனுபவக்கலஞ்சியம். அதைவிட முக்கியமாக பாஞ்சாலிக்குச் சொல்லப்பட்டிருக்கலாம்.

ஆகவே திருதராஷ்ட்ரர் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டமைக்கு முற்றிலும் குறியீட்டு காரணங்கள்தான் இருக்கும் என்பது தெளிவு. அக்குறியீட்டுத்தளம் என்ன என்பதை ஒரு நவீன வாசகனுக்கு அதிகமாக விளக்க வேண்டியதில்லை என்று எண்ணுகிறேன். கீதையில் இந்தத் தொடக்கத்திற்குப் பிறகு திருதராஷ்ட்ரனின் குரலே ஒலிக்கவில்லை. பார்த்தனும் கிருஷ்ணனும் இணைந்தபிறகு வெற்றி உறுதி என்று சஞ்சயன் கூறி முடித்த பிறகும் அவர் பேசவில்லை. சொல்லப்போனால் மகாபாரதத்து திருதராஷ்ட்ரனுக்கு கீதையுடன் எவ்வித உறவும் இல்லை. அது காலமெல்லாம் பிறந்து வரும் கோடானு கோடி திருதராஷ்டிரர்களுக்காக கூறப்பட்டது.

அடுத்த பக்கம் தொடர்ச்சி ….

இரண்டாவதாக இப்புனைவில் நாம் கவனிக்கவேண்டியது துரியோதனனை. ‘களத்தில் என்ன நடக்கிறது?’ என்ற வினாவுக்கு பதிலாக சஞ்சயன் முதலில் துரியோதனனைப் பற்றி கூறியது இயல்பே. காரணம் கேட்டது துரியோதனனின் தந்தை. அதைவிட முக்கியமானது இந்த சுருக்கமான விவரணையில் வெளியாகும் துரியோதனனின் ஆளுமை.

தன் ஆசிரியரை நெருங்கி பேச ஆரம்பிக்கும் துரியோதனன் முதலில் காண்பது எதிரிப்படையைத்தான். அங்குள்ள வீரர்களை அவன் பட்டியலிடுகிறான். அவர்கள் வலிமையை எடுத்துரைத்தபின் தன் தரப்புக்கு வருகிறான். மிகச் சுருக்கமாக அதைக் கூறிவிட்டு பாண்டவப்படை போதுமானது, நமது படை போதுமானதல்ல என்று தன் அச்சத்தைக் குறிப்பிடுகிறான்.

தெளிவாகவே அர்ஜுனனுக்கு நேர்மாறான ஒரு குணாதிசயத்தைக் காட்டும் பொருட்டு இக்காட்சி அமைக்கப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம். கிட்டத்தட்ட அர்ஜுனன் கண்ட அதே காட்சிதான் இதுவும். ஆனால் முற்றிலும் வேறுவித மன ஓட்டங்களினால் ஆனதாக உள்ளது துரியோதனனின் அகம். நமது படை எதிரிப்படை என்று பிரித்து பார்த்து ஒப்பிட்டு நோக்குதல், போரின் முடிவு குறித்த அச்சம். அந்தப் போர்க்களத்தில் அப்போது ஆயுதங்களுடன் வந்து நின்ற ஒவ்வொருவரும் அதே மனநிலையில்தான் இருந்திருப்பார்கள். அதுவே இயல்பு. அம்மனநிலைக்கு அப்பால் சென்று ஓர் அபூர்வமான விவேகத்தை அடைந்தவன், அதன் மூலம் ஆழமான உள நெருக்கடிக்கு ஆளானவன், அர்ஜுனன் ஒருவனே. ஆகவேதான் அவனுக்கு கீதை கூறப்பட்டது.

மூன்றாவதாக நுட்பமான கவனிப்பைக் கோரும் இடம், இருபடைகளும் சந்திக்கும் விளிம்புக்கு தன்னைக் கொண்டு செல்லும்படி அர்ஜுனன் கிருஷ்ணனிடம் கோருவதாகும். ஏற்கனவே துரியோதனின் கூற்று வருகிறது. அவனும் இருபடைகளையும் பார்க்கிறான். ஆனால் தன்படைகளின் நடுவேநின்று பார்க்கிறான். அதுவே இயல்பாக ஒரு படைத்தலைவனின் பார்வை. தன்படையை விட்டு விலகி எதிரிப்படைக்குள்ளும் புகாமல் இரு படைகளும் சந்திக்கும் கோட்டில் தன்னுடைய தேரை நிறுத்தி அர்ஜுனன் பார்வையிடுகிறான் என்று கீதை கூறுகிறது.

வியூக அடிப்படையில் இது முட்டாள்தனமானது என்பதை மகாபாரதப் போரைக் கூர்ந்து கவனிப்பவர்கள் அறியலாம். ஒரு வியூகத்தில் பொருத்தமான இடத்தில்தான் அதன் தலைவனாகிய வீரன் நிலை கொள்வது வழக்கம் ‘ஆயுதங்கள் எழக்கண்ட பின்’ போருக்கான எக்காளங்கள் ஒலித்தபின் போர் வெடிக்கும் சந்திப்பு முனைக்கு செல்லும் அர்ஜுனன் அந்தக் குறியீட்டுத் தருணத்தை அமைப்பதற்காகவே அவ்வாறு காட்டப்பட்டுள்ளான். இவ்வாறாக இருபக்கமும் காமமும் குரோதமும் மோகமும் கொண்டு பொங்கிப் பெருகி எக்கணத்திலும் வெடிக்கக் காத்திருக்கும் ஒரு பேரழிவின் நுனியில் நின்றவாறு கீதை பேசப்படுவதற்கு களம் அமைகிறது.

அர்ஜுனன் விஷாத யோகத்திற்கு உரையளிக்கும் நித்ய சைதன்ய யதி, ஒரு தத்துவ மாணவன் இப்பகுதியை ஆழமாகக் கற்க வேண்டும் என்பதற்கு முதன்மையாகக் குறிப்பிடும் காரணம் ஒன்று உண்டு. பகவத்கீதை ஒரு புராணமோ மதநூலோ அல்ல. அது ஒரு தத்துவநூல். அதன் வழிமுறை யோகமீமாம்சை. ஒற்றைப்படையாக நேர்கோட்டில் தன் தத்துவத்தை முன் வைப்பதல்ல அதன் கூறுமுறை. அது யோகாத்ம முறையில் உரையாடுகிறது. ஒவ்வொரு கணத்திலும் அது முரண்பாட்டை முன் வைத்து அம்முரண்பாட்டியக்கம் மூலம் முன்னகர்கிறது.

இவ்வாறு முரணியக்கம் மூலம் உரையாடும் தத்துவநூலில் சுபக்கம் பரபக்கம் என்று இரு பிரிவுகள் உண்டு. (ஸ்வ+பக்ஷம் தன்தரப்பு. பர+பக்ஷம் எதிர்த்தரப்பு) பெரும்பாலான இந்திய, கிரேக்க தத்துவ நூல்களில் இந்த அமைப்பைக் காணலாம். பகவத் கீதையின் உரையாடலில் அர்ஜுனன் பேசுவது எண்பத்தைந்து ஈரடிச் செய்யுள்களை. கிருஷ்ணன் நூற்றி எழுபத்து நான்கு செய்யுள்களைக் கூறுகிறார். (திருதராஷ்ட்ரர் ஒரு செய்யுள். சஞ்சயன் நாற்பது செய்யுள்.)

இந்த எண்பத்தி ஐந்து செய்யுள்கள் வழியாக முப்பதியெட்டு வினாக்ககளைக் கேட்கிறான். அர்ஜுனன். அவற்றில் பெரும்பாலானவை இந்த முதல் அத்தியாயத்திலேயே வந்துவிடுகின்றன.அதாவது கீதை என்ற விவாக நூலின் சுபக்கம் இந்த ஒரு அத்தியாயமே. பிறிதெல்லாம் பரபக்கம். தராசின் ஒரு தட்டு இது. மிகச்சிறிதாக இருந்தாலும் அதேயளவு எடை கொண்டது.

பெரும்பாலான பக்திப் பிரசங்கங்களில் அர்ஜுனன் ‘மனமயக்கத்தில்’ பேசுவதாகவும் கிருஷ்ணன் அதைத் தெளிய வைப்பதாகவும் எளிமையாகக் கூறப்படுவதை நடராஜகுரு முதலிய தத்துவ ஞானிகள் கடுமையாக மறுப்பதைக் காணலாம். அர்ஜுனன் கூறுவது ‘தவறோ’ ‘பிழையோ’ அல்ல. அது ஒரு மாபெரும் விவேகமேயாகும். அந்தப் பெரும் போர்க்கள்த்தில் அவனுக்கு மட்டுமே அந்த விவேகம் உதித்தது. அந்த விவேகம் அவனறிந்த வாழ்வின் சிறிய தளத்தைச் சார்ந்தது. அதற்குப் பதிலாக அவன் அறியாத ஒட்டுமொத்தப் பிரபஞ்ச நோக்கு ஒன்றின் தளத்தில் நின்றபடி முன்வைக்கப்படும் ஒரு மாபெரும் விவேகம் கிருஷ்ணனால் முன் வைக்கப்படுகிறது. ஒட்டுமொத்தமாக கீதையின் முரணியக்கத்தின் கருத்தும் எதிர்க்கருத்தும் இதுவே.

ஆகவே இந்த அத்தியாயத்தில் அர்ஜுனன் கூறும் வரிகளை மொத்த கீதைக்கும் மறுபக்கமாக மீண்டும் மீண்டும் வாசித்தாக வேண்டியுள்ளது. கீதை கூறும் மொத்த தரிசனமும் இப்பகுதியில் அர்ஜுனன் முன்வைக்கும் தரிசனத்தின் மறுபக்கமாகும். நூலுக்குள் சென்று அதன் வரிகளை ஆய்வு செய்யும் போது இதைத் தொடர்ந்து கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

இந்த வரிகளில் அர்ஜுனன் முன்வைக்கும் தரிசனத்தை இவ்வாறு வரையறை செய்யலாம். உலகியல் தளத்தின் வழியாக ஒருவன் அடையக்கூடிய உச்சகட்ட விவேகம் இதுவே. ஒருவன் அவன் வாழும் சூழலில் முற்றாக ஈடுபட்டு, உறவுகளில் கரைந்து, வாழ்வின் அலைகளில் பயணித்து சென்றடையும் இறுதிப்புள்ளி இது. ‘என்னுடைய வெற்றியும் புகழும் செல்வமும் எனக்கு முக்கியமில்லை. என்னுடைய உயிரும்கூட எனக்குப் பொருட்டல்ல. என்னைச் சார்ந்தவர்களின் நலனும் வெற்றியுமே முக்கியமானது’ என்றுதான் அர்ஜுனன் கூறுகிறான். ஒரு பழங்குடிச் சமூகத்தில் அது அடையக்கூடிய உச்சகட்ட மெய்ஞானமாக இதுவே இருக்க இயலும். ஒரு செயல்படும் சமூகம் தன் உறுப்பினனிடம் வளர்த்தெடுக்கும் ஆகச்சிறந்த கருத்து நிலையும் இதுவாகவே இருக்கும். இன்றும் நம்மைச் சுற்றியுள்ள கோடானுகோடி மக்கள் அன்னையராக, தந்தையராக, தனயர்களாக மட்டுமே வாழும் மக்கள் அடையும் மிகச்சிறந்த மன உச்சமும் இதுவே.

சொல்லப்போனால் உலக மதங்களில் மிகப் பெரும்பாலானவை இத்தகைய ஒரு மன உச்சத்தையே இறுதி நிலையாக முன்வைக்கின்றன. மிகச்சிறந்த ‘சமூக உறுப்பு’ ஒன்றை உருவாக்குவதே அவற்றின் இலக்காக உள்ளது. இந்து மதத்தை அதன் அன்றாட தளத்தில் வைத்துப் பார்த்தால் அது உருவாக்கும் விவேகமும் இதுதான். ‘என்னை விட என்னவர்களே எனக்கு முக்கியம்’ என்ற விவேகத்தை எந்த ஒரு வாழும் சமூகமும் நிராகரித்து விட முடியாது. ஆகவேதான் நடராஜ குரு கீதை வாசிப்பில் இந்த அம்சத்தை மிகமிக வலியுறுத்திக் கூறுகிறார். அர்ஜுனன் ஒரு தவறை, ஒரு மனமயக்கத்தை, ஒரு தத்துவப்பிழையைக் கூறவில்லை. அவன் கூறுவது விவேகத்தின் ஒர் உயர்ந்த நிலையை.

இதுவரை கீதையைப் பற்றிக் கூறிவந்த பல விஷயங்களை இங்கு நினைவில் கொள்ள வேண்டும். கீதை ‘அனைவருக்குதம் உரிய’ நூல் அல்ல. தத்துவத் தேடல் கொண்டவனுக்குரிய தனிச்சிறப்பு நூல் அது. ஆகவேதான் ஒரு சாதாரண மனிதனுக்கு சாத்தியமான விவேகத்தின் உச்சியில் இருந்து அது தொடங்கி மேலே செல்கிறது. ஒரு சாதாரண மனிதன் அடையக்கூடிய ஆகச்சிறந்த மெய்ஞானம்கூடப் போதாமல் ஆகக்கூடிய ஒரு புனைவுத்தருணத்தை அது முன்வைக்கிறது. அங்கே எழும் வினாக்கள் வழியாக தத்துவத்தின் தனிச்சிறப்புப் பகுதிக்குள் நுழைகிறது.

இந்திய ஞானமரபில் உள்ள ஒரு குறிப்பிட்ட வரையறையைப் பற்றி இங்கு கூறியாக வேண்டும். ஞானம் இங்கே ஸாமான்யம், விசேஷம் என்று இரண்டாகப் பிரிக்கப்படுகிறது. எல்லாம் மாயை என்பது ஒர் உண்மை. ஆகவே எதிரே வரும் யானை மாயை, அதை அஞ்ச வேண்டியதில்லை என்று எடுத்துக்கொள்ளலாமா? இல்லை. யானை மாயை என்பது விசேஷ தளத்தில் உள்ள உண்மை. அருகே போனால் என்னை அது கொல்லும் என்பது சாமானியத்தளத்தைச் சேர்ந்த உண்மை. இரண்டும் ஒரு நாணயத்தின் இருபக்கங்கள். இரண்டுக்கும் இடையே எந்த நடைமுறை முரண்பாடும் இல்லை. ஒன்று தத்துவ உண்மை. இன்னொன்று செயல்முறை உண்மை அல்லது யதார்த்தம்.

ராமகிருஷ்ணர் கூறிய குட்டிக்கதையில் வரும் இந்த உதாரணத்திற்கு, இணையான ஒன்றை ‘இயற்பியலின் தாவோ’ (Tao of Physics) என்ற நூலில் ·பிரிஜோ காப்ரா குறிப்பிடுகிறார். பொருட்கள் அனைத்தும் அணுக்களால் ஆனவை. அணு என்பதோ துகள்களின் தொகை மட்டும்தான். துகள்கள் என்பவை பொருட்கள் அல்ல, சக்திக் குவியங்கள் அல்லது மின்னூட்ட நிலைகள் மட்டுமே. அப்படியானால் பொருள் என்று ஏதும் இல்லை, சக்தியே உள்ளது. இது உயர் பெளதிகம் கூறும் உண்மை. ஆகவே நான் இந்தச் சுவர் வழியாக அந்தப் பக்கம் போய்விட முடியுமா என்ன? முடியாது என்பது இன்னொரு உண்மை. இதுவும் பெளதிக உண்மையே.

இந்து, பெளத்த ஞானமரபுகளில் உயர்நிலை தத்துவம் விசேஷ தளத்தைச் சார்ந்தது என்று தெளிவாகவே பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. அதன் உண்மைகளை சாமானிய தளத்தில் அப்படியே போட்டுப்பார்ப்பது அபத்தம் என்பதை இந்த விஷயங்களுடன் நேரடிப்புரிதல் இல்லாத எளிய மக்கள் கூட அறிந்திருக்கிறார்கள். ஆனால் தொடர்ந்து நமது இடதுசாரி அறிவுஜீவிகள் இத்தகைய தவறைச் செய்து விதண்டாவாதங்களை செய்துவருகிறார்கள்.

ஓர் உதாரணம், டி.டி.கோஸாம்பி கீதையைப் பற்றி எழுதியதில் இருந்து காட்டலாம். கீதை பிராமணர்களால் அரசர்களுக்குப் போதிக்கப்பட்டது என்று கூறும் கோஸாம்பி இது ஈவு இரக்கமற்ற சகோதரப் படுகொலையையும் மூதாதையர் கொலைகளையும் இந்திய சமூகத்தில் தூண்டியது என்று வாதிடுகிறார். ஆனால் ஏறத்தாழ இரண்டாயிரம் வருடத்து இந்திய வரலாற்றிலிருந்து அவரால் அப்படி எடுத்துக்காட்ட முடிந்த ஒரே உதாரணம் மகத மன்னன் பிம்பிசாரனை அவன் மகன் அஜாத சத்ரு கொன்றான் என்ற ஐதீகம் மட்டுமே. அதுவும் அஜாதசத்ருவும் பிம்பிசாரனும் பெளத்தம் மேலோங்கிய காலகட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதை மறைத்து அந்த உதாரணத்தைக் கூறுகிறார்.

கோஸாம்பி ஒரளவுக்கு அறிவியல் நோக்கு உடையவர். இன்றைய நவீன இடதுசாரி ஆய்வாளர்கள் என்றால் ஒளரங்கசீப் செய்த படுகொலைகளுக்குக் காரணமே கீதைதான் என்று நிறுவியிருப்பார்கள். கீதை வேரூன்றிய இம்மண்ணில் இன்றுவரை சகோதரப்படுகொலைகள் மாபெரும் பாவமாகவே உள்ளன. அதிகார அரசியலில்கூட அப்படித்தான். தத்துவத்தில் விசேஷதளம் குறித்த பிரக்ஞையே இதற்குக் காரணம்.

அர்ஜுனன் முன்வைக்கும் தரிசனம் சாமானியதளத்தின், அதாவது நடைமுறை ஞானத்தின் உச்சம் என்று கண்டோம். அதில் இருந்து தொடங்கும் கீதையின் தரிசனம் விசேஷ தளத்தின் முதல்படியில் இருந்து தன் விவாதத்தைத் தொடங்குகிறது. இதுவே ‘சாங்கிய யோகம்’ அதாவது நவீன மொழ்யில் சொல்வதானால் ”நடைமுறைத்தத்துவ இயங்கியல்.’

கீதைக்கு உரையளிக்கும் நித்ய சைதன்ய யதி இரு விஷயங்களை வாசகர் கவனத்திற்கு கொண்டு வருகிறார். சிறிய விஷயங்களாக அவை தோன்றலாம், ஆயினும் கீதையின் ஒட்டுமொத்த தத்துவ விவாதத்தின் பின்புலத்தில் அவை முக்கியத்துவம் உடையவை.

ஒன்று, கீதையின் முதல் சொல்லே ‘தர்மஷேத்ரே’ என்று இருக்கிறது. ”அறநிலமாம் குருநிலத்தில்” என்று தொடங்கும் கீதை குருஷேத்ர களத்தை அறம் திகழ் மண்ணாகக் குறிப்பிடுகிறது. அது உண்மையா என்ன? அது அறத்திற்கும் அதற்கு எதிரான சக்திகளுக்கும் இடையேயான போர் என்று கூறுவதுகூட சற்று மிகைதான். பாண்டவர் தரப்பிலும் அறமீறல்கள் பல உள்ளன. அப்படி யோசிக்கும்போது இங்கு கூறப்படும் அறம் என்பது சாமானிய தளத்தில், நீதி என்ற பொருளில், நாம் குறிப்பிடும் மானுட அறம் அல்ல என்றே கொள்ள வேண்டும். பிரபஞ்சப் பேரியக்கத்தின் நியதியாக உள்ள ‘மகாதர்மம்’தான் இங்கே அறம் என்று கூறப்பட்டது. அதை மானுடம் சார்ந்த நன்மை தீமைகள், சரிதவறுகள் மூலம் அளக்க இயலாது. அது எளிய தர்க்க நியாயங்களுக்கு அப்பாற்பட்டது. ‘பிரபஞ்ச நியதியின் களமேயான குருஷேத்ர ரணபூமியில்’ என்று கீதை தொடங்குகிறது என்று வாசிக்கலாம்.

இன்னொரு விஷயம், கீதையின் இவ்விவரணையில் முதலில் போர்ச்சங்கத்தை ஊதி போருக்குப் பாண்டவர்களை அறைகூவுபவராக பீஷ்மர் கூறப்படுகிறார் என்பது. அதாவது இது அர்ஜுனன் தொடுத்த போர் அல்ல. ஒரு வீரன் என்ற முறையில் அறைகூவப்பட்ட போரை அவன் ஏற்றேயாக வேண்டும். இல்லையேல் தன்னை நம்பியவர்களை அழிவுக்கு தள்ளியவனாக அவன் மாறுவான். மேலும் அவனைப் போருக்கு அழைப்பவர் அவனுடைய குலத்தின் மிக மூத்த பிதாமகனாகிய பீஷ்மர். அதைவிட முக்கியமாக, மொத்த மகாபாரதத்திலும் வீரம் விவேகம் இரண்டுக்கும் அடையாளமாக விளங்கும் மகாபுருஷர் அவர். அர்ஜுனன் எதிர்கொள்ளும் சூழலின் உண்மையான சிக்கலை உணர இது மிக முக்கியமானது. அவரது அறைகூவலை தன் சங்கை முழக்கியபடி அர்ஜுனன் எதிர்கொள்கிறான்.

இப்பகுதியில் சொல்லாட்சிகளைப் பற்றி கீதை உரையாசிரியர்கள் பலர் விரிவாகப் பேசியுள்ளனர். இதில் இருவகை. கீதையை அறிவதைவிட தன் பாண்டியத்தியத்தைக் காட்டுவதே முக்கியம் என்று முயல்பவர்கள் பலர் உண்டு. பெரும்பான்மையினர் இவர்களே. நீ தடுக்கில் பாய்ந்தால் நான் கோலத்தில் பாய்வேன் என்ற மனநிலை இது. இத்தகைய அதீத தாவல்களை நாம் உடனேயே கண்டுபிடித்து நிறுத்தாவிட்டால் கீதை வாசிப்பு அபத்தமான பஞ்சாங்க விவாதமாக மாறிவிடும். அதை அளவிட்டு அறிவது மிக எளிது. ”பகவான் உண்மையில் கூறியது இது” என்று சொல்லி சமஸ்கிருத சொல்லாராய்ச்சிக்கும் இலக்கண, புராண ஆராய்ச்சிகளுக்கும் நுழைபவர்களை நாம் உடனடியாக நிராகரித்து விடலாம். அவ்வாறு ஒரு நுண்வாசிப்பை நிகழ்த்துபவர் அளிக்கும் வாழ்வனுபவம் சார்ந்த, விவேகம் சார்ந்த, மெய்ஞானம் சார்ந்த விளக்கம்தான் நம்மால் கணக்கில் கொள்ளப்பட வேண்டும்.

இரண்டாம் வகை சொல்லாராய்ச்சி எப்போதுமே கீதையை மேலும் நுட்பமாக அறிய உதவுவது. அதை நம் அனுபவம் சார்ந்தும் கற்பனை சார்ந்தும் நாமே செய்வது உகந்தது. இரு உதாரண்ங்களை மட்டுமே குறிப்பிடலாம். துரியோதனன் தன் தரப்பு வீரர்களைக் கூறும்போது அளிக்கும் தரவரிசையை நித்ய சைதன்ய யதி எடுத்துக்காட்டுகிறார். துரோணர் (முதல் குரு), பீஷ்மர் (பிதாமகர்), கர்ணன் (உயிர்த்தோழன்), கிருபர் (ஆயுதப்பயிற்சியாளர்), அஸ்வத்தாமா (தோழர்), விகர்னன் (தோழன்), கடைசியாக ஜயத்தன் (மைத்துனன்) என இவ்வரிசை அன்றிருந்த படிநிலையைக் காட்டுகிறது என்கிறார்.

அதேசமயம் சில விவாதங்கள் நம்மை அர்த்தமிலாத சொல்லாடலுக்கு இட்டுச் செல்பவை. தன் உறவினரை எதிரில் கண்ட அர்ஜுனன் ‘பரயா க்ருபயா’ (பெரும் கருணையுடன்) (கீதை 28) கிருஷ்ணனிடம் பேச ஆரம்பிக்கிறான் என்கிறது கீதை. தன் எதிரிகளிடம் பெருங்கருணை காட்டுவது முட்டாள்தனம் என்றெல்லாம் விவாதிக்கும் அபத்தமான உரைகள் உண்டு. ‘பரயா’ என்பதே ‘தேவைக்கு அதிகமான’ என்று விளக்குபவர்களும் உண்டு. இது ஒர் இலக்கியத் தருணம். கற்பனை மூலம் நல்ல வாசகன் மிக இயல்பாக அர்ஜுனனின் அம்மனநிலையை உணரமுடியும். அப்படி உணரமுடியாத தர்க்க மனங்கள்தான் வெட்டி விவாதங்களில் ஈடுபடுகின்றன.

அதே போன்று கூர்ந்த வாசிப்பு இல்லாமலேயே கற்பனை மூலம் தொடக்கூடிய ஒரு சொல் ‘அததாயின:’ (கீதை 36) என்று கீதை குறிப்பிடுவது. அததாயி என்றால் லாப வெறி கொண்டவர்கள் உலகியல் பித்தர்கள் என்று சொற்பொருள். உலகியல் வெறிகொண்டவர்களிடம் உலகியலுக்காக போர் புரிந்தால் நாமும் பாவிகளாகிவிடுவோம் என்று அர்ஜுனன் கூறுகிறான். லெளகீகதளத்தில் அனுபவம் மூலம் புரிந்துகொள்ளத்தக்க உண்மைதான் இது. எதன் பொருட்டு செயலில் ஈடுபடுகிறோமோ அது நம் செயல்களின் இயல்பையும் தீர்மானிக்கிறது. உயர்ந்த விழுமியங்களுக்காகச் செய்யப்படும் செயலின் மேன்மை எளிய விஷயங்களுக்காக ஆற்றப்படும் செயலில் இல்லை. இலக்கு மெல்ல மெல்ல வழிமுறைகளையும் தீர்மானிக்க ஆரம்பிக்கிறது. உலகியல் பொருட்டு நடத்தப்படும் ஒரு செயலில் ஆன்மிகமான உயர்ந்த விஷயங்கள் இடம் பெற வாய்ப்பில்லை என்று அர்ஜுனன் கூறுகிறான். பல உரைகளில் இச்சொல்லைப்பற்றி மிதமிஞ்சிய தர்க்க விவாதங்களைக் காணலாம்.

அர்ஜுனன் அடையும் ‘மனத்தடுமாற்றம்’ உண்மையில் தடுமாற்றம் தானா? ஒரு வாசகன் கூர்ந்து நோக்க வேண்டியது அர்ஜுனனின் உடல்சார்ந்த எதிர்வினைகளையாகும். அச்சம், மனத்தளர்ச்சி ஆகியவற்றின் வெளிப்பாடாக அவை இல்லை. ‘என் கைகள் சோர்கின்றன. வாய் உலர்கிறது. உடல் நடுங்கி மயிற்கூச்செறிகிறது’ (29) என்ற வரி ஒரு தீவிரமான மன எழுச்சியையே காட்டுகிறது. ஒரு தரிசனத்தை அடைந்தவன், ஒரு மகத்தான உண்மையின் முன் நின்றவன் அடையும் மெய்ப்பாடு அல்லவா அது! ‘என்னைக் கொல்ல வந்தவர்களாயினும் இவர்களை மூவுலகையும் ஆளும் பதவி கிடைத்தாலும் கொல்லத் துணியமாட்டேன்’ (35) என்றும் ‘திருதராஷ்ட்ரன் மைந்தர் ஆயுதங்களைக் கைவிட்டு எதிர்ப்பில்லாது நிற்கும் என்னைக் கொன்றால் அதுவும் நன்மைக்கே’ (46) என்றும் கூறுகையில் அர்ஜுனன் அடைந்த அந்த தரிசனம் வெளிப்படையாகவே தெரிகிறது.

‘உங்கள் எதிரிகளை மன்னியுங்கள். இடது கன்னத்தில் அடிக்கப்பட்டால் வலது கன்னத்தை அவர்களுக்குக் காட்டுங்கள்’ என்று பைபிளில் ஏசு கூறும் அழியா வரிகளுக்கு நிகரான தரிசனம்தான் இது. ‘உங்கள் எதிரிகள் உங்கள் நண்பர்கள்’ என்ற பெளத்த விவேகத்திற்கு நிகரானது இது. பெளதீக தளத்தில் நின்றபடி ஒரு மனம் அடையக்கூடிய மகத்தான தரிசனம் இதுவாகவே இருக்க இயலும் என்று இதைக் குறித்து ஏற்கனவே கூறினோம். இவ்விவேகத்தின் அடிப்படை என்ன? ஒரு பொது நலனுக்காக தன் நலனை விட்டுக் கொடுத்தல். சமூகம், மானுடகுலம் என்ற பொதுமையின் பொருட்டுத் தன்னை தியாகம் செய்தல். தியாகமே மானுட லெளகீக விவேகத்தின் உச்சம். இன்றுவரை, உலக இலக்கியங்கள் மீள மீளச் சித்தரிக்கும் மாபெரும் மானுடத்தருணமும் அதுவே.

அர்ஜுனன் கூறும் இத்தரிசனத்தை ‘மறுத்து’தானே கிருஷ்ணன் கீதையை முன்வைக்கிறார். ஆகவே கீதை இந்த மகத்தான மானுட விவேகத்திற்கு எதிரானதா? அதை கீதை நிராகரிக்கிறதா? இல்லை, இதை சாமானிய தளத்தில் நிறுத்திவிட்டு விசேஷ தளத்திற்குப் போய் மேலும் நுண்ணிய உண்மைகளைத்தேடிச் செல்கிறது கீதை. இந்த நடைமுறை உண்மையில் இருந்து முரண்பட்டு தத்துவார்த்த உண்மை நோக்கிச் செல்கிறது. கீதையின் இயங்குமுறை முரணியக்கமே என்பதை இங்கு மீண்டும் நினைவு கூறலாம்.

எளிய முறையில் கூறுவதானால் எல்லா நடைமுறை உண்மைகளும் மானுடம் சார்ந்தவை. ஆகவே வரையறுக்கப்பட்ட எல்லைக்கு உட்பட்டவை. தத்துவ உண்மை எல்லையற்ற தளத்தில் எப்போதைக்குமான உண்மை என்று யோசிக்கிறது. அது பிரபஞ்சமளாவ நின்று தன்னை விவரிக்க முயல்கிறது. ஒரு கன்னத்தில் சகமனிதன் அறைந்தால் மறுகன்னம் காட்டச் சொன்ன கிறிஸ்துவே சக உயிரைக் கொன்று தின்பதை ஆதரிப்பதை நாம் பைபிளில் காணலாம். சகமனிதன் மீது விரியும் கருணை சக உயிர் மீது விரியவில்லை. அங்கு கருணை என்பது எல்லை வகுக்கப்பட்டுள்ளது. தன்னைத் தாக்கும் நோய்கிருமியைக் கொல்லலாமா என்று கேட்டு கிறிஸ்துவை மடக்குவது எளிது. ஆனால் அங்கு நாம் விசேஷ உண்மையை நோக்கி சாமானிய தள கேள்வியைத் தொடுக்கும் லெளகீகவாதியின் அதே தவறைச் செய்கிறோம் – தலைகீழாக. லெளகீக உண்மையை நோக்கி விசேஷ தள வினாவை தொடுக்கிறோம்!

இந்தத் தளத்தில் நின்றபடித்தான் அர்ஜுனனின் அந்த உரையாடல் மொத்தத்தையும் நாம் பார்க்கவேண்டும். தன் நெருக்கமானவர்களைப் பட்டியலிடும் அர்ஜுனன் குருக்கள், பிதாமகர்கள் என்று அவற்றின் படிநிலையையே சொல்கிறான். அதாவது அவன் தெளிவாக வரையறை செய்யப்பட்ட ஒரு எல்லைக்குள் இருக்கிறான். மானுட நீதியின் எல்லை என்று விரிவாக அதைக் கூறலாம். இன்னும் குறிப்பாக குலநீதியின் எல்லை என்றும் கூறலாம். இதையொட்டியே ‘குலக்கலப்பு’ குறித்த அவனுடைய கருத்துக்கள் முன்வைக்கப்படுகின்றன என்பதை நாம் காணலாம்.

கீதையில் அர்ஜுனன் குலம் குறித்த நான்கு கருத்துக்களை கூறுகிறான்.

1.குலத்தை அழிப்பது பெரும் பாவம் (38).

2.குல நெறிகள் அழிகையில் அக்குலத்தை அதர்மம் சூழ்கிறது (40).

3.குலப்பெண்டிர் கற்பிழந்தால் வர்ணக் கலப்பு உருவாகிறது (41).

4.வர்ணக்கலப்பு உருவானால் குலமூதாதையர் முறைப்படி இறந்தவர்களுக்குரிய சடங்குகள் செய்யப்படாமல் கைவிடப்படுகின்றனர் (42).

இவ்வரிகளை வைத்து அர்ஜுனன் தன்னுடைய நியாயங்களை எல்லாம் பெருங்குல நீதி என்ற தளத்தில் நின்றபடியே முன்வைக்கிறான் என்று எளிதில் ஊகிக்கலாம். லெளகீக நீதி என்பதன் இயல்பே அதுதான். அது எல்லை வகுக்கப்பட்ட ஒரு வட்டத்திற்குள் நின்றபடி மட்டுமே பேச இயலும். கருணை, அறம், நீதி, அன்பு என அது பேசும் ஒவ்வொன்றுக்கும் இவ்வாறு தெளிவான நிபந்தனைகள் உண்டு. ஒரு சாதாரண மனிதனின் சிந்தனைகளும் தரிசனமும் இந்தத் தளத்தில் அமைந்திருப்பது இயல்பே.

கீதையின் இப்பகுதியானது, கீதையின் மைய நூல்பகுதி எப்போது கீதை நாடகமாக உள்ள பகுதியுடன் கலக்கப்பட்டு மகாபாரதத்துடன் இணைக்கப்பட்டதோ அப்போது உருவாக்கப்பட்டதாகும். ஆகவே அந்தக் காலகட்டத்தின் சிறந்த லெளகீக நீதி எதுவோ அது இங்கு பேசப்பட்டது. பிறப்பு அடிப்படையிலான குலப்பிரிவினை மிகவும் தீவிரமாக முன்வைக்கப்பட்ட காலம் இது. குலக்கலப்பு என்பது பெரும்பாவமாகவும் கருதப்பட்டது. காரணம் உறுதியான சமூக அமைப்புகள் உருவாகி அவ்வமைப்புகளின் மீது பெரும் பேரரசுகள் எழுப்பப்பட்டது இக்காலத்திலேயே. அந்தச் சமூக உறுதியைக் குலைக்கும் செயல் மாபெரும் பாதகமாகக் கருதப்பட்டது.

லெளகீக நிலையில் நின்று பேசும் அர்ஜுனன், குலக்கலப்பு எனும் பாதகம் இப்போர் மூலம் உருவாகுமே என்று கவலைப்படுவதை இப்பின்னணியில்தான் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். பிறப்பு அடிப்படையிலான சமூகப்பிரிவினையும், குலவரைமுறையும் இக்காலத்தில் உலகமெங்கும் இருந்த விஷயம் என்பதை உலகப் பண்பாட்டை ஒரளவேனும் அறிந்த எவரும் உணர்ந்திருப்பர்.

இரும்புச்சுத்தியலால் அடித்தளம் தாக்கபப்டும் கட்டிடம்போல போரானது சமூகக் கட்டுமானத்தின் அமைப்பை ஆட்டமுறச்செய்கிறது என்பது போர்கள் மலிந்த அக்காலகட்டத்தின் அடிப்படை விவேகமாக இருந்திருக்கலாம். போர்ச்சூழலில் ஒரு குலம் அழியும்நிலையை எய்தும்போது அது இயல்பாகவே தன் தொன்மையான நெறிகளைக் கலைத்துக்கொண்டு தன்னை தக்கவைத்துக்கொள்ளும் பொருட்டு செய்ய முடிவதையெல்லாம் செய்ய ஆரம்பிக்கிறது.பிறப்பின் அடிப்படையிலான சமூகக் கட்டுமானம் அதற்கு பெண்களின் கற்பு என்ற விழுமியத்தையே நம்பியிருக்கிறது. போர்ச்சூழல் என்பது பெண்களின் கற்பிழப்புக்கு நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் காரணமாக அமைவது. இன்றுவரை உலகில் நடக்கும் எந்த போரையும் கவனித்தால் இது தெரியவரும். அர்ஜுனன் குறிப்பிடுவது இதையே.

ஆனால் இந்த நோக்குக்கும் மகாபாரதத்திற்கும் உள்ள முரண்பாட்டை மகாபாரதத்தை மேலோட்டமாக அறிந்திருப்பவர்களும் உணரலாம். பிரம்மாண்டமான மகாபாரத இதிகாசம் முழுக்க முழுக்க குலக்கலப்பின் கதையைக் கூறுகிறது என்றால் அது மிகையல்ல, அர்ஜுனனின் எல்லா மனைவிகளும் பிற குலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். அவர்களிடம் அவனுக்குப் பிறந்த பிள்ளைகள் குருஷேத்திரப்போரில் கலந்து கொள்கிறார்கள். பீமனுக்கு அவ்வாறு பிற குலத்துப் பிள்ளைகள் பலர். அர்ஜுனனின் பட்டத்தரசி சுபத்திரைகூட க்ஷத்ரிய பெண் அல்ல, யாதவ குல இளவரசியே. ஏன் மொத்த குருகுலமே குலக்கலப்பின் மூலம் உருவானது. பாண்டுவும் திருதராஷ்ட்டிரனும் கிருஷ்ண துவைபாயன வியாசனுக்குப் பிறந்தவர்கள். அந்த வியாசன் ஒரு மீனவப் பெண் வயிற்றில் பிறந்தவன். அதாவது மிகவும் பிந்தைய காலத்தில் எழுதப்பட்ட அர்ஜுன விஷாத யோகம் அப்போது மேலோங்கி இருந்த நோக்கை அர்ஜுனன் வாயில் பொருத்துதுகிறது. ஆகவே அது மகாபாரதத்திற்கு முரணாகவே உள்ளது.

அர்ஜுனனின் இவ்வரிகளை கீதையில் இருந்து பிடுங்கி, ஒரு கீதைமேற்கோளாக முன்வைத்து, கீதையின் செய்தியாக திரித்துச்சொல்லி கீதையே குலக்கலப்பு பாவம் என்பதை கூறும் பொருட்டு இயற்றப்பட்ட ஒரு நூல் என்று கூறும் ஒர் அபத்தப் பிரச்சாரம் ஆரம்ப காலத்தில் முன்வைக்கப்பட்டு, இன்றும் தொடரப்படுகிறது. இதன் இன்னொரு பக்கமாக வைதீக, சாதி வெறியர்களும் இவ்வரிகளை ‘கீதா வாக்கியங்களாக’ எடுத்துக்கொண்டு, சாதிவெறி நோக்குக்கான ஆதாரமாக இதைக் கொள்கிறார்கள். கீதையில் இவ்வரிகள் எந்தத் தருணத்தில் என்பதை இரு தரப்பினருமே  கணக்கில் கொள்வதில்லை.

என் நோக்கில் கீதையில் நேரடியாகவே பல பாடல்களில் பிறப்பு அடிப்படையிலான சாதிப்பிரிவினையும் சமூகப் பாகுபாடும் நியாயப்படுத்தப்பட்டிருந்தால்கூட நான் அவ்வரிகளை வைத்து கீதையை நிராகரிக்க மாட்டேன். அப்படி நிராகரிக்கப் போனால் பிளேட்டோவின் ‘குடியரசு’ முதல் கார்ல் மார்க்ஸின் மூலதனம் வரை, ஹோமரின் காவியங்கள் ஷேக்ஸ்பியரின் நாடகங்கள் முதல் தல்ஸ்தோயின் மாபெரும் நாவல்கள் வரை, பைபிள் முதல் தம்மபதம் வரை எல்லா மூலநூல்களையும் நிராகரிக்க வேண்டியிருக்கும். தத்தம் காலகட்டத்தின் குரலும் சேர்ந்து ஒலிக்காத நூல் எதுவும் இல்லை. அவற்றையும் தாண்டி அக்காலக்கட்டத்தின், அந்தச் சூழலின் நிபந்தனைகளை மீறி ஒலிக்கும் மானுட ஞானத்தின் பெருங்குரல் ஒன்றும் அவற்றில் இருப்பதனால்தான் அவை மகத்தான மூல நூல்களாகின்றன.

என் நோக்கில் கீதை என்றும் நூல் தன் முரணியக்கம் சார்ந்த விவாதம் மூலம் ஒட்டு மொத்தமாக முன்வைக்கும் மெய்ஞானம் என்ன, அது என் வாழ்வுக்குப் பொருந்துவதா, இன்னும் பெறுமதி உடையதா, என்பது மட்டுமே முக்கியமான வினாவாக இருக்க இயலும். கீதையின் அடிப்படையான வினாவும் சரி, அது விவாதிக்கும் விடைகளும் சரி, இறுதியில் தொகுத்தளிக்கும் தரிசனமும் சரி, இந்த லெளகீக தளத்திற்கு முற்றிலும் அப்பாற்பட்டவை. இந்த லெளகீகதளம் எழுப்பும் மிகச்சிறந்த கேள்விக்கு அப்பாலிருந்து தன் கேள்வியை எழுப்பிக் கொண்டு மேலே செல்லும் தன்மை படைத்தவை.

அர்ஜுன விஷாத யோகத்தில் அர்ஜுனன் அடிப்படையான ஒரு வினாவையும் ஒரு தரிசனத்தையும் முன்வைக்கிறான் என்பதை அந்த நாற்பத்தேழு ஈரடிகளையும் சில முறை கூர்ந்து வாசித்து தெளிவுபடுத்திய பிறகு மேலே செல்வது புரிதலுக்கு உதவியானதாகும். அர்ஜுனனின் வினா இது. உலகியல் சார்ந்த நலன்களுக்காகவும் வாழ்வு உருவாக்கும் கட்டாயங்களுக்காகவும் நான் செயல்களில் ஈடுபட்டு அச்செயல் உருவாக்கும் சிக்கல்களிலும் துயரங்களிலும் ஈடுபடத்தான் வேண்டுமா? அர்ஜுனன் முன்வைக்கும் தரிசனம் இது. தனக்குப் புகழும் வெற்றியும் செல்வமும் தேவை என்று பொருதும் ஒருவனைவிட தன் சமூகத்தின் ஒட்டுமொத்த நலனுக்காக அனைத்தையும் கைவிடுபவன் அல்லவா மேலானவன்? இச்சையுடன் செயல்படுவதைவிட தியாகம் செய்வதுதானே உயர்ந்த அறம்? கிருஷ்ணனின் யோக மீமாம்சை சார்ந்த விவாதம் இவற்றுக்கான விளக்கமாகவே தொடர்கிறது.

நான் ஏன் போர் புரியவேண்டும் என்ற அர்ஜுனனின் வினாவை வாழ்வில் எதிர் கொள்ளாதவர்கள் மிகமிகக் குறைவே. இதை எழுதுவதற்கு முந்தைய நாள் இரவில் தமிழின் மிகச்சிறந்த கவிஞரும் இதழாசிரியருமான என் நண்பர் ‘நான் சோர்ந்து விட்டேன். இதெல்லாம் எதற்கு என்று தோன்றிவிடுகிறது’ என்று எனக்கு ஒரு குறுஞ்செய்தி அனுப்பினார். நான் அவரிடம் பேசினேன். உடல் சார்ந்த குறைபாட்டை உள்ளார்ந்த ஊக்கம் மூலம் வென்று வந்தவர் அவர். தளராத முயற்சி மூலம் தமிழ்ப் பண்பாட்டில் தடம் பதித்தவர். ஆனால் அடுத்த இதழ் தயாரிக்கும் பெரும் பொறுப்பில் இருக்கையில் சட்டென்று ஆழ்ந்த மனச்சோர்வு அவரை பீடித்தது. அந்தச் செயலுக்கு ஏதேனும் பொருள் உண்டா? அதில் உள்ள விளைவுகள் என்பவை வெறும் கற்பனைகளும், வெற்றி என்பது வெறும் பிரமையும்தானா? பல்லாயிரம், பலகோடி செயல்கள் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கும் இந்த மானுட வாழ்வின் பெருவெளியில் அவர் செய்து கொண்டிருக்கும் செயல்களுக்கு உண்மையில் என்ன மதிப்பு இருக்க இயலும்? ‘நீ செய்யும் சிறந்த செயல்களுக்கு மறுமையில் கூலி உண்டு’ என்ற எளிய பதிலையே அவரது மதம் அவருக்குக் கூறும். அதை நம்ப அவரது கூரிய கவிமனம் தயாராகாது. எனவே ‘நீங்கள் கூறுவது முழுக்க கீதையில் அர்ஜுனன் கூறியவை’ என்று சொல்லிச் சிரித்துவிட்டேன்.

வேலை என்பது இடைவிடாத கடும் உழைப்பும் துயரங்களும் நிறைந்தது என்று அறிந்தும் வேலைதேடிக் கொண்டு அலைகிறோம். குடும்ப வாழ்வு உளமோதல்களும், பொறுப்புகளும் நிறைந்தது என்று அறிந்தாலும் நாம் மணம் முடிக்காமல் இருப்பதும் இல்லை, பிறரை மணம் முடிக்காமல் இருக்க விடுவதும் இல்லை. ஒரு குறிப்பிட்ட வயதில் திரும்பிப் பார்க்கையில் மொத்த மானுட வாழ்க்கையே மீண்டும் மீண்டும் விதவிதமான ‘போர்க்களங்கள்’ நோக்கிப் பாய்ந்து செல்வது என்பாதாகவே உளளது- அனைத்திலிருந்தும் விடுபட்டு ‘நிம்மதியாக’ இருப்பது குறித்து நாம் மீண்டும் மீண்டும் கற்பனை செய்வோம். ஆனால் செய்வதற்கு ஏதுமின்றி சில நாட்கள் சில கணங்கள் கூட வாழ முடியாது. வாழ்க்கையே பொருளிழந்து வெறுமையாகி நம்முன் விரிந்து கிடக்கிறது. செயல்கள் மூலம் துயரமே விளைகிறது என்று அறிந்தும் செயலில்லாமல் இருப்பதன் வெறுமையை அஞ்சி செயலாற்றிக் கொண்டிருக்கிறோம் நாம்.

இச்செயல்களின் ஆட்டம், மறு ஆட்டம் என்றும் ஓயா அலைகளுக்குள் மூழ்கி அதையன்றி வேறு எதையும் அறியாது வாழ்வர்கள்தான் மானுட கோடிகள். மதத்தின் பிரபலமான முதல்தளம் முன்வைக்கும் பதில்களும் படிமங்களும் அவர்களுக்காகவே. ஒரு கணமேனும் அந்த அலைகளை விட்டு வெளியே வந்து, ‘என்ன இது? என்ன செய்கிறேன் நான்!’ என்று வியந்து பிரமிப்பவர்கள்  மிக மிகச் சிலரே. அவர்களுக்காகவே கீதை போன்ற உயர்தத்துவ நூல்கள் உள்ளன. கீதையின் விடை எளிய நம்பிக்கையாகவோ, விதிமுறையாகவோ இருக்க இயலாது.

கீதையில் அர்ஜுனன் முன்வைக்கும் சுயத்தியாகம் என்ற தரிசனத்தின் மீதான கிருஷ்ணனின் எதிர்வினை மேலும் சிக்கலானது. அதையும் நாம் நம் அன்றாட அனுபவத்தில் கொண்டுவந்து யோசிக்கலாம். பல வருடங்களுக்கு முன் கேரளத்தைச் சேர்ந்த மாபெரும் சமூகப் போராளி ஒருவருடன் நான் இருநாட்கள் சேர்ந்திருந்து உரையாட நேர்ந்தது. தன் வாழ்க்கையையும் தன் மொத்தக் குடும்பத்தையும் தான் நம்பி ஏற்று அர்ப்பணித்துக் கொண்ட அரசியல் சமூக இயக்கமொன்றுக்காக தியாகம் செய்த மனிதர் அவர். அறுபதுகளிலில் தொடங்கிய அந்த அரசியல் இயக்கம் எழுபதுகளில் ஒரு மாபெரும் அலையாக அடித்து ஓய்ந்து இப்போது முற்றிலும் பண்டை வரலாறாக ஆகிவிட்டது. அவ்வரலாற்றின் ஒரு பெயர் மட்டுமாக அவர் மாறிவிட்டார். அவரது குடும்பமோ அப்பெயராக ஆகும் தகுதியையும் பெறவில்லை.

நான் சந்திக்கும்போது இறந்தகாலத்தை நினைவுகூரவே விரும்பாதவராக அதன் தடங்களைத் தன் தலையிலிருந்து அழித்துவிட விரும்புவராக அவர் இருந்தார். படித்த பல்லாயிரம் நூல்கள், எழுதிய பலநூறு கட்டுரைகள் குறிப்புகள் எதுவும் அவர் வீட்டில் இல்லை. அப்போது அவருக்குப் பிரியமானது இசை. அதுவும் தூய கருவியிசை. திருவனந்தபுரத்தில் தன் சாய்வுநாற்காலியில் படுத்தபடி இரவும் பகலும் இசைகேட்டுக் கொண்டிருப்பார். ஜரிதா சேர்த்த பீடா மெல்லும் பழக்கம் இருந்தது. அது அவருக்கு பதற்றங்களை மழுங்கடித்து இசையில் முற்றிலும் பொருந்த உதவியது. விருந்தினரை அவர் ஒரே காரணத்துக்காகவே தாங்கிக் கொண்டார்-அவர்கள் கொண்டு வரும் ஒலி நாடாக்களுக்காக. நான் சிலநாள் அவரைக்காணச் செல்வதுண்டு. ஒருநாள் அவர் எதையுமே செய்யாமல் சாய்வுநாற்காலியில் ஒருசிலைபோல கிடப்பதைக் கண்டேன் .அப்பபோதுதான் திடீரென்று அம்மனிதர் அமர்நதிருக்கும் வெறுமையின் பீடம் என் கண்களில் பட்டது. எத்தனை உக்கிரமான எத்தனை மகத்தான தனிமை! தாங்க முடியாமல் நூலகத்தில் அமர்ந்து நான் கண்ணீர் சிந்தினேன்.

மகத்தான தியாகங்கள் உள்ளன. தியாகமே மகத்தானதுதான். ஆயினும் அது சாமான்ய தளம் சார்ந்தது. விசேஷ தளத்தில் அதற்குப் பொருளே இல்லை. மாபெரும் ரோமப் பேரரசை நிறுவ உயிர்துறந்தவர்கள் எத்தனை கோடி! மாபெரும் ருஷ்யப் புரட்சிக்காக இறந்தவர் எத்தனை லட்சம்! மானுட வரலாறு என்பதே தியாகங்களால் ஆனது. பல்லாயிரம் வருட வரலாற்றுக்கொந்தளிப்பில் என்ன அர்த்தம் அவற்றுக்கு?

விழுமியங்கள், நெறிகள், அறங்கள் அனைத்துமே நடைமுறை வாழ்வு சார்ந்தவை. இடம், சூழல் சார்ந்தவை. இன தேச வரையறைகள் உடையவை. சாமானியதளத்தைச் சேர்ந்தவை அவை. அனால் விசேஷ தளம் ‘ஈவு இரக்கம் இல்லாத’ உண்மையைச் சார்ந்தது. அங்கு பொருள்படும் விஷயங்கள் முற்றிலும் வேறு. அது கூரிய அறிவினால் மட்டுமே தொடப்படும் உலகம். சவரக்கத்தி முனையில் நடப்பதுபோல செல்ல வேண்டிய பாதை அது ‘க்ஷ¤ரஸ்யதாரா’ என்று உபநிடதம் அதைப் பற்றிக் கூறுகிறது. கீதை பேசுவது அதனைப் பற்றியே. அந்தத் தளம் நோக்கி தங்கள் உள்ளார்ந்த இயல்பினால் தேடிவருபவர்களுக்குக் கூறப்படுவது கீதை . ஏனெனில் அவர்கள் அதனால் மட்டுமே நிறைவு கொள்ளக்கூடியவர்கள்.

அப்படியானால் கீதை தியாகம் என்னும் மானுட விழுமியத்திற்கு எதிரானதா? இல்லை. அதை ஒர் உச்சகட்ட உண்மை என்று முன் நிறுத்தி அதற்கு எதிராக அதைவிட மேலான உண்மையை முன்னிறுத்துகிறது. ஆகவேதான் இந்த அத்தியாயம் ‘அர்ஜுன விஷாத யோகம்’ என்று கூறப்பட்டது. தொகுப்புரை தெளிவாகவே கூறுகிறது. ‘உபநிடதமும், பிரம்ம வித்தையும், யோக சாஸ்திரமும் ஆன’ பகுதி இது என. ஒரு சமூகத்தை உருவாக்கி நிலைநிறுத்தும் அடிப்படை லெளகீக விவேகத்தின் ஒட்டு மொத்தக் குரலாக நாம் அர்ஜுன விஷாத யோகத்தைக் கூறலாம். அக்குரலுக்கு அப்பாற்பட்ட தூய தத்துவத்தின் தளமே கீதையின் விவாதப் பொருள் .