கதைமாந்தரின் வாழ்க்கை நிகழ்வுகளை படம்பிடித்து காண்பித்து விட்டு, கதையின் அடிச்சரடுகளை எங்களுக்கு விட்டுவிடும் கதைகளை அதிகம் ரசிக்க முடிகிறது. அடிச்சரடு வாசகனை சென்றடையாமல் தொலைந்துவிடும் பிரச்சனை இருப்பது மறுப்பதற்கில்லை தான். ஆனால் அதற்காக, கதை நிகழ்வுகளை/உரையாடல்களை ‘வசதி‘யாக வார்த்துக்கொள்வது கதையின் நம்பகத்தன்மையை சற்று பாதிக்கிறது.
சுஜாதாவைப் பற்றி எழுதும்பொழுது அவருடைய கூர்மையான அறிவின் தொடர்ந்த வெளிப்பாடு, பல கதைகளில் ஆழத்தை எட்டுவதற்குத் தடையாக இருப்பதாக எழுதியிருந்தீர்கள் (நான் சரியாகப் புரிந்து கொண்டேன் என்றால்). இந்தக் கதையிலும் சில இடங்களில் கதைமாந்தரை மீறிய ஒரு அறிவும்/பார்வையும் காணக்கிடைப்பதாகப்படுகிறது. உதாரணமாக: மிருகங்கள் செத்து மனிதனை வெல்கின்றன என்பது பற்றிய பிரமாதமான வரி. ஆனால் அதை ஊமைச்செந்நாயின் சிந்தனையோட்டமாக ஏற்றுக்கொள்வது எனக்குச் சிரமமாக இருக்கிறது.
பிரபு ராம்
.
அன்புள்ள பிரபுராம்
நன்றி. பொதுவாக இலக்கியத்தில் நம்பகத்தன்மை என்பது வாசகரை உள்ளே சென்று ஒரு கற்பனை வாழ்க்கையை வசச்செய்வதில் உள்ளது. அது ஊமைச்செந்நாயில் உள்ளது என்றே நான் எண்ணுகிறேன். அதற்குமேல் ஒவ்வொரு வாசகரும் அவரவர் சொந்த அனுபவம் அல்லது அனுமானங்களை அடிபப்டையாகக் கொன்டு படைப்பை நம்பகமானதா இல்லையா என்று பார்ப்பார்கள். அதற்கு படைப்பாளி பதில் சொல்ல முடியாது.
படைப்பின் நம்பகத்தன்மை அல்லது யதார்த்தம் என்பது எப்போதுமே ஒரு பாவனை. அதன் உச்சத்தை அது தடுக்கக் கூடாது. அதை கிளாசிக் படைப்புகளில் நாம் மீண்டும் மீண்டும் பார்க்கலாம். உச்சம் என்பது — உச்சகட்ட பேச்சு நிகழ்ச்சி உணர்வு – மிக அபூர்வமாகவே வாழ்க்கையில் நிகழ்கிறது. அல்லது நிகழ்வதே இல்லை. ஆகவே இலக்கியம் அந்த இடம் நோக்கி யதார்த்தத்தின் பிடியை விட்டு விலகித்தான் செல்ல முடியும்– செல்ல வேண்டும். அந்த உச்சம் வரை நம்பவைத்து கொன்டுவருவதே எழுத்தின் திறன்
உங்கள் கருத்துக்களை தெரிந்துகொண்டேன். நன்றி
ஜெ
உங்கள் பதிலுக்கு நன்றி.
// உச்சம் என்பது — உச்சகட்ட பேச்சு நிகழ்ச்சி உணர்வு – மிக அபூர்வமாகவே வாழ்க்கையில் நிகழ்கிறது. அல்லது நிகழ்வதே இல்லை. ஆகவே இலக்கியம் அந்த இடம் நோக்கி யதார்த்தத்தின் பிடியை விட்டு விலகித்தான் செல்ல முடியும்– செல்ல வேண்டும். //
சிந்தனைக்குரிய விஷயம். இதை முன்பே ஒருமுறை நீங்கள் எழுதிப் படித்த நினைவு. சு.ரா அவர்களுடன் இது பற்றி நீங்கள் விவாதித்தது பற்றி எழுதியிருந்தீர்கள் என்று நினைக்கிறேன்.
நடிகர் மர்லன் ப்ராண்டோ பற்றி ஒரு தகவல் : அவர் நடிக்கும்போது எப்போதும் முணுமுணுத்துப் பேசுவாராம். முழு வாக்கியங்கள் இல்லாமல் உடைத்துப் பேசுவாராம். வாழ்க்கையில் சீராக ஒரே தொனியில் யாரும் பேசுவதில்லை என்பது அவரது வாதம். மார்க் ஆண்டனியாக அவர் தான் வந்து “Friends, Romans, Countrymen” பேசினார். ஆனால் அது ஒரு க்ளாசிக். அதற்குத் தோதாகவே செய்யவேண்டும். ஆனால் பொதுவாக யதார்த்தம் என்பதைப் பொறுத்தவரை முணுமுணுப்பே அவர் தேர்வு. அதே சமயம், தீவிரமாக யதார்த்தத்தை பிடித்துக்கொள்வதால் வரும் படைப்புச்சிக்கல்களை உணர்கிறேன். வரலாற்று காலத்தில் மக்களின் பேச்சுமொழி எப்படி இருந்தது என்று நமக்கு இன்று தெரியாத பட்சத்தில், நமது ஆகச்சிறந்த யூகம் கூட அபத்தமாக இருக்கலாம். படைப்புக்கு அது தடையாக இருத்தலாகாது என்று புரிகிறது.
இருந்தாலும் நிஜத்தில் நடக்க இயலாத உரையாடல்களை புனைவில் நிகழ்த்திக்கொள்வதற்கான வாய்ப்புகளை வலிய உருவாக்கிக்கொள்வதைப் பற்றிய தயக்கம், லேசில் கறைவதாக இல்லை.
அன்புடன்
பிரபு ராம்
.
அன்புள்ள பிரபுராம்
நான் அக்கதையில் நீங்கள் சொல்லும் அச்சிக்கல் இருப்பதாக நினைக்கவில்லை. அந்தக்கதையின் இயல்பு அது, அது பேசும் கதை. வெறுமே காட்டும் கதைகள் பேசாது. மத்தகம் கதை வெறுமே காட்டுகிறது– எந்த சிந்தனைக்குள்ளும் செல்வதில்லை. ஏனென்றால் அந்தக் கதை சொல்லிக்குச் சிந்தனை இல்லை. ஊமைச்செந்நாய் அப்படி அல்ல. சிந்தனையால், அதன் ஆழத்தால் ஊமையாகிப்போனவன் அவன். துரை கதாபாத்திரமும் ஒரு பிரிட்டிஷ் அதிகாரியின் பலவகையான குணங்களின் கலவையாக வந்திருக்கிறது என்றே நான் நினைக்கிறேன். ஒருவன் உச்ச நிலைகளில் அவன் இயல்பில் இருந்து பிறழ்ந்து இன்னொன்றாக ஆவது, தன்னை திறந்துகொள்வது, அல்லது தன்னை ரத்துசெய்துகொள்வது, என்பது புனைவு எப்போதுமே எடுத்துக்கொள்ளும் ஒரு விஷயம். அவனுடைய ஆங்கிலம் உட்பட …
நீங்கள் கூர்ந்து வாசித்தமைக்கு மீண்டும் நன்றி
ஜெ
மத்தகம்,ஊமைச்செந்நாய், கடிதங்கள்
விஷ்ணுபுரம்,ஊமைசெந்நாய்:கடிதங்கள்
ஊமைச்செந்நாய், கடிதங்கள் மீண்டும்
ஊமைச்செந்நாய், கடிதங்கள் இன்னும்
ஊமைச்செந்நாய்:மேலும் கடிதங்கள்
ஊமைச்செந்நாய்:கடிதங்கள்
ஊமைச்செந்நாய் வாசித்த கையோடு எழுதிகிறேன்.
