நீள்விழிப் பீலியில்…

நாங்கள் இறுதியாகக் காணும்போது நான் ஏதேதோ கேட்டேன். அவள் ஒன்றும் சொல்லாமல் கண்ணீர் நிறைந்தவளாக நின்றாள். சில நிமிடங்களுக்குப்பின் அவள் என் முன்னால் இருந்து தொலைவுக்குச் சென்றாள். இன்று 15 ஆண்டுகளாகின்றன. எங்களால் ஒருபோதும் ஒன்றாக முடியாது என்னும் உண்மை அவளுக்குத் தெரிந்திருந்தது. ஆகவே ஐந்தாண்டுக்கால காதலை முழுக்க உள்ளில் ஒடுக்கி. கண்கள் நிறைந்து விம்மிக்கொண்டு சென்றாள். எப்போதைக்குமாக விடைபெற்ற எங்களுக்குத் துணையாக மழையும் பெய்துகொண்டிருந்தது. இப்போதும் அவளைப்பற்றி நான் நினைக்கையில் எங்கிருந்தோ ஒரு மழைக்குளிர் வந்து என்னை தழுவிச்செல்லுவதுண்டு.  காரணம் எங்கள் ஐந்தாண்டுகளின் ஓணம் விஷூ கொண்டாட்டங்கள். ஆலயங்களின் விளக்குகள். எல்லாமே எங்களுக்கு மகிழ்ச்சியானவையாக இருந்தன. பூத்த கொன்றை போல பொலிவான நாட்கள். இந்த பதினைந்தாண்டுகளில் எல்லாமே நினைவுகள் மட்டும். இப்போது அவள் திருமணமாகி குழந்தைகளுடன் வாழ்கிறாள். அதில் மகிழ்ச்சி. என்னால் எப்போது வேண்டுமென்றாலும் அவளை சந்திக்க முடியும். ஆனால் நான் ஒருபோதும் போய்ப்பார்க்க மாட்டேன்.  நல்ல நினைவுகள் நிறைய உள்ளன, அது போதும். கையில் இருந்து பறந்து விலகிய பறவை பிறகு ஒருபோதும் திரும்ப வருவதில்லை. இது விரக்தியுடன் எழுதியது அல்ல. நம் வாழ்க்கையில் ஒருபோதும் திரும்பக்கிடைக்காத சில இழப்புகள். அதை எழுதினேன். அவ்வளவுதான்