(ஏ.கே.லோகிததாஸ் பேட்டி தொடர்ச்சி)
ஜெயமோகன்: இப்படி யோசித்துப் பார்ப்போம். உங்கள் கோணத்தில் பார்த்தால் உயரிய உணர்வுகளை உருவாக்கும் நோக்கம் கலைக்கு இருக்க வேண்டும். ஏன் இன்னொருவர் இப்படி யோசிக்கக் கூடாது. அவருக்கு அப்படிப்பட்ட நோக்கம் ஏதும் இல்லை. உண்மையை, யதார்த்தத்தை முன் வைப்பது மட்டுமே அவரது படைப்பியக்கத்தின் நோக்கம்.
லோகிததாஸ்: உண்மையும் யதார்த்தமும் பலவிதமானவை. முடிவே இல்லாதவை. அவற்றில் சிலவற்றை மட்டும் தேர்வு செய்து ஒருவர் முன்வைக்கிறார் என்றால் அதன் நோக்கம்தான் அங்கே முக்கியம். உயர்ந்த கலையை உருவாக்க முடியாதவர்களின் சமாதானம் அல்லது சப்பைக்கட்டுதான் இது.
ஜெயமோகன்: நீங்கள் கூறுவதுபோல் ஒரு நோக்கம் இருக்கும்போது கலைக்கு ஒருமை உருவாகிறது. ஆனால் ஒருமையை மறுக்கக்கூடிய சிதைவை முன்வைக்கக்கூடிய கலைப்படைப்புகள் உள்ளன.
லோகிததாஸ்: அத்தகைய படைப்புகளை நான் ஏற்கவில்லை. இலக்கியத்தில் நேர்ந்த சிறு வட்டத்தில் அவை அதிர்வுகளை உருவாக்கலாம். சினிமா போன்ற பெரிய கலை வடிவில் அவை வெறும் சலசலப்பாக மட்டுமே முடியும். கலைஞனின் நோக்கமும் கலைப்படைப்பின் விளைவும் மிகமிக முக்கியமானவை.
ஜெயமோகன்: கலை வளர்வதில்லை. கூறுபொருள்தான் மாறுகிறது என்று ஒரு இடத்தில் டி.எஸ்.எலியட் கூறுகிறார்.
லோகிததாஸ்: உண்மைதான். கிரேக்க , சம்ஸ்கிருத நாடகங்களையும் இன்றைய நல்ல சினிமாவையும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் இது தெரியும்.
ஜெயமோகன்: ஆனாலும் கலைஞர்களில் இருவகை உண்டு. சமன்குலைக்கும் கலைஞர்கள் சல்வேடார் டாலி போல , விளாடிமிர் நபக்கோவ் போல. சமன் உருவாக்கும் கலிஞர்கள் தல்ஸ்தோய் போல .
லோகிததாஸ்: சமன் குலைப்பதை ஒரு குறிப்பிட்ட காலகட்டத்தை நோக்கியே செய்ய முடியும் .டால்ஸ்டாய் இன்றும் உயிர்வாழ்கிறார். மேலான கலை உருவாக்குவதே சமன்தான். ஒரு நல்ல கச்சேரி கேட்டு வெளியே வந்தால் மனம் சட்டென்று கோபப்பட முடியாது. சட்டென்று பொறாமை வராது. மனம் சாந்தியடைகிறது. இது முன்பே கூறப்பட்ட விஷயம்தான். ரசங்கள் ஒன்பது. பிற அத்தனை ரசங்களும் சரியாக இணைந்தால் உருவாகும் ரசம் கடைசி ரசமான சாந்தம்தான். எல்லா ரசங்களும் அலையடிக்கும். மகாபாரதம் சாந்த ரசத்தை உருவாக்கும் இதிகாசம்.
ஜெயமோகன்: உங்கள் எழுத்தில் மகாபாரதம் உருவாக்கிய பாதிப்பு என்ன?
லோகிததாஸ்: இரு இதிகாசங்களும்தான் என் கற்பனைக்கு அடிப்படை. மகாபாரதத்தில் ஒரு துளி போதும் எனக்கு ஒரு கதையை உருவாக்க முடியும். மகாபாரதம் கடல் ஆகவே எனக்கு கதைகளுக்கும் பஞ்சமே இல்லை. முன்பு என் கதைகளுக்கு என்ன மூலம் என்ற சர்ச்சை வந்தது. ஒரு கதாப்பிரசங்கக்காரர் அவரது கதையை நான் திருடிவிட்டதாகச் சொல்லி நீதிமன்றம் போனார். நான் நீதிமன்ற மேடையில் நின்று அக்கதையின் மகாபாரத மூலவடிவைச் சொன்னேன். நீதிபதி ஒவ்வொரு கதையாகக் கேட்டார். ஒவ்வொரு கதையாக விளக்கினேன். நீதிமன்றம் முழுக்க ஒரே கூட்டம். அன்றைக்கு. வாழ்க்கை நமக்கு சில அனுபவங்களை அளிக்கிறது. அவ்வனுபவங்கள் அளிக்கும் கேள்விகளை நாம் இதிகாசங்களின் அமைப்பில் அமைத்துக்கொண்டு முன்னகரும்போது அது படைப்பாக ஆகிறது.
ஜெயமோகன்: சரி ஒரு நேரடியானக் கேள்வி. நடிகர்களுக்க்காக நீங்கள் கதை எழுதியதுண்டா?
லோகிததாஸ்: இதை இப்படிப் பிரித்துப் பார்க்க வேண்டும். நடிகர்களின் இமேஜை உருவாக்க, நிலைநிறுத்த நான் கதையையும், கதாப்பாத்திரங்களையும் உருவாக்கியதுண்டா? இல்லை. ஒருபோதும் இல்லை. அதேசமயம் கதாபாத்திரங்களுக்கு நடிகர்கள் மனத்தில் தெரிவது,ஒருவரை உத்தேசித்து எழுதுவது மிகவும் வசதியானது. ஒன்று படமாக்கும்போது பிரச்சினை இருக்காது. இரண்டாவதாக ஒரு மனித உடல், ஒரு முகம் நம் முன் தெரிகிறது. அது மிகவும் திட்டவட்டமானது.
ஜெயமோகன்: ஒரு கதாபாத்திரம் மம்மூட்டி என்றால் அது மாறுமா?
லோகிததாஸ்: வளரும். திட்டவட்டமாக மாறும். அது கம்பீர குரலும் அழகிய முகமும் கொண்டிருக்கும். உயர்சாதித் தோற்றம் இருக்கும். அதில் கோழைத்தனம் இருக்காது. உலகில் உள்ள சிறந்த திரைக்கதைகள் பலவும் முன்கூட்டியே நடிகர்களை உத்தேசித்தவை. சிலர் எப்போதும் ஒரே நடிகர்களைப் பயன்படுத்துவதும் உண்டு.
ஜெயமோகன்: நீங்கள் ஒரு திரைக்கதையாசிரியர். வெற்றிகரமானவர். எப்போது, ஏன் இயக்குநராக வேண்டுமென்று தோன்றியது?
லோகிததாஸ்: இயக்குநர் ஒரு படத்தின் தலைவர். ஒருங்கிணைப்பாளர். திரைக்கதையாளன் உருவாக்கும் சட்டகத்தை நிரப்புபவர். அந்த இடம் அனைவராலும் விரும்பப்படுவதாகவே இருக்கும். என் திரைக்கதைகளை என் விருப்பப்படி படமாக்க விரும்பினேன்.
ஜெயமோகன்: நீங்கள் அடிப்படையில் ஒரு திரைக்கதை ஆசிரியரானதால் உங்களால் தொழில்நுட்ப ரீதியாக இயக்குநராக ஏதேனும் சிரமம் இருந்ததா?
லோகிததாஸ்: இயக்குநர் வேலை என்பது அந்த அளவுக்கு தொழில்நுட்ப வேலை அல்ல. அது அதிகமும் நிர்வாக ஒருங்கிணைப்பு சார்ந்த வேலை. பலரிடமிருந்து வேலைகளைப் பெற்றுக் கொள்வது. அதற்கும் மேலாக உள்ள மூன்று விஷயங்கள் நடிப்பை வெளிக்கொணர்வது,காட்சிக் கோணங்களை அமைப்பது, காட்சிகளை வெட்டித் தொகுக்கும் பிரக்ஞையுடன் இருப்பது. இது மூன்றும் திரைக்கதையாசிரியனிடமும் இருந்தாக வேண்டும். நல்ல திரைக்கதையாசிரியன் உள்ளூர நல்ல நடிகனாக , நல்ல காட்சியமைப்பாளராக இருப்பான். கதையை வெட்டித்தொகுப்பது எந்த எழுத்தாளனிடமும் இயல்பாக இருக்கும் பிரக்ஞைதான்.
ஜெயமோகன்: திரைக்கதையை வசனத்துடன் முழுமையாக எழுதிவிடுவீர்களா?
லோகிததாஸ்: ஆமாம் அதுதான் சிறந்த முறை.
ஜெயமோகன்: வசனத்துடன் சேர்த்து எழுதக்கூடாது என்கிறார்களே. அப்படி எழுதினால் காட்சியமைப்புக்கு இடமில்லாமல் போய்விடும் என்கிறார்களே.
லோகிததாஸ்: அது சரியல்ல.. சினிமாவில் வசனமும் காட்சியும் ஒன்றையொன்று நிரப்புகின்றன. ஆகவே அதை உருவாக்கும்போதே முழுமையாக எழுதிவிடுவதே நல்லது. அப்போதுதான் சரளமான ஓட்டம் இருக்கும். சிலர் ஒரு கதையோட்டத்தை மட்டும் எழுதிவிட்டு அவ்வப்போது வசனத்தை எழுதுகிறார்கள். அப்போது வசனம் இயல்பாக திரைக்கதையின் ஒரு பகுதியாக இருக்காது. திரைக்கதை ஒரு இலக்கியப் படைப்பு. இலக்கியமாகவே அது எழுதப்பட வேண்டும்.
ஜெயமோகன்: இலக்கியத்தை எடுத்துக்கொண்டால் பலவகையான கதை சொல்லும் முறைகள் உள்ளன. யதார்த்தவாதம், மிகுபுனைவு, ஆவணப்பதிவு என்றெல்லாம் நான் எல்லாவற்றையும் மாறி மாறிப் பயன்படுத்துகிறேன். ஆனால் சினிமாவில் இன்றும் ஒரே கூறுமுறைதான். யதார்த்தவாத அணுகுமுறை. சமீபத்தில் ஈரானியப் படங்களைப் பார்க்கும்போது ‘’பை சைக்கிள் தீவ்ஸின்’’ அதே அழகியல்தான் இன்றும் உள்ளது. வெவ்வேறு கூறுமுறைகள் என் இன்னும் சினிமாவில் பிரபலமாகவில்லை.
லோகிததாஸ்: சினிமாவிலும் ஃபாண்டசி, ஆவண முறை போன்றவை உள்ளன. அவை யதார்த்தவாத கூறுமுறையின் ஒரு பகுதியாகவே உள்ளன. ஏன் என்று யோசித்தால் கிடைக்கும் விடைதான். சினிமா வெகுஜனக்கலை. இங்குள்ள ஒரு சிறிய மாறுதல் கூட மொத்த சமூகத்தில் ஏற்படும் ஒரு உளவியல் மாற்றத்தின் விளைவுதான். சினிமா தன் விருப்பப்படி மாற முடியாது. கூடவே மக்களும் மாறவேண்டும். ஒரு தரப்பு இன்னொன்றை பாதித்து இருவரும் சேர்ந்து மாறவேண்டும். இன்று மக்கள் யதார்த்த வாழ்வை சினிமாவில் காண விரும்புகிறார்கள். சொல்லப்போனால் யதார்த்த உணர்வு வலிமை பெற்றே வருகிறது. ஆரம்ப காலத்தில் இருந்த ஃபாண்டசி அம்சங்கள் கூட இன்று சினிமாவில் இல்லை.ஏஎன் வெகுஜன எழுத்திலும் யதார்த்தவாதம்தானே உள்ளது. மக்கள் தங்கள் வாழ்வைப்போன்ற ஒன்றை திரையில் காணும்போதுதான் அதனுடன் ஐக்கியமாகிறார்கள்.
ஜெயமோகன்: உங்கள் இளமைப்பருவம் கேரளத்தில் இடதுசாரி தீவிரவாதம் தோன்றி வீழ்ந்த காலகட்டம். ஏராளமான எழுத்தாளர்களும் கலைஞர்களும் அதன் பாதிப்புக்கு ஆளாகியிருக்கிறார்கள். நீங்கள் அதனால் பாதிப்பு அடையவில்லையா?
லோகிததாஸ்: கட்சி அரசியலில் எனக்கு ஆர்வம் இல்லை. உண்மையான அரசியலில் ஆர்வம் உண்டு. அது கருத்துகளின் அதிகாரத்தின் அரசியல். அப்படிப்பட்ட அரசியலை ஒரு படத்தில் எழுத திட்டம் உள்ளது. பொதுவாக என் கவனம் எப்படியோ சமூகத்திடம் மோதி அன்னியமாகும் தனிமனிதர்களின் அவலத்திலேயே உள்ளது. இது என் இயல்பு சார்ந்ததாக இருக்கலாம்.
ஜெயமோகன்: நீங்கள் ஏன் ஒரு அரசியல் படம் எடுக்கவில்லை. சொல்லப்போனால் உங்கள் படத்தில் அரசியலே இல்லை.
லோகிததாஸ்: நான் எழுதவிருப்பது அதைப் பற்றித்தான். அந்த காலகட்டம் என்னிலும் அழுத்தமான சுவடுகளை விட்டுச்சென்றுள்ளது. அவற்றை என் கோணத்தில் பரிசீலிக்க விரும்புகிறேன்.
ஜெயமோகன்: கமர்சியல் படங்களைப் பார்ப்பீர்களா?
லோகிததாஸ்: எல்லா நல்ல படங்களையும் பார்ப்பேன். திரைப்படம் என்னுடைய ஊடகம் .அதன்மீது எனக்கு மோகம் உண்டு. கலைப்படம், கமர்ஷியல் படம் என்ற பிரிவினையே இல்லை. அது ஒரு காலகட்டத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட நோக்கத்திற்காக உருவாக்கப்பட்டது. கமர்ஷியல் நோக்குடன் எடுக்கப்படும் படங்களில் பத்துக்கு ஒன்பது படங்கள் தோல்விகள்தான். அப்படியானால் எப்படி அவற்றை கமர்ஷியல் படங்கள் என்கிறீர்கள்? கலைப்படங்களுக்கு கமர்ஷியல் நோக்கங்களே இல்லையா என்ன? இருவகையிலும் சில மாடல்களையும் ஃபார்முலாக்களையும் வைத்திருக்கிறார்கள். அதையே பெரும்பாலானவர்கள் கடைபிடிக்கிறார்கள். கமர்ஷியல் படமென்றால் பாட்டு,சண்டை ,கதாநாயகனின் வீரதீர பிரதாபங்கள் . கலைப்படமென்றால் இருட்டு மந்தத்தன்மை.
ஜெயமோகன்: பள்ளிக்கூடத்தில் சினிமாவைக் கற்றுக் கொடுக்கவேண்டும் என்று கூறப்படுகிறதே?
லோகிததாஸ்: கற்றுக்கொடுக்கலாம். ஆனால் முதலில் பள்ளிக்கூடத்தில் கற்பனையைக் கற்றுக் கொடுக்க வேண்டும். எல்லாக் கலைகளுக்கும் அடிப்படை ஒன்றுதான். கற்பனை. இங்கே நம் கல்வியின் பிரச்சினை சினிமாக் கல்வி இல்லாமையோ, இசைக் கல்வி இல்லாமையோ அல்ல. கற்பனை இல்லாமைதான். சில சமயம் சிந்திக்கக் கற்றுக் கொடுக்கிறோம். கற்பனை இல்லாதபோது கலைகளை ரசிப்பதற்கான இயல்பே இல்லாமல் போய் விடுகிறது. சினிமாவுக்கு மட்டுமா ரசனை தேவை? இசைக்கு, ஓவியத்திற்கு? நம் கல்வி அமைப்புகளில் கற்றுத் தேறியவர்கள் எத்தனைபேருக்கு அத்தகைய ரசனை உள்ளது? ரசனை உள்ளவர்கள் சுயமாக அதனை அடைந்தார்கள். தங்கள் உழைப்பால் அதை வளர்த்துக் கொண்டார்கள் . இலக்கிய வாசகர்களும் சினிமா ரசிகர்களும் எல்லாம் அப்படித்தான். நமது கல்விமுறையில் கற்பனை இல்லாமலிருப்பதனால் அது உலர்ந்து, வறண்டு காணப்படுகிறது. அதில் கருணைக்கும் கனிவுக்கும் இடமில்லாமல் இருக்கிறது. இதுதான் இன்று உள்ள முக்கியமான பிரச்சினை என்று நான் நினைக்கிறேன்.
கலையை ரசிப்பதற்கான பயிற்சி என்பது உண்மையில் என்ன? சின்ன குறிப்புகளை கற்பனையால் பெருக்கி ஒரு முழுமையான அனுபவத்தை அடைவதுதானே? ராமன் வந்தான் என்று படிக்கும்போது தசரதன் மகனை கண்ணில் காண்பதற்கான மனநிலை. அதுதான் எல்லாக் கலைகளுக்கும் பொது இல்லையா?
ஜெயமோகன்: மலையாள சினிமாவில் உங்களுக்குப் பிடித்த இயக்குநர் யார்?
லோகிததாஸ்: பரதன். அவருடைய இலக்கிய ஞானம் முக்கியமாகக் குறிப்பிட்டாக வேண்டும். இசையிலும் ஓவியத்திலும் ஆர்வமும் பயிற்சியும் உடையவர் அவர். இந்த மூன்று கலைகளையும் தன் சினிமாவில் அவர் இணைத்தார். அவரது படச்சட்டகங்கள் மிகவும் அழகானவை. திரைக்கதையை உள்வாங்குவதில் அவர் மிகவும் நுட்பமானவர்.
ஜெயமோகன்: பிடித்த திரைக்கதையாசிரியர்?
லோகிததாஸ்: பத்மராஜன். இலக்கியவாதியாக அங்கீகாரம் பெற்ற பிறகு சினிமாவுக்கு வந்தார் அவர். மிக இயல்பான வசனங்களிலும் நுட்பமான யதார்த்த சித்தரிப்பும், வலிமையான கதாபாத்திரங்களும் அவரால் உருவாக்கப்பட்டன. பத்மராஜனின் வசனங்கள் ஒருபோதும் பத்மராஜனுடையதாக இருக்காது. அது அந்தக் கதாபாத்திரம் கூறுவதாகவே இருக்கும். ஒருமுறை என் படத்தைப் பார்த்த பிறகு பத்மராஜன் என்னுடைய கதாபாத்திரங்கள் சொந்த ஆன்மாவால் உரையாடுவதாக கூறினார். நானும் “ பஞ்ச” வசனங்கள் எழுதுவதில்லை. வசனங்களை வைத்து விளையாட மாட்டேன். மிக இயல்பாக கதாபாத்திரங்களை உரையாட விடுவேன். பத்மராஜனின் கதைக்கருக்கள் விசித்திரமானவை. “ஓர் இடத்தில ஒரு பயில்வான் “ போல. ஒரு ஊருக்கு வரும் பயில்வானின் பிரச்சனைகள். அதை மிக நம்பகமாகவும், சுவாரசியமாகவும் கூறியிருந்தார். மலையாளத்தில் எனக்குப் பிடித்த படம் அது.
ஜெயமோகன்: ‘பெருவழியம்பலம்’, ‘கள்ளன் பவித்ரன் ‘எல்லாம் அதே மாதிரியான படங்கள். அவை ஒரு சிறு பையனின் பார்வையால் அள்ளப்பட்ட சித்திரங்கள் போல உள்ளன.
லோகிததாஸ்: பத்மாரஜனின் பலமே அதுதான்.
ஜெயமோகன்: சரி பிடித்த நடிகர்?
லோகிததாஸ்: என்னுடைய பல நல்ல கதாபாத்திரங்களை மோகன்லாலும் மம்மூட்டியும் செய்திருக்கிறார்கள் . மிகமிக வலுவாக நடித்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் இந்தியத் திரையின் சிறந்த நடிகர்கள். ஆனால் ஒரு ரசிகனாக மலையாளத்தில் எனக்குப் பிடித்த நடிகர்கள் கோபியும் நெடுமுடிவேணுவும்தான்.
ஜெயமோகன்: திலகன்?
லோகிததாஸ்: மிக நுட்பமான நடிகர். எனது பல கதாபத்திரங்களுக்கு உயிர் கொடுத்து கொண்டு வந்தவர். ஜாதகம் படத்தைப் பாருங்கள். அதில் அந்த நாயர். அடிக்கடி தலையை வருடுவார். தலைக்குள் ஒரு எரிமலை புகைவது படத்தின் கடைசியில்தான் வரும். திலகனின் கண்கள் மாறும் விதம் நடிகர்கள் பார்த்துப் படிக்க வேண்டிய விஷயம். ஆனால் திலகனுக்கு பல வரையறைகளும் உண்டு. உடல் குரல் என. நெடுமுடியும் கோபியும் அப்படியல்ல. அவர்கள் எங்கும் போக முடியும். எப்படியும் மாறமுடியும். ‘வீண்டும் சில வீட்டு காரியங்கள்” படத்தில் நெடுமுடிவேணு தோன்றும்போது பின்பக்கம் தெரியும் பாருங்கள். அவர் ஓர் அற்பர் அயோக்கியர் என்று அந்த பின்பக்கமே சொல்லிவிடும்.
ஜெயமோகன்: லோஹி மிகமிக உணர்சிகரமான மனிதர். அப்படிப்பட்டவர்கள் குரூரமானவர்களாகவும் சில சமயம் வெளிப்படுவார்கள்..
லோகிததாஸ்: குரூரமாக நான் நடந்து கொண்டதாக எனக்கு நினைவில்லை. சிறுவயதில் நான் குரூரமாக நடத்தப்பட்டதனால் அப்படி இருக்கலாம். இல்லை என் பயம் காரணமாக இருக்கலாம். அதைவிட முக்கியமாக என் கலை என்னை சுத்திகரிப்பதனால் அது நிகழ்ந்திருக்கலாம்.
ஜெயமோகன்: உங்களுக்கு நரம்புப் பிரச்சினைகள் உண்டா? கலைஞர்களுக்கு அது இருக்கும்.. குரல்கள் கேட்பது, கண்களில் ஒளி தெரிவது, உடல் நடுங்குவது.
லோகிததாஸ்: ரொம்ப உண்டு..ஒரு குறிப்பிட்ட காலகட்டத்தில் மனநோயாளியாகவும் இருந்து சிகிச்சை பெற்றிருக்கிறேன்.
ஜெயமோகன்: எப்படிப்பட்ட பிரச்சினை?
லோகிததாஸ்: உணர்ச்சிகள் என் கட்டுக்குள் நிற்காது .நூலகத்தில் படித்துக் கொண்டிருப்பேன். உருக்கமான இடங்களைப் படித்தால் கதறிக் கதறி அழுவேன். சிறிய விஷயத்தில் கூட என்னைக் கட்டுப்படுத்த முடியாது. தூக்கத்தில் பயங்கரமாக அழுவேன். என் அழுகையைக் கேட்டு நானே திடுக்கிட்டு விழித்துக் கொள்வேன்.
ஜெயமோகன்: ‘துளை விழுத்த மூங்கில்தான் பாடும்’ என்று வயலாரின் வரி ஒன்று உள்ளது.
லோகிததாஸ்: இருக்கலாம் ஆனால் துளை விழுவது என்பது மிகவும் வலி தருவது .
ஜெயமோகன்: மலையாள இலக்கியத்தில் உங்களுக்குப் பிடித்தமான எழுத்தாளர் யார்?
லோகிததாஸ்: பஷீர், மாதவிக் குட்டி, எம்.டி.வாசுதேவன் நாயர்
ஜெயமோகன்: மூவருமே உங்கள் ஊர்க்காரர்கள் ,வள்ளுநாடு
லோகிததாஸ்: ஆமாம் கேரளத்தின் கலாச்சார மையம் அல்லவா அது.
( நீலவல்லி அவர்களை ஆசிரியராகக் கொண்டு , ஐவிட் வெளியீடாக ’திரை’’ இதழில் 2005- ம் ஆண்டு வெளியான நேர்காணல்)
