கோவையில்..

ஒளிரும் ஒரு சிறுவட்டம்

இனிய ஜெயமோகன் அவர்களுக்கு,

கோவை புதிய வாசகர் சந்திப்பு ஒரு இனிய நிகழ்வு. நான் அங்கு வருவேன் என்றும் உங்களுடன் இரண்டு நாள் தாங்குவேன், தங்கி அருகிலிருந்து உங்களை பார்பேன் , உங்களுடன் உரையாடுவேன் என கற்பனை செய்தது கூட இல்லை. நான் அது வரை எங்கும் தனியாக பயணம் சென்றதில்லை, எந்த ஒரு வாசகர் சந்திப்பில் கலந்து கொண்டது இல்லை.அனைத்தும் எனக்கும் முதல் முறை.

முதல் காதல், முதல் நட்பு, முதல் முத்தம் யாவும் நம் நினைவில் ஆழமாக பதிவதற்கான காரணம் அவை முதல் முறை என்பதால் மட்டும் அல்ல அவை அமையும் தருணங்களால்தான். அத்தருணங்களை நாம் பலவாறு நம் கற்பனையில் நடித்து இருப்போம். பெரும்பாலும் நாம் எண்ணியபடி அவை நிகழ்வதில்லை, நம் கற்பனைகளை மீறி அவை நிகழும்போது முதலில் நாம் அதிர்ச்சி அடைகிறோம், நம் மனம் அதை உள்வாங்க சற்று நேரம் எடுக்கிறது . மெதுவாக அந்த சூழலை உள்வாங்கி, ஒவ்வொரு கணமாக அதை மீட்டி , நம் கற்பனை மூலம் அதை விரித்து மீண்டும் மீண்டும் நிகழ்த்த விடுகிரோம். அது காலப்போக்கில் ஒரு அழியாத படிமமாய் மாறி நம் நினைவு ஆழத்தில் பதிகிறது. பிறரிடம் அந்த நிகழ்வை பகிரும் பொழுது, நம்மால் அதை தெளிவாக்கி ஒரு வரையறை செய்து கொள்ள முடிகிறது. என்னை தொகுத்து கொள்ள இந்த கடிதம் எழுதுகிறேன்.

இரவு தளத்தில் வாசகர் சந்திப்பு பதிவை பார்த்தவுடன் ஒரு வேகத்தில் விண்ணப்பித்து விட்டேன். இடம் கிடைக்குமா கிடைக்காதா, எப்படி பயணம் செய்வது, அப்பா அம்மா விடம் எப்போது சொல்வது என, பல கேள்விகள் ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. என் இடம் உருதியான மின்னஞ்சல் வந்ததிலிருந்து துள்ளிகொண்டே இருந்தேன். அதற்கு பின்னர்தான் அப்பாவிடமும் அம்மாவிடமும் கூறினேன். அவர்கள் இதற்கு சம்மதிக்க மாட்டார்கள் உருண்டு பிரண்டு பட்டினி இறுந்தாவது அனுமதி வாங்கவேண்டும் என்று எதிர்பார்த்து இருந்தேன். பலவாறு  ஒத்திகை பார்த்து அவர்கள் பதிலுக்காக காத்திருந்தேன். அங்கு நடந்ததோ வேறு, மறு கேள்வி இல்லாமல் அவர்கள் சம்மதித்து விட்டார்கள், நான் அதை எதிர் பார்க்கவே இல்லை. மிகுந்த மகிழ்ச்சியுடன் தயாரானேன். உங்களை எப்படி முதலில் பார்ப்பேன், என்ன பேசுவது, நீங்கள் என்ன பேசுவீர்கள் என பல சந்தர்ப்பங்களை நான் என் மனதில் உருவாகி அதில் ஒத்திகை பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

19ஆம் தேதி காலை 5:00 மணி ரயிலில் சேலத்தில் இருந்து கிளம்பினேன். வாசகர் சந்திற்பிர்காக அனுப்பி வைக்கப்பட்ட சிறுகதைகளை படித்து கொண்டே வந்தேன. கோவையில் 8:00 மணிக்கு வந்து இறங்கினேன். நான் முன்னரே கேப் book செய்து இருந்தேன், ஆனால் கடைசி நிமிடத்தில் அவை கிடைக்கவில்லை. முக்கால் மணி நேரம் சென்று விட்டது, சற்று பதற்றம் ஆனது, அங்கு நின்ற வண்டிகளில் ஒன்றை வாடகை பேசி கிளம்பினேன். இடையில் மணவாளன் அண்ணாவிற்கும், கதிர் அண்ணவிற்கும் phone செய்து வழி கேட்டுகொண்டே வந்தேன். வாசகர் சந்திற்பிற்கான நேரம் நெருங்கி கொண்டே இருந்தது. ஒருவழியாக வழி கண்டுபிடித்து நிகழ்விடதிர்க்கு வந்தேன்.

நான் தார் சாலையிலேயே இறங்கி உள்ளே நடந்துவந்தேன். முதலில் கண்ணில் பட்டது மேற்கு தொடர்ச்சி மலை,  அதற்கு கீழே  அமைந்த சிறிய தென்னந்தோப்பு,   அதை சுற்றி இருந்த கரட்டு காடு.குளிர்ந்த காற்று எங்கும் நிறைந்து இருந்தது, பறவைகளின் பாடல்கள் ஒருகணமும் ஓயாமல் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது, அதற்கு இடையில் எங்கும் நிறைந்த அமைதி, நிசப்தம். நெருங்க நெருங்க மரங்கள் வளர்ந்து கொண்டே இருந்தன. நீல கேட்டிற்குள் நுழைந்து இருபுறமும் வளர்ந்திருந்த தென்னை மரங்களை பார்த்துக்கொண்டே உள்ளே வந்தேன்.

நான் வந்த பொழுது அனைவரும் காலை உணவு முடித்து  வெளியில் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். நல்ல விசாலமான வீடு. அனைத்திற்கும் அப்பால் என் மனதில் உங்களை எப்போது எப்படி பார்க்க போகிறேன், என்ன பேச போகிறேன் என ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. வீட்டிற்கு உள்ளே பையை வைத்துவிட்டு உணவருந்தி வருமாறு கூறினார். உங்களை  கண்கள் சுற்றியும் தேடியது நீங்கள் வெளியில் இல்லாததை கண்டு வந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள் என்று நிதானமாநேன்.

வீட்டிற்கு உள்ளே முகம் கழுவ சென்றேன். உள்ளே  நுழைந்ததும் பெரிய கூடம், அதற்கு அடுத்து வரவேற்பறை , பாத்ரூம் உள்ளே படுக்கை அறையில் வலது  பகுதியில் இருந்தது, ஒரு புறம் கட்டில் இருந்தது. நான் சென்று முகம் கழுவி  வெளியே வந்தேன். அப்பொழுதுதான் கட்டிலில் நீங்கள் படுத்து இருப்பதை பார்த்தேன். அப்படியே உறைந்து விட்டேன். நான் சற்றும் எதிர் பார்க்காத முதல் சந்திப்பு. வலது புறம் தலை வைத்து இடது கையை தலைக்கு வைத்து மல்லாந்து படுத்திருந்தீர்கள்.நான் முதலில் பார்த்து உங்கள் கண்களை தான். அவை மை தீட்டியது போல அழகாக இருந்தது. நீங்கள் பெரும்பாலும் கண்ணாடி அணிவதால் உங்கள் கண்களை இமைகளை புறுவங்களை பார்க்க முடிவதில்லை. குமரிதுரைவியின் பின் அட்டை படத்தில் கண்ணாடி இல்லாத ஒரு படம் இருக்கும். வேறு எந்த பேட்டியிலும் உங்களை கண்ணாடி இல்லாமல் பார்த்ததில்லை. ஒரு ஐந்து வினாடி அப்படியே நின்று இருப்பேன். நீங்கள்  கண்கள் திறந்து மூடிநீர்கள். நினைவு வந்தது வெளியே சாப்பிட சென்றேன்.

என் உள்ளத்தில் ஒரு சொல்லும் எழவில்லை , I was awestruck.  நான் சாப்பிட்டு முடிப்பாதற்குள் அனைவரும் உள்ளே அமர்ந்து விட்டனர்.நான் கடைசி யாக வந்தேன்.  உரை தொடங்கும் முன் எங்கிருந்தோ ஒரு மயிலகவியது, ஒரு சிறு புன்னகையுடன் உரை தொடங்கியது.தங்களின் உரை ஒவ்வொரு புள்ளியை   தொட்டு தொட்டு விரிந்து மண் விட்டு வான் நோக்கி எழும் பருந்தை போல,  சுருதி மீட்டி ராக ஆலாபனையில் திளைத்து மேல் எழுந்து கீர்தனைக்கு செல்லும் பாடகரை போல கூடிகொண்டே சென்றது. உங்கள் கைகள் அதற்கேற்ப விரித்தும், ஒன்றை சுட்டிக்காட்டியும் வேறு ஒரு உரை நிகழ்த்திக் கொண்டிருந்தது.

அறிவியக்கம் குறித்தும், தொடர் அறிவு செயல் பாட்டை குறித்தும் , அறிவியக்க முன்னோடிகள் குறித்தும் , பாரதி முதல் சுந்தர ராமசாமி வரை ஒரு தொடரை சுட்டி காட்டிநீர். இந்த செயல்பாடு அனைத்து காலத்திலும் தொடரும் ஒரு இயக்கம். வில்லியம் மில்லர், ஊ வே சா, சி சு செல்லப்பா, ரா பி சேது பிள்ளை, முதலிய சென்ற தலைமுறை அறிவியக்க வாதிகளின் பங்களிப்பு என விரித்து கொண்டே சென்றது. Cell மற்றும் cytoplasm முன்வைத்து நீங்கள் கூறிய ஒப்புமை; cytoplasm வாழ்வதற்கே செல், அதுபோல அறிவு செயல்பாட்டினை சுற்றியே மானிட சமூகம் இயங்குகிறது. அவர்கள் தன் அதன் மைய விசை.

பின்னர் சிறுகதை பற்றிய உரையாடல், அதன் தொடக்க, வரலாறு, வடிவம் – twist at the end- சிறுகதை மாஸ்டர்ஸ் , விமர்சனங்களை முன்வைத்தால் தொடர்பான அறிவுறுத்தல்கள், கட்டுரை எழுதுதல், கவிதை மற்றும் மரபார்ந்த கவிதைகான வரையறைகள், வேறுபாடுகள் – loud reading and silent reading, word play and expanding ideas – associative fallacy, falcification போன்ற அடிப்படை தவறுகளை சுட்டி காட்டி அதை திருத்தும் வழிகளை கூறினீர்கள்.இடை இடையில் நகைச்சுவை வெடிக்கும் சிரிப்பு .

அங்கு இருந்த வாசகர்கள்  அனைவரிடமும்  ஒரு அறிமுகம் கிடைத்தது, பல்வேறு பின்புலத்தில் இருந்தும் , பல்வேறு வாசிப்பு படிநிலைகளில்  இருந்தும் அங்கு கூடி இருந்தனர், ஓவியர், மருத்துவர், அரசு ஊழியர், வழக்கறிஞர், என பல துறைகளைச் சேர்ந்தவர்கள். அனைவரும் வெவ்வேறு இடங்களில

வாசிப்பை தொடங்கி, ஏதோ ஒரு புள்ளியில் உங்களை வந்து சேர்ந்து உங்களை தீவிரமாக வாசிக்க ஆரம்பித்தவர்கள். அவர்களுடனான உரையாடல் மூலம் என்னை என் வாசிப்பு படினிலையை வரையறை செய்து கொள்ள முடிந்தது.

அங்கு வந்த பெரும்பாலானவர்கள் உங்கள் எழுத்து மூலம்மும் அவர்களின் கடிதம் மூலமும் நன்கு அறிந்திருந்தேன்.மணவாளன் அண்ணா, கிருஷ்ணன் sir, கதிர் அண்ணன், சொள்முகம் செந்தில் sir, மீனா அக்கா அனைவரும  கதைக்குள் இருந்து எழுந்து வந்தவர்கள் போல பிரம்மிபாக பார்த்து கொண்டிருந்தேன். சு வேணுகோபால் அவர்களின் வருகை மேலும் இனிமை சேர்த்தது,  அவருடன் நடந்த உரையாடல், அவர் பகிர்ந்து கொண்ட செய்திகள் அறிவுரைகள் யாவும் ஆரம்ப வாசகர்களாகிய எங்களுக்கு பெரும் கொடை. ஜெயகாந்தன் மேல் அவருக்கு இருக்கும் மரியாதை ஈர்ப்பு, அவரை முதலில் சந்தித்த தருணம், சு ரா வை அவர் சந்தித்த நிகழ்வு, தங்களுடனான முதல் சந்திப்பு என பல அனுபவங்களை கூறினார். சென்ற தலைமுறைக்கும் இந்த தலைமுறைக்கும் உள்ள வித்யாசம், நாங்கள் பெரும் வாய்ப்புகள்  அவற்றின் முக்கியத்துவம், பற்றி உணரமுடிந்தது. அவற்றை அவர் தொகுத்து கூறிய விதம் , அவரது உணர்வுகளை எளிமையாக எங்களுக்கு கடத்தினார்.

ஈரோடு கிருஷ்ணன் அவர்கள் அமைதியாக அனைவரையும் கூர்ந்து கவனித்து கொண்டே இருந்தார், அனைத்தையும் கூர்மையாக கறாராக கூறினார். உங்கள் கட்டுரையில் உள்ளதுபோல அவரை பற்றிய குறிப்புகள் யாவும் சரியாக பொருந்தின.வரிடம் மேலும் உரையாட வேண்டும்.

தேநீர் இடை வேளையில் உங்களுடனான உரையாடல், அது பெளத்தம், வரலாறு, நகைச்சுவை என வேறு ஒரு கிளையாக சென்றது. உரையாடல் முழுவதிலும் நித்யா, நாராயண குரு, அருண்மொழி அம்மா, சு ரா வந்து கொண்டே இருந்தனர்.அங்கு வந்து தான் பலாமரத்தை முதல் முதலாக பார்த்தேன். சென்ற முறை யானை இரங்கியதாக ஒரு செய்தி வந்தது, சரி அதையும் பார்த்து விடலாம் என்று சற்று தேற்றிகொண்டன்.

உங்களை இரண்டு நாள் முழுவதும் கண் கொட்டாமல் பார்த்துகொண்டு இருந்தேன். என்னை அறியாமல் என் முகத்தில் ஒரு புன்னகை இருந்து கொண்டே இருந்தது.இரண்டு நாளும் நீல உடையே அணிந்தீர்கள் -a sweet coincidence. ஒரு வகையான பித்து நிலையில் தான் இருந்தேன். சொல் இன்றி வெறும் விழியாக, உங்கள் ஒவ்வொரு அசைவையும் குழந்தை போல பார்த்து கொண்டு இருந்தேன்.    என்னுடன் மட்டுமே பேசுவதை போல கேட்டுக்கொண்டு இருந்தேன். ஏன் இப்படி என்று என்னை நானே கேட்டு கொண்டேன். சுரதா கம்பதாசன் காதல் கடித பரிமாற்றத்தை பற்றி நீங்கள் கூறிதை கேட்ட பின் வெடித்து சிரித்தேன், அந்த ஐயம் தெளிந்துவிட்டது.

மேலும் நான் கவனித்த  வரை ஒன்று உண்டு, இந்த இரண்டு நாளில் நீங்கள் வெண்முரசு பற்றி ஒரு முறை கூட பேசவில்லை, எந்த ஒரு மேர் கோளும் வென்முரசை ஒட்டி கூறவில்லை.வெண்முரசு என்ற சொல்லைகூட கூறவில்லை. ஒரு முறை intence life மற்றும் அதற்கு பின் வரும் வெறுமை பற்றி கூறும் பொழுது கவிஞர் பிரபாகரனை பற்றி கூறினீர்கள், அதற்கு பின்பு” நான் ஏலு..” என்று கூற வந்து பின்னர் ” சரி அது இருக்கட்டும்” என்று சொல்லி வேறு தலைப்பிற்கு சென்றீர்கள்.

உங்கள் நினைவாற்றல் பற்றி குறிப்புகள் மூலம் அறிந்திருந்தாலும், அன்று தான் கண்கூடாக அறிந்தேன்.நீங்கள் அனைத்தையும் கதையாக மாற்றி நினைவு கொள்வதாக ஒரு கட்டுரையில் கூறினீர்கள், ஓவியம் பற்றி நீங்கள் கூறியது ஒரு நெடுங்கதை போலதான் இருந்தது.இரண்டு நாளும் ஒரு இமைகணம் போல இருந்தது, காலம் செல்லவே இல்லை உறைந்து விட்டது.  அனைவரிடமும்  20ஆம் தேதி மாலை, பிரியா விடை பெற்ரேன், தொலைபேசி எண்ணை பரிமாறிக்கொண்டோம். ரயில் ஏறி மனம் முழுவதும் நிறைந்த நினைவுகளுடன் சேலம் வந்தேன்.

Happiness is your choice , என்று கூறினீர்கள் இது நான் மகிழ்ச்சியாக இருக்க தேர்ந்தெடுத்த பாதை  ,மகிழ்ச்சியை நோக்கிய பெரும்பயணதில் நான் எடுத்து வைக்கும் ஒவ்வொரு அடியும் மகிழ்ச்சியே, இனி வரும் நாட்களில் இதே செயல் ஊக்கத்துடன் மகிழ்ச்சியுடனும் இருக்க தொடர்ந்து செயலாற்றுவேன்.

 

இப்படிக்கு

சோழ ராஜா.