வரலாறு எனும் குற்றக்கதை- சௌந்தர்

இந்நூல் ஒரு உலக-குடிமகனின் கண்கள் வழியாக பார்த்து அனுபவித்து, வாழ்ந்து எழுதப்பட்ட மூன்று மையச்ச்சரடுகள் வழியாக நமக்கு பெரும் வியப்பை தருகிறது. ஆகவே எந்தவிதமான விதந்தோதல்களோ, வெறுப்பின் சாயலோ அன்றி. ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. எனினும் ஒரு சுவாரஷ்யமான நாவலுக்கு சற்றும் குறைந்ததல்ல.

முதல் சரடு:- 16ஆம் நூற்றாண்டில் தொடங்கி 2010 வரையிலான அரசியல் மற்றும் வரலாற்று பின்னணியில் பயணிக்கும் தேயிலையின் கதை.

இரண்டாவது சரடு :- சீனாவில், கி முவில் தொடங்கி இன்றுவரை நமக்கு வந்து சேர்ந்த தேயிலை எனும் உயிரியின் வேளாண் நுட்பங்கள் நிறைந்த கதை

மூன்றாவதாக தேயிலை மனிதனையும் மனிதன் தேயிலையையும் சார்ந்திருக்கும் கதை

முதல் சரடு :- சீனாவிலும், இந்தியாவின் ஒரு சில பகுதிகளிலும் மட்டுமே, பயன்பாட்டில் இருந்த தேயிலை எனும் பானம் 16ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் தான் பிரித்தானிய அரசுக்கு அறிமுகமாகிறது. தேநீர் எனும் பானத்தின் மீது ஆங்கிலேயர்கள் கொண்டிருந்த வேட்கை. ஒரு அசுரக்குழந்தை என வளர வளர, சூழ்ச்சிகள், லாபவெறி, சுரண்டல்கள், இன்றுவரை எண்ணப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் பிணங்கள், என இந்த அத்தியாயங்கள் முழுவதும், சரியான தரவுகளுடனும், தேதிவாரியான ஆவணங்களுடனும் வரலாற்றினூடாக பயணிக்க வைத்து, அதிகார போட்டி கொண்ட மனித மனங்களின் மீது மாபெரும் அவநம்பிககையையும், சலிப்பையும் உண்டாக்குபவை.

உதாரணமாக கி.மு 206 முதலே தேயிலையை விளைவிப்பதும் உபயோகித்தும், என வாழ்ந்து வந்த சீனர்களை தான் தனது தேயிலை தேவைக்காக நம்பியிருந்தது ஆங்கிலேய அரசு. இறக்குமதிக்கு இணையாக வெள்ளிக்கட்டிகளை கொடுக்க வேண்டியிருந்ததால், ஆங்கிலேய பொருளாதாரம் பலவீனம் அடைந்தது, உலகெங்கும் போர்களையும், கைபற்றலையும் செய்துகொண்டிருந்த பிரித்தானிய அரசுக்கு இது ஒரு பின்னடைவு. அதை சரி செய்ய ஒரு சூழ்ச்சியை கையாண்டது. தனது கட்டுப்பாட்டில் உள்ள காலனி நாடுகளில் ‘ஓப்பியத்தை’ பயிரிட்டு உலகை/ சீனர்களை ஓப்பியத்துக்கு அடிமையாக்கி, வெள்ளிக்கு ஈடாக ஓப்பியத்தை விற்று சமாளித்தது. வெள்ளிக்கட்டிகள், ஓப்பியம், தேயிலை என்கிற ஒரு முக்கோண இணைப்பை உருவாக்குதல். இப்படி எண்ணிலடங்கா சாதிகளின் மூலம் ஒரு உலக அதிகார மையமாக தன்னை நிறுவிக்கொண்டது.

இப்படி குறைந்தது ஆறு, ஏழு வரலாற்று சூழ்ச்சிகளாவது இந்நூலில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. அதன் பின்னர் நிகழ்ந்த ஆட்சி, அதிகார மாற்றங்கள், மனித இன முன்னேற்றம் என மூன்று நூற்றாண்டுகளுக்கு பின்னர் இன்றும் நமக்கு வந்து சேரும் இன்றைய தேநீருக்கு பின்னால் இருக்கும் அதிகார மையம் எவ்விதத்திலும் மாறவில்லை.

அந்த நூற்றாண்டில் இன- பேத- பொருளாதார அடிப்படையில் இருந்த மாபெரும் இடைவெளி குறைந்து, இன்று ‘நுகர்வோர்-உற்பத்தியாளர்- தரம்’ என்கிற இடைவெளியாக குறைந்து இருக்கிறது, எனினும் அடியில் எதுவும் மாறவில்லை, என்பதையும் சமீபத்திய அரசியல் நிலைகளை சமரசமின்றி முன்வைத்து செல்கிறார். கிட்டத்தட்ட ஒரு உலக மகா ‘அருங்காட்சியகம்’ சென்று காண்பது போல ஒவ்வொரு காட்சியையும் விவரிக்கிறார்.

இரண்டாவது சரடு – தேயிலை எனும் உயிரியின் வேளாண் வரலாறு, ஒரு கட்டத்தில் நாம் வேளாண் கல்வி சார்ந்த ஒரு நூலை படித்துக்கொண்டு இருக்கிறோம் என்கிற எண்ணத்தை அடைந்து, அதன் சுவாரஸ்யமான நடையால், மிகசரியான தகவல்களால் உள்ளிழுக்கப்படுவோம்.

வழக்கமாக இடுப்பளவு உயரமுள்ள தேயிலை தோட்டங்களில் நின்று ”செல்ஃபி” எடுத்துக்கொள்ளும் நமக்கு, தேயிலை என்பது நாம் காணும் செடியல்ல, 40 அடிகள் வரை உயரமாக வளரக்கூடிய மரம், என்றும் அதன் ஆணிவேர் 20 அடிகள் வரை மண்ணில் துளைத்து செல்லக்கூடியவை என்கிற வேளாண் தகவல்களில் இருந்து தொடங்குகிறார்.

சீனர்களே முதலில் தேநீரை அருந்துகிறார்கள். ஹான் அரச வம்சத்தினரின் கல்லறைகளில் தேயிலை கண்டுபிடிக்கப்படுகிறது. அதன் தேயிலை பாண்டத்தில் “ச்சா” எனும் பெயர் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. நமக்கு ”வாய்க்கரிசி” எனும் சம்பிரதாயம் போல, இறந்த சீனர்களின் உதடுகளுக்கடியில் தேயிலையை பந்து போல சுருட்டி வைத்துள்ளனர்.

சீனத்திலிருந்து ஜப்பானுக்கு சென்ற தேயிலை இன்று தேநீர் விருந்து எனும் கலாச்சாரம் வரை வளர்ந்து வந்துள்ளது. ‘தி க்ளாஸிக் ஆஃப் டீ’ எனும் புத்தகத்தில் லூ.யூ

”தேயிலை தெற்கிலுள்ள ஒரு சிறப்புமிக்க மரத்திலிருந்து வருகிறது. பன்னிரண்டு அடி வரை இந்த மரம் வளரலாம், இம்மரங்கள் மிகவும் தடிமனானவை. அவற்றை கட்டிப்பிடிக்க இருவர் தேவை ” என்று குறிப்பிடுகிறார்.

சீனாவின் யுனான் மாகாணத்திற்கும், மியன்மாருக்கும் இடைப்பட்ட பகுதியில் இன்றும் ஒரு மரம் உள்ளது 1700வருட பழமையான இம்மரம் 108 அடி உயரமும், மூன்றடி சுற்றளவும் உள்ளது. கமெல்லியா உயிரினத்தை சார்ந்த தேயிலை, பிற செடிகளை விட குளிரை தாங்கும் சக்தி கொண்டவை, சிறிதளவு உறைபனியை கூட தாங்கிக்கொள்ளும்.

அஸ்ஸாம், சிலோன், கேரளா மலைகளை ஆங்கிலேய அரசு மிகச்சரியாக கண்டடைந்தது. அதன் சீதோஷ்ண நிலைக்கேற்ப தேயிலையை பயிரிட்டது, விதைகளை இறக்குமதி செய்தல், வளர்த்தல், உரமிடுதல் போன்ற அனைத்து வேளாண் சார் தகவல்களையும் துல்லியமாக ஆவணப்படுத்தியுள்ளார். உரங்கள் ஆங்கிலேயர் காலத்தில் தான் பயன்பாட்டிற்கு வருகிறது. சீனர்கள் மனித கழிவுகளை உரங்களாக பல நூற்றாண்டுகள் பயன்படுத்தியுள்ளனர். அவை நோய்த்தொற்றை கொண்டுவந்ததால், 19ஆம் நூற்றாண்டில் தான் கால்நடை கழிவுகள் உரங்களாக பயன்படுத்தப்படுகிறது.

ராய் மாக்ஸம்’க்கு தேயிலை தோட்டத்தில் வேலைபார்த்த அனுபவம் இருந்ததால், தேயிலையின் ஒட்டுமொத்த சித்திரத்தையும் தெளிவாகவும் அனுபவ பூர்வமாகமும் முன் வைக்க முடிகிறது.

தேயிலை கிள்ளுவதில் உள்ள நுணுக்கங்களை, அங்கே நடைபெறும் தவறுகளை சுட்டிக்காட்டுகிறார், உதாரணமாக ’செடியின் நுனியில் உள்ள இரண்டு தளிர்கள் மற்றும் ஒரு மொட்டு என்பது தான் நிறுவனங்கள் நிர்ணயிக்கும் இலக்கு. கிள்ளும் தேயிலையின் எடைக்கு ஏற்ப கூலி என்பதால் மேலும் நான்கு இலைகளை ‘கிள்ளி போடுதல்’. போன்ற மனித தவறுகளை சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

தேயிலை செடிகளுக்கான இடைவெளி, பார்வையிட செல்லவேண்டிய உகந்த நேரம் காலம், தோட்டத்திற்குள் பாதுகாப்பு முறைகள், என நம்மை ஒரு மலைத்தோட்டத்தின் நடுவே நிற்கவைத்து ஒவ்வொரு இலையையும் தொட்டுக்காட்டி ஒரு சிற்ப சாஸ்திரம் கற்றுக்கொடுக்கும் மனோபாவத்துடன் நம்முடன் பேசுகிறார்.