வணக்கம்,
இந்த கட்டுரையை [ஆடைகளில்ல்லாத தெய்வம்] படித்து நான் கண்ணீர் தான் சிந்தவில்லை. மிகவும் நன்றாக Scroll கூட பண்ணவிரும்பாமல் நான் படித்த கட்டுரை. நிர்மால்யம் திரைபடம் நான் முன்னவே பார்த்துவிட்டு தான் இக்கட்டுரையை வாசித்தேன்.படம் பார்க்க ஆவல் குறைந்திருக்கும் அல்லவா.
எனக்கு உங்கள் கதையை விட கட்டுரையை படிக்க தான் பெரும் ஆசை. உங்கள் எழுத்தில் பொதிந்து இருக்கும் அந்த அர்த்தத்தை படிப்பதை விடவும், அதற்க்கு இடையில் பொதிந்து உள்ள அர்த்தமுள்ள அமைதியை கடக்காமல் போகமுடியவில்லை. பிராமணர்கள் தலித்துகளும் தமிழ்நாட்டில் மட்டும் அல்ல வட இந்தியாவிலும் மகாத்மா காந்தி போன்றோர்களால் ஒதுக்கப்படுகிறார்களோ என்ற எண்ணம் வருகிறது. காந்தி அதை தெரிந்து செய்தார, தெரியாமல் செய்தாரா என்று தான் ஆச்சரியம். உங்களின் கட்டுரை அது எதுவாக இருந்தாலும் வாசிப்பேன். எனக்கு அதில் என்ன விசயம் என்பதில் ஆர்வம் இல்லை. அந்த எழுத்தின் மீது தான்.
இப்படிக்கு,
இராம்ஜி
அன்புள்ள ஜெ
உங்கள் தளத்தில் நீங்கள் சில மலையாள படங்களைப் பற்றி எழுதியிருந்தீர்கள். அவற்றை ஒவ்வொன்றாகப் பார்த்தேன். அவற்றைப் பார்க்க ஒரு பயிற்சி தேவையாகிறது. மிகமெல்ல செல்லும் சினிமாக்கள் அவை. அவற்றில் டிராமா இல்லை. திரைக்கதையில் தொடர்ச்சி இல்லை. நிகழ்ச்சிகள் மட்டும்தான். ஆனால் அப்படி பரபரப்பான கதை இல்லாமலிருக்கும்போதுதான் நாம் அந்த நடிகர்களின் முகபாவனைகளை அவ்வளவு கூர்ந்து கவனிக்கிறோம். அவர்களைச் சுற்றி நடப்பவற்றை கவனிக்கிறோம். அவை நம்முள் ஆழமான பாதிப்பை உருவாக்குகின்றன. இந்த மலையாளப்படங்களை மிகுந்த பொறுமையுடன் பார்த்தேன். ஆனால் இன்றைக்கு கண்ணிலேயே காட்சியாக நிற்பவை அவைதான். பரபரப்பான பல படங்கள் மறந்துவிட்டன. மாட்டுப்பெட்டியின் இளவெயிலும் திருவனந்தபுரத்தின் ஓலைக்கூரைவீடும்தான் நினைவில் எஞ்சியிருக்கிறது
ஆர்.ஸ்ரீகாந்த்
