“சொன்ன நேரத்திலே, சொன்ன பணத்திலே வேலையை முடிச்சிட்டேன்”
“ஜாஸ்தியா குடுத்துட்டோமோ?”
என்னிடம் பலர் நேரில் கேட்கும் கேள்வி ‘நேரமேலாண்மை’ பற்றியது. அது ஒருவகை ஆணாதிக்கச் சொல்லாடல் என்பது என் எண்ணம். நேரம் அப்படியெல்லாம் நம் சொல்லும்பேச்சை கேட்காது. அதேசமயம் “அப்பவே தலைதலையா அடிச்சுகிட்டேன் கேட்டியா?”என்று நம்மை இடித்துரைக்கவும் செய்யும்.
நேரத்தை என்ன செய்வதென்பது பெரிய சிக்கல்தான். இங்கே தோல்பாவைக்கூத்து நாடகத்தில் உச்சிக்குடும்பனுக்கு ஒரு பைசா கிடைக்கும். அதை கையில் வைத்துக்கொண்டிருப்பான். என்ன செய்வதென்று தெரியாது. “எங்கிட்ட ஒரு பைசா இருக்கே! யாருக்கு வேணும் ஒரு பைசா? ஒரு பைசா இருக்கே!” என்று பாடிக்கொண்டிருப்பான்.
”இப்ப உனக்கு முப்பது வயசு. அஞ்சே வருசத்திலே நீ எங்க இருப்பேன்னு கற்பனை பண்ணிப்பாரு”
“முப்பத்தஞ்சிலே”
யாருமே பொருட்படுத்தாதபோது “யாருக்குமே வேண்டாமா? எங்கிட்டே ஒருபைசா வாங்க யாருக்குமே தைரியம் இல்லியா? எங்கிட்ட ஒரு பைசா வாங்க பயப்படுறாங்க பிக்காலிப்பயக்களா?” என்று சொல்ல ஆரம்பிக்கும்
ராமன் அதைக் கேட்டு தொந்தரவு தாங்கமுடியாமல் ஒருபைசாவை கடனாக வாங்கி அவனை அமைதிப்படுத்துவார்.ஆனால் மறுநாள் அரண்மனையின் வாசலில் வந்து அமர்ந்துகொண்டு “ராமன் எங்கிட்ட கடனாளி! அய்யோ ராமன் எங்கிட்ட கடனாளி” என்று பாட ஆரம்பிப்பான் உச்சிக்குடும்பன்.
”வியூகம் வரைஞ்சதெல்லாம் போரும். போய் ஏதாவது வேட்டையாடி கொண்டு வா. பசிக்குது”
கோபம் கொண்ட ராமன் பைசாவை எடுத்து உச்சிக்குடும்பனுக்கு விட்டெறிவான். உச்சிக்குடும்பன் அதைப்பொறுக்கிக்கொண்டு போய் முச்சந்தியில் அமர்ந்து “எங்கிட்ட வாங்கின கடனை ராமன் திருப்பித் தந்துட்டானே…” என்று சொல்ல ஆரம்பிப்பான்.
நேரமும் அப்படித்தான். வேலை மிச்சமிருந்தால் அய்யய்யோ வேலை மிச்சமிருக்கிறதே. முடிந்துவிட்டால் அடாடா, ஏதாவது தவறாகச் செய்துவிட்டோமா? சரியாக நேரம் செலவழிந்திருந்தால் என்ன ஓய்வே இல்லையே. ஓய்வெடுக்கையில் நேரத்தை வீணடிக்கிறோமா?
”புதிய நேரமேலாண்மை செயலி… அமுக்கினா உங்க காலண்டரும் கடிகாரமும் அப்டியே மறைஞ்சிரும்”
என்னைப் பொறுத்தவரை நேரமேலாண்மைக்கான பாடத்தை நான் சின்னவயசிலேயே கற்றிருந்தேன். அன்றெல்லாம் மூத்த பயல்கள் சின்னவன்களை தூக்கி குளத்தில் வீசிவிடுவார்கள். சின்னவன்கள் உயிர்வெறியுடன் கைகாலடித்து மேலே வரும்போது நீச்சல் தெரிந்துவிடும். மிகவும் மூழ்கிவிட்டால் பாய்ந்து காப்பாற்றிவிடுவார்கள்.
செம்பட்டை நரேந்திரன் நேராக கடப்பாரைபோல அடித்தளம் நோக்கிச் சென்றான். அவனை தூக்கி எடுத்து படுக்கவைத்து அமுக்கி நீரை எல்லா துளைகளிலிருந்தும் வெளியேறச் செய்து பார்த்தால் கால்சட்டைப் பையில் எதிரிகளை தாக்குவதற்கான கருங்கல்சில்லுகள், மாங்காயை உடைப்பதற்கான குழவி, இரும்புக்குண்டுகள் என ஏகப்பட்டது வைத்திருந்தான். தரையிலேயே அவன் கொஞ்சம் மூழ்கித்தான் நடப்பான் என நினைவுகூர்ந்தேன்.
”டைம் மேனேஜ்மெண்ட் சூப்பர் ஐடியா. ஆனா அதுக்கு எனக்கு எங்க நேரமிருக்கு?”
நேரத்தை நிர்வாகம் செய்ய சிறந்த வழி நேரத்தின் மேல் கையில் கிடைத்த எல்லாவற்றையும் தூக்கி வைக்காமலிருப்பதுதான்.”நேரமே இல்ல, என்ன பண்றதுன்னே தெரியல்ல” என்று ஒர் இளம் நண்பர் சொன்னார். அதை அனுதாபத்துடன் செவிமடுத்தபின்னர் சாதராணமாக “இப்ப வாரதிலே என்னென்ன சீரியல்ஸ் பாக்கலாம்?”என்றேன். அவர் ஒரு இருபது நெட்சீரியல்களைச் சொன்னார். தரவரிசையும் படுத்தினார். எஞ்சிய நேரத்தில் அவருக்கு கழிப்பறை சென்று சிறுநீர்கழிக்க நேரம் கிடைப்பதே ஆச்சரியம். அல்லது ஒருவேளை ரப்பர் பை ஏதாவது பொருத்தியிருக்கிறாரா என்று தெரியவில்லை.
அத்துடன் நேரச்சிதறல்கள்.உடைந்த கண்ணாடியில் முகம் பார்ப்பதுபோலத்தான் இந்த சமூக ஊடகச் சூழலில் நாம் நம்மை உணர்கிறோம். நாம் நாநூறாகப் பெருகிப்பரவியிருப்பதாக பிரமையும் அடைகிறோம். நிமிடங்களுக்கொருமுறை டிவிட்டர், வாட்ஸப், ஃபேஸ்புக் நோட்டிஃபிக்கேஷன்கள் கூவிக்கொண்டிருக்க வாழும் ஒருவன் எதைச் சிந்தித்தாலும் ஒரு நிமிடநேரமே அது நீடிக்கமுடியும்.
”செஞ்சே ஆகவேண்டிய நூறு விஷயங்களை பட்டியலிட்டேன். முதல்ல செய்யவேண்டியது மட்டும் 99 இருக்கு…”
அக்காலத்தில் திருவரம்பில் பாச்சு ஆசான் என்பவர் இருந்தார். வயது தொண்ணூறு இருக்கும். திண்ணையில் காலையிலேயே வந்து அமர்ந்துவிடுவார். அவ்வழியே செல்பவர்கள் அவரிடம் “பாட்டா, இன்னும் போவல்லியா?”என்று கேட்டுவிட்டு அவர்கள் பாட்டுக்கு செல்வார்கள். கிழவர் “போறது உனக்க அம்மைக்கம்மைலே… அவளை நான் ஏறியிருக்கேன்லே…நாறப்பயலே, பீறப்பயலே” என ஆரம்பித்து வசைச்சூறாவளியை கிளப்புவார்.
கொஞ்சம் ஓய ஆரம்பிக்கும்போது அப்பாலிருந்து இன்னொருவர் வந்து “பாட்டா, போவல்லியா?” என்று கேட்டுவிட்டுச் செல்வார். மீண்டும் வசை மழை. அருகே பெட்டிக்கடையில் அமர்ந்திருக்கும் கொச்சுநாணன் அவ்வழி வரும் சிறுவர்களிடம் ‘அந்தாலே போயி அப்பச்சிகிட்டே போவல்லியான்னு கேட்டுட்டு வாங்கலே, ஆளுக்கொரு புளிச்சமிட்டாய் இனாம்’ என ஏவி விடுவான்.
”இங்க சொற்கத்திலே காலண்டர் இல்ல, கடிகாரமும் இல்ல. முடிவிலிதான். ஆனாலும் டைம் மேனேஜ் பண்ண முடியலை”
ஊருக்கு எவராவது புதியவர்கள் வந்தால் “அந்தா வயசாளி இருக்காருல்லா? அவரு கோயிலுக்கு போகணும்னு வந்து இருக்காரு… நீங்க போறப்ப பாட்டா போவலியான்னு ஒரு வார்த்தை கேட்டிருங்க. சனங்க அவருகிட்டே பேசுறது அவருக்கு இஷ்டமாக்கும்” என்று சொல்லி அனுப்புவார்கள்.
ஒரு கட்டத்தில் பாட்டாவிடம் காகங்கள், கோழிகள், வண்டிகளின் ஆரன்கள் எல்லாமே ‘போவலியா?”என கேட்க ஆரம்பித்தன. வசைபாடி தளர்ந்து திண்ணையிலேயே சரிந்து தூங்கினாலும் அதே கேள்வி. போய்விட்டார். இந்த நோட்டிஃபிகேஷன்கள் என்பவை நம்மிடம் ‘போகலியாடே?”என்றுதான் கணந்தோறும் கேட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன.
”கொட்டாவிவிட்டு நெளியறதுக்கு ஆறுஇண்டர்வெல் விடுவோம். உங்க அலுப்பை அதன் அடிப்படையிலே சரியாத் திட்டமிட்டுக்கிடுங்க”
நான் அரசூழியனாக இருந்தவன். அங்கே காலமென்பது ஆயிரங்காலட்டைக்கு உரியது. ஆயிரம் கால்களால் பத்தாயிரம் அடியெடுத்து வைத்தாலும் அரை இஞ்ச் தொலைவுதான் காலம் நகர்ந்திருக்கும். அடிமேல் அடிவைத்தால் அம்மியும் நகரும் என்பதெல்லாம் அரசு அலுவலகத்தில் செல்லுபடியாவதில்லை. அம்மி பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்காலத்தில் இருந்தே அங்கேதான் இருக்கிறது.
அரசு அலுவலகக் காலம் இரண்டு வகை. எழுநேரம் விழுநேரம் என அதை வகுத்திருக்கிறார்கள். காலை பத்துமணிக்கு வந்ததுமே அரைமணிநேரம் அதிபுயலனாக வேலை செய்து, மெல்ல சுருள்வில் தளர்ந்து ,மதியத்தை நெருங்கும்போது சொட்டுத்தண்ணீர் தரையில் விழுவதுபோல இரண்டு நிமிடத்துக்கு ஒரு லொட் என்னும் மேனிக்கு டைப்ரைட்டரில் எழுத்துக்களை தட்டும் கூட்டம் விழுநேரம் கொண்டது.
‘டைம் மேனேஜ் பண்ண என்னோட செல்போன் ரொம்ப உதவியா இருக்கு. நான் அதை ஆஃப் பண்ணி வைச்சிருவேன்”
எழுநேரம் கொண்டவர்கள் பத்து மணிக்கு வந்ததும் மெல்ல ஃபைல்களை அடுக்கி வைக்கிறார்கள். பேனாவுக்கு மை போடுகிறார்கள். சோம்பல் முறிப்பது, காது குடைவது, கனைத்துக்கொள்வது போன்றவற்றில் ஈடுபடுகிறார்கள். ஃபைல்களை மீண்டும் அடுக்கி வைக்கிறார்கள். வெற்றிலை, பொடி போட்டுக்கொள்கிறார்கள். வெளியே போய் பீடி பிடிக்கிறார்கள். டீ குடிக்கிறார்கள். ஃபைல்களை மீண்டும் அடுக்கி வைக்கிறார்கள்.
ஆனால் மதியம் ஒருமணிக்கு பிறர் சாப்பிடக் கிளம்பும் நேரத்தில் தலை கலைந்திருக்க, முகம் வியர்த்து வழிய, கழனிநீர் குடிக்கும் எருமைபோல மேஜைமேல் குப்புறக் கவிழ்ந்து கடும் உழைப்பைச் செலுத்திக்கொண்டிருப்பார்கள். டைப்ரைட்டர்கள் துள்ளி அதிரும். சூழ்ந்திருக்கும் காற்றிலேயே அதிர்வுகள் இருந்துகொண்டிருக்கும். பொதுவாக இவர்கள்தான் அலுவலகத்தில் நல்லபெயர் வாங்குபவர்கள்.
”கண்டிப்பா சொன்னநேரத்துக்குள்ள சொன்ன பட்ஜெட்டுக்குள்ள முடிச்சுத்தாரேன். ஆனா நீங்க எனக்கு ஜாஸ்தி நேரமும் பட்ஜெட்டும் ஒதுக்கித்தரணும்”
பெண்களைப் பொறுத்தவரை அவர்கள் காலை ஐந்து மணிக்கு எழுந்து நண்டுசிண்டுகளை எழுப்பி சோறூட்டி சீரூடையில் திணித்து பள்ளிக்கூடம் அனுப்பிவிட்டு கணவனை அலுவலகம் செலுத்திவிட்டு பஸ்பிடித்து ஓடி மூச்சிளைக்க அலுவலகம் வந்தாகவேண்டும். அதற்குள் அன்றைய நாளின் ஊக்கமிகு பொழுது முழுக்கவே தீர்ந்துவிட்டிருக்கும். அதன்பின் ஓய்வுநிலைக்கு உடலும் உள்ளமும் சென்றுவிடுகின்றன. பெரும்பாலானவர்களின் கண்கள் பாதி மூடியிருக்கும். இதை ’அர்த்த நிமீலித நேத்ரம்’ என்று காளிதாசனும் ‘பாதிவிழிகள் மூடிக்கிடக்கும்’ என்று கண்ணதாசனும் சொல்கிறார்கள்.
இதை நான் கவனித்திருக்கிறேன். புதிதாக வேலைக்கு வரும் பெண்கள் சரசரவென பேசுவார்கள்.“சாரெம்மோவைப்புட்டப்பண்ணியிருக்கிறதைப்பாத்தார்டரையனுப்பியிருங்கநான்போயரைமணிநேரங்கழிச்சுவரேன்” என்று சொற்றொடரே சொல்லென திகழும். ஈராண்டு அரசுப்பணிக்கு பிறகு “சார்” அதன்பின் யானை உள்ளே புகுந்து உள்ளே செல்லும் இடைவெளி. “எனக்கு” அதன்பின் யானைகள். “கொஞ்சம்…” அதன்பின் களிற்றியானைநிரை. “உடம்பு சரியில்லை”. அதே வேகத்தில்தான் நம் சொற்களும் சென்றடைகின்றன. அரசுப்பணி என்பது ஒரு மாபெரும் டிராங்குலைசர்.
”சொல்றதுக்கு கஷ்டமாத்தான் இருக்கு. நீ வேலைக்கு வந்து ரெண்டுநாள்தான் ஆகுது. ஆனா வேலையிலே மூணுவாரம் பிந்தியிருக்கே…”
அதீத உற்சாக மேலதிகாரிகள் வந்து சிலகாலம் அலுவலகத்தை ரணகளமாக்குவார்கள். “ஏய் அந்த ஈஓ ஃபைலை எடு. என்னது இந்த ஃபைலை இன்னும் புட்டப் பண்ணலியா? ஏன் இது தூங்கிட்டிருக்கு?” அரசு கோப்புகள் தூங்கியநிலையிலேயே பறப்பவை என அவருக்குத் தெரிவதில்லை. அவருக்கு எப்படி எதிர்வினையாற்றுவதென்று அனைவருக்குமே தெரியும். அனைவருமே பழந்தின்று கொட்டைபோட்டு அதை முளைக்கவும் வைத்தவர்கள்.
ஃபைல்களை அகழ்ந்து அகழ்ந்து எடுப்பார்கள். வெறிகொண்டு வேலைசெய்து மொத்தத்தையும் அவர் மேஜைக்கே கொண்டுசென்று குவிப்பார்கள். ஆயிரக்கணக்கான முடிவுகள் எடுக்கப்படவேண்டும். ஆயிரம்வகை பிழைகள் திருத்தப்பட்டு புதியபிழைகள் செய்யப்பட்டாக வேண்டும். அவர்மேல் மொத்த அலுவலகமே இடிந்து பொளிந்து விழுவதுபோல. ”கோப்பாலடிப்பது” என்று அதற்குப்பெயர்.
”என்னைய வேலைக்கு வச்சுக்கிட்டா மத்தவங்ககிட்டே குரைக்கிறத நான் செய்வேன். நீங்க உருப்படியா வேற வேலைச்செய்ய முடியும்…”
அதன்பின் அதைப்பற்றிய நினைவூட்டல்கள். இடைவெளியே இல்லாமல் நாலைந்துபேர் முறை வைத்து அவர் அறைக்குள் சென்று வேலைகளை நினைவூட்டுகிறார்கள். இப்போது சவுக்கு நம் கையில். புட்டம் அவருடையது.
சீனியர் ஹெட்கிளார்க் உள்ளே சென்று பணிந்து “சார், அந்த ஜிஓவை மட்டும் கொஞ்சம் பாத்துட்டீங்கன்னா…” என இழுக்கிறார்.
அவர் முறைத்து “அதுக்கு பி.ஓ வேணுமே?”
“அது எஸ்.ஏ ஃபைலிலே இருக்கு சார். அதுக்கு உண்டான எல்லா பேப்பர்ஸும் பி-1 ஃபைலிலே இருக்கு. அதை படிக்கிறதுக்கு முன்னாடி பி.ஏ.1 ஃபைலை படிச்சிருங்க…” என்று மேலும் பணிவாகச் சொல்கிறார். “அதுக்குண்டான ஆர்டர்ஸை ஏ-1 ஃபைலிலே வரிசைக்கிரமமா குறிச்சீங்கன்னா பின்னாடி ரெஃபர் பண்ண ஈஸியா இருக்கும்”
“சரி” அதிவிரைவரின் கண்கள் கண்ணாடிக்குள் இடுங்குகின்றன. பொறுடா பொறு என அவர் தன்னை ஆள முயல்வதை கைவிரல்களின் துடிப்பிலிருந்து காணமுடிகிறது.
”நான் எவ்ளவு பிஸியா இருந்தாலும் நான் எவ்ளவு பிசின்னு விளக்கமாச் சொல்றதுக்கு டைம் கண்டுபிடிச்சிருவேன்”
”அதிலே என்ன குழப்பம் வந்தாலும் ஜி4 ஜி2 ஃபைல்களை தெளிவாப் படிச்சிருங்க. ஜி2 ஃபைலுக்கு நாலஞ்சு அனெக்ஸ் இருக்கு. அதையும் அத்துபடி பண்ணிருங்க. ஆனால் அதெல்லாம் ஏகே3 ஃபைலிலே ஒரு சிங்கிள் ஸ்டேட்மெண்டா இருக்கு. அதை செல்வி எழுதிட்டிருக்காங்க. அதுவும் சேத்தாத்தான் மொத்தமா ஒரு பிக்சர் வரும். அப்பதான் நம்மாலே எஸ்2 எஸ்4 ஃபைல்களை இதோட இணைச்சு புரிஞ்சுகிட முடியும். செல்வி எழுதின உடனே இப்ப கொண்டுவரேன்”
“சரி”
“அவங்க எழுதுறதுக்கு இப்ப இந்த ஜிஓ ஃபைல் தேவைப்படுது”
அவர் வெடித்துச் சிதறும் ஒரு தருணம் உண்டு. அதன்பின் “நாசமாப் போற ஃபைலு…” என்று விம்முவார். “எங்கியாம் போயிச் சாவுதேன்…செத்து ஒளியுதேன்”
அந்த ஹெட்கிளார்க் எப்போதும் அரசுப்பணியில் கனிந்தவராகவே இருப்பார். இனிய தண்ணென்ற குரலில் “சார், சர்க்கார் வேலை அப்டித்தான் அது பாட்டுக்கு போய்ட்டே இருக்கும். ஆத்த நம்ம கொல்லைப் பக்கமாட்டு திருப்பிவிட்டு குண்டி களுவிக்கிடுதேன்னு சொன்னா நம்ம குண்டிதான் நாறும்”
”டைம் மேஜேன்மெண்ட் எல்லாம் பொய். மேனேஜ் பண்ண முடிஞ்சா நான் இப்பவும் 16 வயசுக்காரியாகவே இருந்திருப்பேன்”
அந்த அற்புதமான பழமொழியை நான் அடிக்கடி நினைத்துக் கொள்வதுண்டு. அப்படி நிர்வாகவியலில் அதியற்புதமான பல பழமொழிகள் வடகேரளத்தில் இருக்கையிலும் தென்குமரிக்கு வந்தபின்னரும் கேட்டிருக்கிறேன். நடுவே தர்மபுரியில் இருந்தபோது அவர்கள் ’அறுக்கமாட்டாதன் கையிலே ஆறு அரிவாளாம்’ என ஒரே பழமொழியை வைத்துச் சமாளிப்பதைப் பார்த்தேன். சுக்லாம்பரதரம் விஷ்ணும் வேகத்தில் தினசரி நாலைந்துபேர் நாலைந்து தடவை அதைச் சொல்வார்கள்.
கொஞ்சுதமிழ் குமரியில் “கொத்துறது ஒருதடவை, கொக்கரிக்கிறது நூறு தடவை’ என்ற சொல் அரசூழியரின் பணிப்பாணியை வரையறுத்துச் சொல்கிறது. ”கிண்டுறது கிலோமீட்டருக்கு கொத்துறது குன்றிமணியை” என்பது இதன் அடுத்த நிலை. “அறுக்கப்பிடிச்சாலும் கியா கியா வளக்கப்பிடிச்சாலும் கியா கியா’ என்பதும் அரசூழிய மனநிலை பற்றியதே
”நான் உன் மேஜையை திட்டாம தாண்டிப்போனா அதையே பாராட்டா எடுத்துக்கோ”
’குடிக்கிற நீரில் குஞ்சை விட்டு ஆழம்பார்ப்பது’ நாஞ்சில்நாடனால் புகழடைந்த குமரிப்பழமொழி. அதுவும் ஃபைல் நிர்வாகத்தில் ஒரு வழிமுறையாகக் கருதப்படுகிறது. “ஆப்பை எடுக்கப்போயி அண்டி மாட்டிக்க்கிட்டுது” என்பது பொதுவாக அடிக்கடி நிகழும் நிர்வாகச் சிக்கல்.
“ஆளி வாயிலே அம்பளங்கா” என்று ஒரு பழமொழி உண்டு. யாளியின் வாய்க்குள் கிடக்கும் உருளைக்கல் போல அங்கேயே காலாகாலமாக விழுங்கவும் துப்பவும்படாமல் கிடக்கும் உண்மைகள். அது மலபார் பழமொழி. அங்கே ஆனைமொழிகள் அனேகம். “ஆனைச்சூத்திலே எலி ஏறினா அதைப்பிடிக்க பூனையை ஏற்றி விட முடியுமாடே?” உண்மையில் பல அரசு நடவடிக்கைகள் இவ்வகைப்பட்டவை என்பதை ஆய்வோர் அறிவர்.
”திங்கக்கிழமை என்னோட வாரச்செயல்திட்டத்தை ரெடி பண்ணணும். செவ்வாக்கிழமை அதை திட்டம்போடுவேன். புதன்கிழமை திட்டத்தை மறுபரிசீலனை பண்ணுவேன். வியாழக்கிழமை திட்டத்தை கம்ப்யூட்டரிலே ஏத்துவேன். வெள்ளிக்கிழமை அடுத்தவார திட்டம் போடவேண்டிய வேலை வந்திரும்”
”சொறிபோலே சோலியில்லை” என்பதை மலபாரின் சகாவு சிவராமன் சொல்லி அறிந்தேன். அரசூழியர்களை தொடர்பணியில் வைத்திருக்கும் நெறி அது. சொறியச்சொறியச் சொறி என்பதே அந்த வேலையின் இயல்பு. “குந்தம் நட்டு வெள்ளம் கோரணுமாடே?” என்று ஒருமுறை ஒரு வேலையைப்பற்றி நாராயணன் மாஸ்டர் கேட்டார். ஈட்டியை நட்டு அதை முளைக்கவைக்க நீர் இறைத்தல். அரசில் நாம் செய்வது வேறென்ன?
”குறிச்ச்சிட்டா மறிச்சுநோக்கண்டா” [குறிப்பெழுதி வைத்தால் திரும்ப அதை புரட்டிப் பார்க்கவே வேண்டாம்] என்பது குமாஸ்தாக்கள் அறிந்திருக்கவேண்டிய வேலை. எங்கும் நம் கைப்பட ஒரு குறிப்பை எழுதிவிட்டால் நாம் எப்போதுமே மாட்டிக்கொள்வதில்லை, அக்குறிப்பை படிக்காத மேலதிகாரிதான் அதற்குப் பொறுப்பு. கோப்புகளை அவற்றுக்குரிய புதைகுழிக்குள் அடுக்கிவிட்டு நாம் நம் ஜோலியை பார்க்கலாம்.
புதிய புதிய ஐடியாக்களை நீசொல்லணும். ஆனா அதெல்லாம் நான் இருவத்தைஞ்சு வருசமா செஞ்சிட்டிருக்கிற மாதிரியே இருக்கணும்…”
ஆனால் ஃபைல்களை புதைத்து வைப்பதிலும் நெறிகளுண்டு. “பீயைப் புதைக்கலாம் தீயைப் புதைக்கக் கூடாது” என்று என்னிடம் அம்புரோஸ் நாடார் சொன்னார். எரிந்து ஏறி தோட்டத்தை அழித்துவிடும், ஆனால் இரண்டும் வண்ணம் ஒன்றாகவே தெரியும். தொட்டுப்பார்த்து வேறுபாட்டை அறியவேண்டும். “தொட்ட ஃபைலும் விட்ட குசுவும் நம்ம கையிலே இல்ல” என்ற நிம்மதி இருக்கும் குமாஸ்தாக்கள் அல்லல் அடைவதில்லை.
நான் ஓராண்டிலேயே கற்றுக்கொண்டேன். இல்லாமலிருப்பதே குமாஸ்தாவாக இருப்பதன் சிறந்த வழி. ஏனென்றால் அரசு என்பது உண்மையில் சிறிதும் பெரிதுமான குமாஸ்தாக்களால் ஆனது. அதுவும் இல்லாமலிருப்பதையே தன் இருப்பாகக் கொண்ட ஓர் அமைப்பு
நேரநிர்வாகம், துல்கர் ரஹ்மான் பாணி
30 நிர்வாகம்
