அன்புள்ள ஆசிரியருக்கு,
வணக்கம். என் பக்கத்து வீட்டில் 60 வயது மதிக்கதக்க அம்மா ஒருவர் இருக்கிறார். அவர் மகன் இறந்துவிட்டார். இரண்டு பெண்களுக்கும் திருமணம் செய்துவிட்டார். இப்போது தனியாக வாடகை வீட்டில் இருக்கிறார். நான் அந்ந அம்மாவோடு அவ்வப்போது பேசுவதுண்டு. இன்று அவர்கள் தேர்தல் முடிவுகளைப் பற்றி என்னிடம் கேட்டார்கள். நானும் பதில் சொன்னே். (இது அரசியல் பற்றியது அல்ல)
சட்டென்று “இருந்தாலும் காங்கிரல் வந்திருக்கனும் பா” என்று சொன்னார்கள். “சரிதாம்மா ஆணா பாண்டிச்சேரில அவங்க தோத்துடாங்கலே” என்றேன்.
அவர்கள் “அது என்னம்மோ பா, ஆனா இந்திரா காந்தி எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். நான் அஞ்சாது வரைக்கும் தான் படிச்சன். அப்புறம் நிப்பாடிடாங்க குடும்ப கஷ்டம். நான் ஸ்கூல் படிக்கும் போது இந்திர காந்தி எங்க ஊருக்கு எங்க ஸ்கூலுக்கு வந்தாங்க. டீச்சரு எங்க எல்லாரும் முன்னாடி நின்னுகிட்டு எதோ இங்கிலிஷ்ல பேசனாங்க. அப்பறம் செவுத்துல கருப்பு பெயின்ட அடிச்சு வச்சிருக்கிற போர்டல தமிழ்ல அ, ஆ அப்பறம் ஒரு சில தமிழ் வார்த்த எழுதினாங்க. எல்லோரும் சந்தோஷமாகி கைதட்டனோம்.” என்று அப்படி அதிசியத்து சொன்னார்கள். இந்திர காந்தி என்கிற ஆளமையை அவர்கள் எப்படி தன் அகத்தில் வைத்திருக்கிறார்கள் என்று உணர்ந்தேன்.
மேலும் சொன்னார்கள், “எனக்கு இந்திரா காந்தி அதனால மட்டும் பிடிக்கும்னு சொல்லமாட்டன். எங்க ஊருல அப்ப சாப்பாட்டுக்கு ரொம்ப கஷ்டம். அத பத்தி எங்க கிட்ட இத்திரா காந்தி அம்மா கேட்டாங்க. நாங்கலும் சொன்னோம் சாப்பட்டுக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருக்குனு. இத கேட்டதும் நான் எதாது செய்யறனு சொன்னாங்க. அப்பறம் ரொம்ப நாள் கழிச்சி இந்திர காந்தி அம்மையார் காமாராஜர் கிட்ட சொன்னாதாகாவும், எங்க ஊருக்கு நிறையா ஊருக்கு காமராஜர் போனாரு. அதுக்கப்பறம் தான் மதிய உணவு திட்டமனு பேசிட்டு இருந்ததாங்க. எங்களுக்கு மதியம் பால் டப்பா மாதிரி ஒன்னு குடத்தாங்க” என்று சொன்னார்கள். அந்த அரசியல் நிகழ்வு உண்மைதானா என்றெல்லாம் எனக்கு தெரியாவில்லை. ஆனால் அது அவர்களின் ஆழமான நம்பிக்கையா இருக்கிறது.
இந்த சாப்பாட்டு விஷயத்திற்காக தான் மேலும் இந்திர காந்தியை அவர்களுக்கு பிடித்திருக்கிறது. அதற்கு அவர்களின் சிறு வயது நினைவு ஒன்றுபற்றி குறிப்பிட்டு சொன்னார்கள். “அன்னைக்கு வெறியும் கம்மங்கூழு தான். காலைல ஒரு சொம்பு. ராத்திரி ஒரு சொம்பு தான். மதியம் எதும் இல்ல. சோறுக்கு ரொம்ப கஷ்டம். எங்க நிலத்துல வெளஞ்சாலுமே எங்க அப்பா, அம்மா சோறு பொங்கி போட மாட்டாங்க. சோறு சாப்படனும்ங்கிறது அவ்வளவு ஆச.” என்றார்.
அவர் “ஒரு நாளு ஊருல பெரிய ஆளு, அவருக்கு நிறைய சொத்து இருக்கு. அவரு பையனுக்கு கல்யாண பன்னாரு. எங்க ஊரு சிவன் கோயிலில கல்யாணம். ஊரே கூப்பிட்டு சோறு போட்டாரு. நானு என் அக்கா தம்பிங்க என் அப்போதிய ப்ரெண்ட்ஸ் எல்லாரும் சாப்பிட போனோம். பந்தியில உக்காந்துடோம். இலைல வட, அப்பலம் பொறியிலுனு எல்லாம் வச்சிடாங்க. அந்த பெரியவரு எங்கல பார்த்தவொடனே கோப பட்டு எங்க எல்லாரையும் திட்டி எழுப்பி வெளிய தள்ளி விட்டுடாரு(இது ஜாதி வேறுபாடு பற்றியது இல்லை). அப்போ இன்னோரு பெரிய மனுஷரு இருந்தாரு. அப்ப எல்லோரும் ‘முதலியாரு’ தான் அவர கூப்பிடுவாங்க. எங்கல தள்ளிவிட்டத பார்த்ததும் முதலியாரு ஓடி வந்து உங்கள் தூக்கி விட்டுட்டு அந்த ஆள பயங்கரமா திட்ட ஆரம்பிச்சுடாரு. ‘ ஏன்யா இந்த பசங்க சாப்பிடறதுதான் பந்தில சோறு காலியாக போதா’ அப்பிடுனு கேட்டாரு. அப்பறம் எங்க எல்லாரையும் அவரு வீட்டுக்கு கூப்பிட்டு போனாரு. ஊருலே பெரிய வீடு. அவரு சோறு கொழம்பு சொத்து உருண்டையாக்கி எல்லாருக்கும் ஒரு உருண்டைய கொடுத்தாரு. நாங்க வேனாமுனு சொன்னோம். எங்கள கட்டயாப்படுத்தி கொடுத்தாரு. சோறு சாப்பிட்ட சந்தோஷத்தில அவருக்கு நன்றி சொல்லி வீட்டுக்கு வந்தோம். யாரோ இந்த விஷயத்த வீட்டில சொல்லிட்டாங்க. எங்க தாத்தா என்ன போட்டு செம அடிச்சு சூடும் வச்சிடாரு. இத கேள்விபட்ட முதலியாரு எங்க தாத்தாவ செம திட்டு திட்டிடாரு. அதுகப்பறம் எந்த விசேஷத்துக்கும், யாரு சோறு குடுத்தாலும் சாப்பிட மாட்டோம். வீட்ல தவிர.” என்று அழுதும், ஏக்கத்தோடும், அவ்வப்போது கோவத்தோடும் சொன்னார்.
அவர் “இன்னைக்கும் நான் ஊருக்கு போன முதலியாரு வீட்டுக்கு முன்னாடி நின்னு அத நினச்சு பார்த்து ஒரு சொட்டு கண்ணீராது விட்டுட்டு தான் வருவன்” என்று சொல்லி உடைந்து அழுது விட்டார். எனக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. அவர்மீது இருந்த முந்தைய அபிப்பிராயம் எல்லாம் வேறொன்றாக மாறிவிட்டாது.
அவர் ” இன்னைக்கும் இந்த சோத்த பார்த்தா அழுகையா வரும். அதே சமயத்துல என் அப்பா, அம்மா மேல கோவம் வரும். திட்டிட்டு தான் இருப்பன்.” என்று சொல்லி முடித்தார்.
இதை கேட்டதும் எனக்கு ஒரு சிறுகதை வாசித்த நிறைவு தான் வந்தது. இதை மனதிலே கூட வைத்திருக்கலாம் என்றாலும் தங்களிடம் இதை பகிர்ந்தே ஆக வேண்டும் என்று ஆசை. ஏனென்றால் தங்களின் ‘அறம்’ சிறுகதை தொகுப்பினூடாக எவ்வளவு அறம் சார்ந்த மனிதர்களைச் சொல்லியிருக்கிறீர்கள். அதை நான் நிஜ வாழ்க்கையில் பார்த்ததோ, கேட்டதோ இல்லை. தங்களின் எழுத்தினூடாகா இந்த தரிசனங்களைப் பெற்றிருந்தேன். இன்று என் பக்கத்து வீட்டு அம்மா அவர்களின் கடந்த கால நிகழ்வை சொல்லும் போது நான் என்னை அறியாமல் மனம் இலகி, கண்ணீர் கசிந்து நின்றேன். இந்த அறம் சார்ந்த மனிதர்கள் எதோ மானுடத்தின் மீதான நம்பிக்கையை விதைத்துக் கொண்டே போகிறார்கள் என்று நினைத்தேன்.
சரண்ராஜ்
பாண்டிச்சேரி
