‘வெண்முரசு’ நாவல் தொடரில் ஒன்பதாவது நாவல் ‘வெய்யோன்’. சூரியன் தன்னுள்ளும் புறமும் எரியும். சூரியனின் மைந்தனான கர்ணன் கடலுக்குள் குமுறும் எரிமலையைப் போல தன்னுள் மட்டுமே எரிபவன். அதன் ஒளி, புகை, துளியனல்கூட வெளியே வராது, தெரியாது.
என்னைப் பொறுத்தவரை ‘வெய்யோன்’ என்பது, ழுழுக் கர்ணனையும் அவனின் முழு ஆளுமையையும் குறிக்கவில்லை என்றே படுகிறது. ‘வெய்யோன்’ என்பது, கர்ணனின் அகத்தை மட்டுமே குறிக்கிறது என்றே கூறுவேன். புறத்தில் தெரியும் கர்ணன் கொடைஞன்; கருணையால் குளிர்ந்தவன். அவனுள் ஏறிய கழிவிரக்கமே அவனைத் தன்னுள்ளே தனித்தெரியச் செய்கிறது.
“குலமென்றும் குடியென்றும் முறையென்றும் நிறையென்றும் நீங்கள் அறிந்த சிற்றுண்மைகளைக் கொண்டு தொட்டறியும் சிறு பாறையல்ல அவன். சிறகசைத்து விண்ணாளும் வடபுலத்து வெண்நாரைகள் அறியும் இமயம்” என்ற வரிகள் கர்ணனுக்கு மிகப்பொருத்தமாகவே உள்ளன.
உள்ளே அனல் வெளியே புனல் என அலையாடும் கடல் போன்றவன் கர்ணன். அனலனைத்தையும் தன்னுள்ளேயே எரியச் செய்துகொண்டு, அன்பை மட்டுமே கதிரொளியாய்ப் புறத்தே தரும் அற்புதக் கதிரவன் கர்ணன்.
பிறந்தது முதலேயே அவன் உள்ளத்தில் புறக்கணிப்பின் சுடர் ஏற்றப்பட்டுவிட்டது. தந்தை-தாய் யாரென அறியாத பிறப்பு, சாபத்தோடு கூடிய வில்வித்தைக் கல்வி, கொடையாகப் பெற்ற அங்கநாட்டு அரசுரிமை, அவனை மிகுதியாக விரும்புவதாலும் அவனைச் சூரியனின் மகன் என நம்புவதாலுமே அவனிடமிருந்து விலகியிருக்கும் முதல் மனைவி (சூதர்குலப் பெண்), அவனை மிகுதியாக வெறுப்பதாலும் அவனைச் சூதன் மகன் என நினைப்பதாலுமே அவனிடமிருந்து தன்னை விலக்கிக்கொள்ளும் இரண்டாம் மனைவி (கலிங்கநாடு இளவரசி) என அவன் அடைந்த ஒவ்வொன்றும் அவனுக்குக் கசப்பையே தருகின்றது.
கர்ணனின் உள்ளம் அடைந்ததெல்லாமே கசப்புகள் மட்டுமே. இவ்வாறு அவனுக்கு நேரும் சூழல்களாலேயே அவனுள் சுடர்ந்த அந்தச் சுடர் பெருநெருப்பாக மாறிவிட்டது. அவனுடைய வளர்ப்புத் தாய், தந்தை ஆகியோரின் கண்ணீரும் அவனைச் சூழந்திருப்பவர்களின், அவன் கண்ணுக்குப்படும் தொலைவில் இருக்கும் எளியவர்களின் கண்ணீரும் அவனுள் எரியும் அந்தச் சுடருக்கு எண்ணெய்யாக அமைந்துவிடுகிறது.
பிறரின் கண்ணீரைக் காணச் சகிக்காதவன் கர்ணன். அதற்காகவே அவன் அவர்களிடம் அடிபணிந்துவிடுகிறான். பிறரின் கண்ணீரால் அவன் உள்ளத்தில் கருணை மிகுதியாகவே கசியத் தொடங்கிவிடுகிறது. இந்திரப்பிரஸ்தம் செல்லும் வழியில் நாகர்களின் மூதன்னை திரியையின் கண்ணீரே அவனுள் எரிந்துகொண்டிருந்த பெருந்தீக்குத் தீராத எண்ணெய்யாக வார்க்கப்பட்டுவிட்டது. ஒளிக்கு இருள் விடுத்த பேரழைப்பு அது. அதற்குச் செவிமடுத்தான் கர்ணன். அடுத்த கணமே ஒட்டுமொத்த வாழ்வும் பிறிதொன்றாக மாறிவிட்டது அவனுக்கு.
இதனை நான் நாகபாசனின் சொல்லைக்கொண்டே நான் கூற விரும்புகிறேன். நாகபாசனன் கர்ணனிடம் தன் குலத்தை முற்றழித்த பாண்டவர்களை முற்றழிக்க வேண்டும் என்று கோருகிறான். அதற்கு நாகபாசனன் கூறும் காரணம், “மண்ணில் எக்கண்ணீரும் மறுநிகர் வைக்கப்படாது போகலாகாது. அதன்பின் அறமென்பதில்லை” என்பதுதான்.
அதற்காகவே, அந்த அறத்தை நிலைநாட்டுவதற்காகவே, அந்தக் கண்ணீருக்கு மறுநிகர் வைக்கப்பட்டதே, கர்ணனின் வஞ்சம். கர்ணன், நாகர்களின் இறுதிக் குழந்தையான அஸ்வசேனனைக் கையிலெடுத்து, “இவன் என் மைந்தன். இவன் ஒருவனின் பொருட்டு இவ்வுலகை ஏழுமுறை எரிக்கும் பெருவஞ்சம் என்னில் குடியேறுக! இச்சிரிப்புக்குப் பழிநிகராக நான் பாண்டவர்களை அழிப்பேன்” என்று வஞ்சினம் உரைக்கிறான். கர்ணனின் அகம் சூரியனைப் போல தகிக்கத் தொடங்கிவிட்டது. இனி, அது அவன் உயிர் பிரியும்வரை தணியாது. வெய்யோனால் இனிக் குளிரவே முடியாது.
‘வெய்யோன்’ நாவலில், துரியோதனனின் உளவிரிவுதான் முதன்மையாகக் காட்டப்பட்டுள்ளது. பீமன் அஸ்தினபுரியின் அரசவைக்கு வந்து, இந்திரப்பிரஸ்தம் ஒளிகோள்விழாவுக்கு அழைப்பு விடுக்கும் போது, சகுனியும் கனிகரும் எழுப்பிய வினாக்களுக்கு இறுதி விடையாகத் துரியோதனன், “அத்தனை ஐயங்களுக்கும் முடிவாக என் சொல் இதுவே. இன்று இவ்வாறு என் இளையவனே இங்கு வந்து என்னை அழைக்காவிட்டாலும்கூட, ஓர் எளிய அமைச்சர் வந்து என்னை அழைத்திருந்தாலும்கூட என் குருதியர் எழுப்பிய அப்பெருநகரம் எனக்குப் பெருமிதம் அளிப்பதே. அங்குச் சென்று அவர்களின் வெற்றியைப் பார்ப்பது எனக்கு விம்மிதமளிக்கும் தருணமே. பாரதவர்ஷத்தின் முகப்பிலேற்றிய சுடரென அந்நகர் என்றும் இருக்க வேண்டும். அதற்கென வாளேந்தி உறுதி கொள்வதில் எனக்கு எவ்வித தாழ்வுமில்லை” என்கிறான். அவன் ஒவ்வொரு சொல்லும் நம் மனத்தில் அவனை திருதராஷ்டிரருக்கு இணையாகவே வைத்துவிடுகிறது. திருதராஷ்டிரரின் விரிந்தமனம் போலவே துரியோதனனின் மனமும் மலர்ந்தே இருக்கிறது. இத்தனை உளவிரிவு உடையவன் துரியோதனன் எனக் காட்டிவிடுகிறார் எழுத்தாளர்.
தன்னுடைய எல்லாப் பிழைகளுக்கும் ஒட்டுமொத்தமாக மனம்திறந்து பாண்டவர்களிடம் மன்னிப்புக் கோரும் மனநிலைக்குத் தள்ளப்பட்ட துரியோதனன், கர்ணனிடம் “இன்று காலை என்னருகே யயாதியும் ஹஸ்தியும் குருவும் பிரதீபரும் சந்தனுவும் விசித்ரவீரியரும் நின்றிருப்பதை உணர்ந்தேன். ஐயமே இல்லை. இன்று நான் அவர்களின் மானுட வடிவமே” என்று கூறுகிறான்.
இவ்வாறு, மனத்தளவில் முற்றிலும் மாறிவிட்ட துரியோதனன், தன் ஆசான் பலராமரின் முன்னிலையில் பாண்டவர்களிடம் மன்னிப்புக்கோர தருணம் நோக்குகிறான். ஆனால், ஊழ் அவனை அத்தகைய சூழலிலிருந்து விலக்கிவிடுகிறது. வழக்கம்போல தன்னுடைய உணர்ச்சிமேலீட்டால் கர்ணனின் அறிவுரைகளை, சொற்களைப் புறக்கணித்து வெண்பளிங்குத் தரையில் உருவாக்கப்பட்டிருந்த உண்மைத் தடாகத்தை ‘மாயத் தடாகம்’ எனத் தவறுதலாக நினைத்து, கால்வைத்து சறுக்குகிறான். அடுத்தகணமே தூய்மை அடைந்திருந்த அவன் மனம் முழுமையாகவே அழுக்காகிறது. அவன் நிலையழிகிறான். அந்தச் சறுக்கல்தான் அவனுக்கு ஊழ் அளித்த சாபம். அதிலிருந்து அவன் விடுபடவேயில்லை.
திரௌபதி துர்வாச மாமுனிவரின் சொல்லை ஏற்று, இந்திரப்பிரஸ்தத்தை உருவாக்குவதற்காகப் பாண்டவர்களைக்கொண்டு குளிர்மழைக் காண்டவத்தை அழித்தமை, நாகர்களின் இடப்பெயர்வு, இந்திரப்பிரஸ்தத்தில் கலிங்கச் சிற்பிகளால் உருவாக்கப்பட்ட ஜலவிஹாரத்தில் (நீர்மாளிகை) நிகழ்த்தப்பட்ட ஆடிப்பாவை நிகழ்ச்சி (அக்காலத்திய லேசர் சோ – Laser show) ஆகியன பற்றிய காட்சிச்சித்தரிப்புகள் அனைத்தும் எழுத்தாளரின் சொல்நுட்பத்திற்கு ஆகச்சிறந்த சான்றுகளாகத் திகழ்கின்றன.
பானுமதியின் ஆலோசனையை ஏற்று, துரியோதனனும் கர்ணனும் சிவதரும் இணைந்து கலிங்க மன்னர் சித்ராங்கதனின் மகள்களைச் சிறையெடுக்கச் செல்லும் காட்சி மிகச் சிறப்பாக உருவாகி வந்துள்ளது. இதற்கு முன்பு ‘வெண்முரசு’ தொடர் நாவல்களில் எத்தனையோ சிறையெடுப்புக் காட்சிகளை எழுதியுள்ள எழுத்தாளர் இந்த நாவலில் இடம்பெறும் இந்தச் சிறையெடுப்புக் காட்சியில் மட்டுமே உடன்சென்றவருள் ஒருவர் (சிவதர்) அகப்பட்டுக்கொள்வதாகக் காட்டியிருக்கிறார். சிவதர் சிறைப்பட்டு, வாளால் வெட்டுண்டு, மூன்றுமாதங்களுக்குப் பின்னர் ஈட்டுச்செல்வம் செலுத்தப்பட்டு, மீட்கப்படுகிறார். இந்தச் சிறையெடுப்பு நிகழ்வில் துரியோதனனின் தங்கை துச்சளையின் கணவரும் சிந்து நாட்டு அரசருமான ஜயத்ரதருக்குக் கர்ணன் மிகச் சரியாகப் ‘பாடம்புகட்டும்’ கட்சியும் இடம்பெற்றுள்ளது.
இந்திரப்பிரஸ்தம் செல்லும் போது அஸ்தினபுரியின் படகில் துரியோதனனுக்கும் மகத மன்னருக்கும் நடைபெறும் மல்யுத்தம், கர்ணனின் இரண்டாம் மனைவியின் ஆணையைக் கர்ணனிடம் இறுமாப்புடன் கூறிய கலிங்கச் சேடியைப் பார்த்து கௌரவர் சுஜாதன் வஞ்சினம் உரைப்பது, துச்சளையும் ஜயத்ரதரும் அஸ்தினபுரிக்குள் நுழையும்போது அவர்களை வரவேற்பதற்காகக் கௌரவர்களின் பிள்ளைகள் ஏறத்தாழ 800பேர் கோட்டைவாயிலுக்குச் செல்வது, மண்ணுக்குள் இருக்கும் நாகர்களின் உலகம், கர்ணன் மகத மன்னருடன் நட்புக்கொள்ளுதல், எளிய மக்களுள் சிலர் அவ்வப்போது கர்ணனின் மணிக்குண்டலங்களையும் பொற்கவசத்தையும் காணுதல், துச்சளை-கர்ணன் இடையிலான அண்ணன் – தங்கை உறவுமுறை, அணுக்கர் சிவதரின் பேச்சை மீறிய கர்ணன் அழையா விருந்தினராக இந்திரப்பிரஸ்தத்துக்குச் சென்று சில நிகழ்வுகளால் அவமானப்படுதல், கர்ணன் பேரரசி குந்தி தேவியின் அழைப்பினைப் புறக்கணித்தல், கௌரவர்களின் பிள்ளைகளோடு இணைந்து பீமன் ஏரியில் நீர்விளையாட்டை மேற்கொள்ளுதல், ‘அனுமன் ஆலயத்தில் இருக்கும் யாராலும் தூக்க முடியாத, வழக்கமான கதாயுதத்தைவிடப் பதினெட்டு மடங்கு பெரியதான கதாயுதத்தை ஏந்துபவனால் இந்த அஸ்தினபுரி முற்றழியும்’ என்று கூறும் கௌரவர் குண்டாசியின் ‘தீர்க்கதரிசனம்’, நாகர்களின் இறுதி மகவான அஸ்வசேனனைக் கொல்லுமாறு இளைய யாதவர் கூறியும் அர்சுணன் கொல்லாமல் விட்டுவிடுதல் என எண்ணற்ற காட்சிகள் இந்த நாவலில் மிகச் சிறப்பாக எழுதப் பெற்றுள்ளன.
இந்த நாவலில் ஓர் அங்கத நாடகம் இடம்பெற்றுள்ளது. திரௌபதியையும் பாண்டவர்களையும் இளைய யாதவரையும் எள்ளிநகையாடும் நோக்கில் தொடங்கும் இந்த நாடகம், உள்ளீடாக இந்திரப்பிரஸ்தத்தின் பெருமையைப் பாரதவர்ஷத்தின் அனைத்து ஷத்ரிய மன்னர்களுக்கும் அறிவிக்கும் வகையில் மலர்கிறது. இதுவும் திரௌபதியின் திட்டமிட்ட செயல்தான். இந்திரப்பிரஸ்தத்தின் ஒளிகோள்விழா கலைநிகழ்வுகளுள் ஒன்றாக இந்த நாடகத்தைத் திரெளபதி அரங்கேற்றிவிடுவது அவளுடைய மிகச் சிறந்த அரசுசூழ்தலாகவே அமைகிறது.
எழுத்தாளர் உயர்திரு. ஜெயமோகன் அவர்கள் அங்கத நாடகங்களை எழுதுவதில் கைத்தேர்ந்தவர். அவர் தன்னுடைய ‘பின்தொடரும் நிழலின் குரல்’ என்ற நாவலில் குடியாட்சியை விமர்சித்து ஓர் அங்கத நாடகத்தை எழுதியிருக்கிறார். ‘வெய்யோன்’ நாவலில் முடியாட்சியை விமர்சித்து இந்த அங்கத நாடகத்தை எழுதியிருப்பதாகவே தோன்றுகிறது.
‘வெண்முரசு’ தொடர் நாவல்கள் ஒவ்வொன்றிலும் ஏதாவது ஒரு வகையில் அங்கத நாடகத்தை எழுதி விடுகிறார் எழுத்தாளர். மிகச் சிறந்த சான்று, ‘வண்ணக்கடல்’ நாவலின் பதினொன்றாவது அத்யாயம் – பகுதி மூன்று – ‘கலைதிகழ்காஞ்சி’ என்ற பகுதியில் இடம்பெறும் ‘வாலிவதைப்படலம்’ நாடகம். எழுத்தாளர் உயர்திரு.
ஜெயமோகனின் ‘அரங்கியல்’ சார்ந்த எழுத்துகள் பெரும்பாலும் வாசகரை முழுமையாகச் சென்றடையவில்லை என்றே கருதுகிறேன். அவரின் ‘வடக்குமுகம்’ நாடகம் அவரின் அரங்கியல் எழுத்தின் உச்சம் என்பேன். அவரின் குறுநாவல்கள் அனைத்தும் அவரின் அரங்கியல் சார்ந்த (நாடக இலக்கியம்) எழுத்துகளை மறைத்துவிட்டன. அவரின் சிறுகதைகளை அவரின் மாபெரும் நாவல்கள் மூடி மறைத்துவிடுகின்றன. அவரின் கவிதைகளையும் ஆய்வுக்கட்டுரைகளையும் அவரின் பிறவகையாக அனைத்துப் புனைவெழுத்துகளும் சேர்ந்து அழுத்தி, மூடிக்கொண்டிருக்கின்றன.
கடலுக்குள் அடுக்கடுக்காக இருக்கும் எண்ணற்ற உயிர்களின் புலங்குதளங்கள்போலவே அவரின் எழுத்துகள் ஒன்றின் அடியில் ஒன்றாக, ஒன்றால் பிறிதொன்று அழுத்தப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது. ‘எழுத்தாளர் உயர்திரு. ஜெயமோகனின் புனைவு, புனைவல்லாத எழுத்துலகம்’ என்பது, கீழ்நோக்கிப் பல அடுக்குகளைக் கொண்ட பெருங்கடல்.
அவரின் புனைவெழுத்துகளையும் புனைவல்லாத எழுத்துகளையும் முழுதும் படித்தறிய விரும்பும் வாசகர் அனைவரும் ‘மூங்குநீச்சல்’ பயின்றாக வேண்டும். பெருங்கடலை அறிதல் எளிதல்ல. “நீங்கள் மனம்திரும்பி பிள்ளைகளைப் போல ஆகாவிட்டால் பரலோக ராஜ்யத்தில் பிரவேசிக்க மாட்டீர்கள்” (மத்:18-31) என்பது போல, நீங்கள் நீராக மாறவில்லை எனில், அவரின் எழுத்துப் பெருங்கடலை அறிதல் அரிது என்பேன்.
– முனைவர் ப. சரவணன், மதுரை
