அன்புள்ள ஜெ
ஆண்டு முடியவிருக்கிறது. 2020 ஆண்டின் என் வாழ்க்கையின் சிறந்த பகுதி எது என எண்ணிப்பார்த்தேன். இப்போது நார்மல் வாழ்க்கைக்கு திரும்பிவிட்டேன். ஆனால் ஊரடங்குகாலம், அதன் பதற்றம், கிராமத்துக்குப் போய் தங்கியது, முற்றிலும் புதியவகையான ஒரு வாழ்க்கைக்குப் பழகிக்கொண்டது எல்லாம்தான். ஆனால் அதில் உச்சம் நூறுகதைகள். நூறுகதைகளை தொடர்ச்சியாக எழுத உங்களால் முடியும் என்று தெரியும், வாசிக்க என்னால் முடியும் என்பது ஆச்சரியம்தான். எத்தனை வகையான கதைகள். எவ்வளவு வாழ்க்கைச்சந்தர்ப்பங்கள். அவற்றில் திபெத் கதைகள் ஆன்மிகமான அனுபவங்கள்
நன்றி
பூபதி குமாரராஜா
அன்புள்ள ஜெ,
இச்சிறுகதை வரிசையில் என்னை சடாரென்று அடித்து வீழ்த்தியது “குருவி” சிறுகதை. மீண்டும் மீண்டு வாசித்த போதும் அதன் வீச்சு குறையவேயில்லை. மிகச்சிறந்த ஒரு வேலைப்பாட்டை ஒரே இரவில் செய்து முடிக்க வேண்டுமெனும் போது, அதை மாடன் பிள்ளையினால் மட்டுமே முடியுமென மேலதிகாரிக்குப் படுகிறது. தன் துறையில் அசாத்திய திறமை கொண்ட மாடன்பிள்ளை , அவ்வதிகாரியால் சில நாட்களுக்கு முன் அவமதிக்கப்பட்டு இடைநீக்கம் செய்யப்படுகிறான். ஆனால் அதற்கு அவனது அகந்தை ,குடி போன்றவையும் முக்கிய காரணம். அதனாலென்ன, அவன் கலைஞன் , சால்டரிங்கையே ஓவியமாகச் செய்பவன் . அவனை அந்த அவசர வேலையை முடித்துக் கொடுக்க அழைக்கும் போது , தன்னை அவமதித்தவர் அனைவரின் முன் தன்னிடம் மன்னிப்புக் கேட்க வேண்டுமெனச் சொல்கிறான். இதுவரை வாசித்த போது மாடன்பிள்ளையின் பக்கமே நிற்க முடிந்தது. இத்தனை திறைமை கொண்ட ஒருவனுக்கு இந்தச் செருக்கு சகஜமானதே, அவன் மீதென்ன பிழை என்றே தோன்றியது.
ஆனால் மாடன் பிள்ளையே இதை மறுக்கச் செய்தான். அக்குருவி செய்த கூட்டைப் பார்த்ததும், தன்னை விட ஒரு அசாத்திய வேலைக்காரன் இருக்கிறான் என கண்டு கொண்டு அவன் நெகிழ்ந்த தருணம், இச்சிறு பறவை தன்னைவிட எத்தனை நுட்பமான வேலைப்பாட்டைச் செய்திருக்கிறதென உணர்ந்து அழுத தருணம் அத்தனை உணர்ச்சிகரமானது. அவன் அக்கூட்டை வியந்து பேசுகிற எந்த வரியையுமே தொண்டை அடைத்து விம்மலில்லாமல் கடக்க முடியவில்லை. நம் அகந்தயையும் ,ஆணவத்தையும் வீசியெறிந்து இயற்கையின் இப்பேரியக்கத்திற்கு முன்பு பணிந்தே ஆக வேண்டுமென்று உணரச் செய்த கதை.
அன்புடன்,
அசோக்ராஜ்
அன்பு ஆசிரியருக்கு,
வீடடங்கு காலத் தனிமையை இனிமையானதாக கழித்தவர்கள் தங்களின் வாசகர்கள் மட்டும்தான். மற்றவர்கள் எங்களின் திளைப்பைக் கண்டு ஏற்கனவே அவர்களிடம் உள்ள மனவுளைச்சலை மேலும் தீவிரமாக்கிக் கொண்டார்கள்.
ஒவ்வொரு நாளும் படித்தவுடனேயே கடிதம் எழுதவேண்டுமென்ற எண்ணம் எழும். ஆனால் கதையை படித்தவுடன் வெளியே வந்தால்தானே எழுதமுடியும். கதையைவிட்டு வெளியே வருவதற்குமுன் அடுத்த கதை வந்துவிடும். அதையும் வாசித்துவிட்டு சேர்த்து எழுதலாம் என தள்ளித் தள்ளி நிறைவையும் தாண்டியாகிவிட்டது. ஆனால் இப்போது எதைப் பற்றி எழுதுவதென மலைப்பு தோன்றுகிறது.
எதைப் பற்றி எழுதவில்லையாயினும் “மாயப்பொன்” பற்றி மட்டுமாவது எழுதிவிட வேண்டுமென இக்கடிதம். இக்கதையை படித்தவுடனேயே தோன்றியது நேசையன் தாங்கள்தான் என்று. அவன் உருவாக்குவது பிறருக்காக அல்ல. அவனுக்காகவும் இல்லை. கர்த்தருக்கான அமுதம். நீங்கள் எழுதுவது வாசகர்களுக்காக அல்ல. தங்களுக்காகவும் இல்லை. எழுதி எழுதித் தேடுகிறீர்கள் உங்களுக்கேயான ஒன்றை. அதை கண்டறியும் வரை நிறுத்தப் போவதில்லை.
நேசையனும் அப்படித்தான். தான் உருவாக்குவதை மற்றவர் எப்படி மாற்றிக் கொண்டாலும் கவலையில்லை, நான் தரம் குறைக்கமாட்டேன் என உரைத்து அந்த மலையின் இனிமையையே மதுவாக்குகிறான். கர்த்தருக்கான மதுவை வடித்து கடுத்தா சாஸ்தாவை அடைகிறான். யாராலும் அறியப்படாத அதனை இனி அவன் உருவாக்கப் போவதில்லை.
அந்த லாத்தியைப் போல உங்கள் வாசகர்கள் நாங்கள் கூறிக்கொண்டிருந்தோம் விஷ்ணுபுரம் போன்ற ஒன்றை மிஞ்சி எதை எழுத முடியும். பின் கொற்றவை- க்கும் அறம் கதைகளுக்கும், பின் வெண்முரசிற்கும் அதையே சொன்னோம். இப்போது இந்தக் கதைகள். இதைவிடச் சிறந்ததாக யாரால், எப்படி எழுதமுடியும் என்றே மனம் திகைக்கிறது. ஆனால் நீங்கள் நிறைவடையவில்லை. இதற்கும்மேல், இதற்கும்மேல்… என்றே எழுவீர்கள். எப்படியும் அந்த லட்சியப் படைப்பை படைப்பீர்கள். ஆனால் இன்னும் பல்லாண்டுகளுக்குப் பிறகே ( பல படைப்புகளுக்குப் பின்) அது நிறைவேற வேண்டுமென சுயநலத்தோடு வேண்டிக் கொள்கிறேன்.
மற்றுமொன்று, இக்கதைகளின் வாயிலாக எல்லா மிருகங்களும் மனதுக்கு நெருக்கமானதாக மாறிவிட்டன. யானை, நாய், குரங்கு, ஆடு, புலி, மலைப்பாம்பு மற்றும் குருவிகள். இவற்றையெல்லாம் பார்க்கும் பார்வையே மாறிவிட்டது. முன்பு யானை டாக்டர் வாசித்தவுடன் புழுக்கள் மேல் உண்டான அருவெருப்பு அகன்றதைப் போல.
இக்கதைகள் ஒவ்வொன்றையும் வாசித்து முடித்தபோது மனதளவில் சிறு மாற்றமாவது நிகழ்ந்ததை நன்றியுடன் நினைத்துக் கொள்கிறேன். தங்களின் உள்ளூக்கம் சற்றும் குறையாமலிருக்க பரம்பொருளை வேண்டிக்கொள்கிறேன்.
கா. சிவா
