மழை எல்லாவற்றையும்
மென்மையாக்கியிருந்தது.
நிலம் குழைந்து
காலடிகளை
ஓவியங்கள் போல
தன்னுள் பதித்துக்கொண்டது.
கூடலின் நிலம்
தன்னியல்பு மறந்து
நீர் போல ஓட முயன்றது.
கூடலின் பின்
நாணம் இல்லைதானே?
*
நான் என்பது என் நிலம்.
என் வயல்கள்.
என் அருவிகள்.
சாளரம் வழி நான் பார்க்கும் மழைத் துளிகள்.
நீ என்னைக் காதலிக்கும்போது
என் வயல்களில் அளைகிறாய்.
என் அருவிகளில் நனைகிறாய்.
என் மழைத் துளிகளை அருந்துகிறாய்.
