தேவி [சிறுகதை]
அன்புள்ள ஜெ
தேவி ஒரு கொண்டாட்டமான கதை. சரளமான நகைச்சுவையுடன் ஆரம்பித்து முதிர்ந்தபடியே சென்று ஒர் உணர்ச்சிநிலையில் முடிகிறது. மொத்த நாடகத்தையுமே ஸ்ரீதேவி மாற்றியமைக்கிறார். அவரே அதை நடித்து வெற்றிகரமாக ஆக்குகிறார். ஆனால் புகழ் முழுக்க அனந்தனுக்கு. அவனை பாராட்டித்தள்ளுகிறார்கள். அவனுக்கே அது அவனுடைய வெற்றி அல்ல என்று தெரியவில்லை. ஸ்ரீதேவி மூன்றுவேடங்களில் நடித்ததனால் அவருடைய உண்மையான திறமையைக்கூட ஊர்க்காரர்கள் உணரவில்லை. சொல்லப்போனால் அனந்தன், லாரன்ஸ் தவிர எவருக்குமே அது ஸ்ரீதேவியின் வெற்றி என்று தெரியவில்லை. அவர் அதை நடித்ததுமே அதிலிருந்து விலகிவிட்டார். அவர் நடிப்பது ஒரு லீலையாகத்தானே ஒழிய வெற்றிதோல்விக்காகவோ பாராட்டுக்காகவோ அல்ல. அவர் அந்த தேவி பகவதிதான். தன் மகிழ்ச்சிக்காகவே ஆடுகிறார். அவருடைய ஆட்டத்துக்கான புகழும் பெருமையும் மற்றவர்களுக்கு
எம்.ராஜேந்திரன்
***
அன்புள்ள ஜெ,
தேவி கதை சிரித்து சிரித்து வயிறு புண் ஆகி விட்டது. ஸ்ரீதேவி, ஆனந்தன்,பெட்டி காதர், லாரன்ஸ்,பெருவட்டர் என்று மறக்க முடியாத பாத்திரங்கள். அதிலும் பெட்டி காதர்பாடும் “அல்லாவை நான் தொழுதால்” வெடித்து சிரித்து விட்டேன். அதிலும் ஏழே முக்கால் கட்டை ஆர்மோனியம் அபாரம்.
நீங்கள் ஏற்கனவே பதிவிட்டது போல, வெளியில் ஒரு ஒழுங்கின்மை தெரிந்தாலும் ஆழத்தில் ஒரு ஒழுங்கு கூடி விடுகிறது. கதையின் கடைசியில் “பெண்ணின் பெருந்தகை யாவுள” என்ற வரியே நினைவிற்கு வந்தது.
அன்புடன்
ஸ்ரீதரன்
பெங்களூர்
***
நிழல்காகம்[சிறுகதை]
அன்புள்ள ஜெ
நிழல்காகம் விசித்திரமான கதை. காகத்தின் பகை பற்றி நிறைய கதைகள் எழுதப்பட்டுள்ளன. காரணம் அது நம்மால் புரிந்துகொள்ளமுடியாத ஒரு ஃபினாமினன். இயற்கை நம் மீது பகைமை கொள்வதுதான் அது. அது நம்மை துணுக்குறச் செய்கிறது. அது கடவுள் நம் மீது கோபம் கொள்வதுபோல
ஆனால் இந்தக்கதை அடுத்தடுத்த கேள்விகளுடன் மேலே செல்கிறது. கதையிலேயே தலைமை பிட்சு சொல்வதுபோல அந்த அறப்பிரச்சினை இந்தக்கதையில் தத்துவப்பிரச்சினையாக ஆக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த வாழ்க்கையின் மெய்யான பிரச்சினைகளை எப்படி எதிர்கொள்கிறோம். எப்படி கடந்துசெல்கிறோம். அதுதான் இந்தக்கதையின் மையம்
உண்மையில் எனக்குப் பட்டது நாம் வாழ்க்கையை மீம் செய்கிறோம். நம் தெய்வங்கள் நம் வாழ்க்கையை மீம் செய்கின்றன என்று
சாந்தகுமார்
***
அன்பு மிக்க நண்பர் ஜெயமோகனுக்கு வணக்கம், நலம்தானே?
நிழல்காகம் படித்தேன். இப்பொழுது எழுதி வரும் கதைகளிருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டத் தளத்தில் இயங்கும் கதை. பெரும்பாலும் ஓரிரண்டு கதைகளைத் தவிர மற்றவை எல்லாமே வெவ்வேறு மையங்களைக் கொண்டு இருப்பதால்தான் வாசிக்க ஆர்வம் ஏற்படுகிறது. சலிப்பில்லாமல் இருக்கிறது.
யானைகளைத்தான் நினைவாற்றல் உள்ள மிருகம் என்று கூறுவார்கள் யானை டாக்டர் கதையில் தனக்குச் சிகிச்சை அளித்தவரிடம் பல மைல்கள் கடந்து தேடி வரும் யானையைப் படித்திருக்கிறோம்
வளவனூரில் இதுபோல ஒருவரைக் காகங்கள் இறுதிவரை துரத்திக்கொண்டே இருந்தன. அவர் அவற்றின் கூடுகளைக் கலைத்துக் குஞ்சுகளை அழித்ததே காரணம்.பின்பு கிருஷ்ணாபுரம் வந்தபோது அந்த ஊரில் ஓர் எருமை ஒன்று குறிப்பிட்ட ஒருவர் வந்தால் மட்டும் கட்டுத்தறியிலிருந்து அறுத்துக் கொண்டு போகத் திமிறும். பின்பு விசாரித்ததில் அவர் தன் இருசக்கர வாகனத்தை அதன் மீதுமோதிவிட்டார் எனத் தெரிந்தது.
இதுபோலக் காக்கை கொத்தும் கதைகள் முன்பு படித்துள்ளேன். ஆனால் அவை முடியும்போது மாந்திரீகம் செய்தோ அல்லதுசனி பகவானுக்குப் பரிகாரம் செய்தோதான் நிவாரணம் தேடுவதாக முடியும்.
ஆனால் ஓர் உயிரினத்துடன் அன்பு பாராட்டித் தான் வேறன்று,அது வேறன்று என்பதை அதற்கு உணர்த்தி விட்டால் அதுவும் பழைய தலைமுறைப் பகையை மறக்கும் என்பதைக் கதை உணர்த்துகிறது.
எந்த ஊருக்குப் போனாலும் முதலில் காக்கைகள் கொத்துவது போலவே பின்னால் அவர் ஒரு காகத்துடன் உறவு பாராட்டுவதையும் எல்லா ஊர்க்காக்கைகளும் உணர்ந்து கொள்வது உயிரினங்களிடையே உள்ள ஒத்துணர்வை வெளிப்படுத்துகிறது.
நாம் இன்னும் எளிமையாக நினைத்திருக்கும் பல உயிரினங்களிடமிருந்து கற்கவேண்டியவை நிறைய இருக்கின்றன என்பதைக் கதை வழி அறிய முடிகிறது. ஆனாலும் இன்னும் மனிதர்கள் துரோகம், வெறி. பகைமை.முதலியவற்றால் பீடிக்கப்பட்டு வாழ்கிறார்களே
வளவ. துரையன்
***
