நஞ்சு, இறைவன் – கடிதங்கள்

நஞ்சு [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

நஞ்சு சிறுகதை ஒரு கசப்பில் முடியும் கதை. நாம் நினைவில் நிறுத்தியிருப்பவை கசப்புகள்தான். ஆகவே நம் வாழ்க்கையை பெரும்பாலும் கசப்புகள்தான் தீர்மானிக்கின்றன என்று நினைக்கிறேன். என்னைப் பொறுத்தவரை அது அப்படித்தான். கசப்புகளை வளர்த்துக்கொள்ளவும் புதிய அர்த்தங்களை அளிக்கவும் மனிதனுக்கு ஒரு இயல்பான மோகம் உள்ளது

நஞ்சு கதையில் அந்தப்பெண் அவன் மனதில் பெண் என்று இருந்த இனிமையை இல்லாமலாக்கிவிட்டாள். அது பெரிய ஒர் இழப்பு. இது பலருக்கும் நிகழும். பலசமயம் மனைவியிடமிருந்தே இந்த நஞ்சு கிடைக்கும். அந்தக்கதையில் அவன் படும் அவஸ்தையும் அவன் அவளை துரத்திச் செல்வதும் எல்லாம் அத்தனை கூர்மையாகவும் முழுமையாகவும் சொல்லப்படவில்லை என்றால் இந்த இழப்பின் வலி பதிவாகியிருக்காது. இந்த இழப்பு ஒரு ஆன்மீகமான விஷயம். நமக்கு பல்விழுந்து முளைப்பது மாதிரி ஒரு பரிணாமம்

அந்த வலியே அவனை அலைக்கழிக்கிறது. அவன் கடைசியில் அறிவதும் ஒன்றுதான். அவனால் அவன் இழந்த அந்த மானசீகமான பெண்ணை திரும்ப அடையவே முடியாது

எஸ்.ரவீந்திரன்

***

அன்புள்ள ஜெ,

‘நஞ்சு’ சிறுகதையில் அந்தச் சந்திப்பில் அவள்  இருவருக்குமே நஞ்சை அளித்துவிடுகிறாள். மூவரின் சந்திப்பும் ஒரு ஜங்ஷனில் நிகழ்வதும் பொறுத்தம்தான். சந்தேகக்கணவனுக்கு அளித்தது antidote இல்லாத நஞ்சு. அந்தக் கண்ணீரே இருவருக்கும் வேறுவேறு வகையில் நஞ்சாகிவிடுகிறது.  உளவியல் ஆட்டம்தான். அதை ஒர் ஆட்டம் என்று சொல்வதை விட உள ஓட்டம் என்று சொல்லலாம். ஏனெனில் அதீதமான ஒரு உணர்வின் பிடியில் இருக்கும் ஒரு மனித உள்ளத்திற்கு என்று ஒரு path way இருக்கிறது. அதில்தான் எப்போதுமே அது ஓடுகிறதோ என்ற மாயம் ஏற்படுகிறது. சந்தேகத்தின் பிடியில் இருக்கும் உள்ளம் அவமதிப்பு-சித்திரவதை என ஒரு பாதையில் ஓட அதற்கு எதிர்வினை ஆற்றும் அவள் உள்ளம் தண்டனை-வஞ்சம் என இன்னொரு பாதையில் ஓடுகிறது.

அந்த ’நச்சு’ சந்திப்பிற்குபின் மூவருமே மூன்றுவகையில் தங்கள் உணர்வுகளை வளர்த்துக்கொள்கிறார்கள்.  உண்மையா பொய்யா என்று அந்தக் கணவன் எரிகிறான். உணர்வுகள் தீவிரமாகி கதைசொல்லியைத் தேடி அந்த ஜங்க்‌ஷனில் மீண்டும் வந்து நிற்கிறான்.

அந்தச்சந்திப்பில் கதைசொல்லியை அவள் victim ஆக்கிவிடுகிறாள். உள்ளத்தில் பட்டு நூல் போல மெலிதாக ஒர் இடம் இருக்குமே அந்த இடத்தை அவளின் நஞ்சு பொசுக்கிவிடுகிறது.  கதைசொல்லி அதன்பின் உணர்வது ஒருவகை righteous anger. அவன் மனம்  கோபம் – வெறுப்பு- கொலை என்று சென்றுகொண்டிருக்கிறது.

அவள் பகற்கனவை வளர்த்து வளர்த்து உச்சத்திற்கே கொண்டுச்செல்கிறாள்.  கற்பனையில் நூறுதடவை நின்று ஒரு நாள் ’நின்றுபார்த்தால் என்ன?’ என்று கிளர்ந்து உண்மையிலேயே அந்தச் சந்திப்பில் சென்று நிற்கிறாள். அப்போது  துளித்துளியாக நஞ்சு திரண்டு மீண்டும் இன்னொரு  செயல்வடிவம் கொள்கிறது.  ‘ஸ்வீட்டா இருந்தது’, ‘இனிச்சு கிடந்தது’ என்று இனிமை போல காட்சியளிப்பது நஞ்சின் நிழல்தான்.

கடைசியில் ‘ஆமாண்டா அப்படித்தானு சொல்லிடுவேன்’ என்று அவள் முன்னடி வைப்பது உண்மையிலேயே நஞ்சில் நனைவோமா என்ற அழைப்புதான். ஆனால் அவளை உந்தித்தள்ளும்போது அவனுள் அந்த விக்டிம் மகிழ்ச்சி அடைகிறான். ஏனெனில் அது ஒரு get even moment. ஆனால் அந்த திளைப்பு ஒருகணம்தான். பின்பு வெறுமை. ஏனெனில்  அவன் இளமை முதலே உருவாக்கி வைத்திருந்த ‘இனிமையான’  ஒர் இடத்தில் மீண்டும் நஞ்சு கலந்துவிடுகிறது. அதுதான் அவனில் எழும் கசப்பிற்கு காரணம். கதை அந்த இடத்தில் முடிகிறது.

இனி அந்த நஞ்சின் கசப்பை எப்படி அவன் transcend செய்யப்போகிறான்? ஆனால் அது வேறொரு கதை.

அன்புடன்,
ராஜா

***

இறைவன் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

இறைவன் கதை இன்னும் மனதில் நீடிக்கிறது. அந்தக் கதை எழுப்பும் கேள்வி ஒன்றுதான். கலைஞனின் இடம் என்ன? கடவுளை உருவாக்கியவனே ஒரு கலைஞன் அல்லவா? இருட்டில் அவன் வரைந்த ஒளிதானே கடவுள்? அவன் கடவுளை படைக்கும் கடவுள். பிரம்மனை படைக்கும் பரம்பொருள்.

மதம் மனிதனுக்கு அபின் என்றார் மார்க்ஸ். இதயமற்ற உலகின் இதயம். கலை கருணையற்ற உலகின் கருணை. மதத்தையே படைத்த கருணை. அவள் ஏன் பகவதியிடம் கேட்கவில்லை? ஏன் ஆசாரியிடம் கேட்கிறாள்? ஏனென்றால் பகவதியை வரைந்தவனே ஆசாரிதானே?

இதுவரை மனிதன் படைத்த உச்சகட்ட படைப்பு என்றால் கடவுள்தான். கலை இலக்கியம் எல்லாமே சேர்ந்து படைத்த ஓர் உன்னதம் அது. அதைப்பிடித்துக்கொண்டுதான் மனிதர்கள் இங்கே தங்கள் வாழ்க்கையை வாழ்ந்து தீர்க்கிறார்கள்

குமார் முருகேசன்

***

அன்புள்ள ஜெயமோகன் சார்,

இந்தப் பருவத்தின் ஆகச் சிறந்த கதையாகவே இதை நான் கருதுகிறேன். வாசகர்களுக்கு பல்வேறு கதவுகளைத் திறந்து விட்டிருக்கிறீர்கள்.

கடவுள் உருவங்கள் என்பது மனித உருவாக்கம்தான் என்றபோதிலும் அதை உருவாக்கும் கலைஞனின் உள்ளார்ந்த ஈடுபாடே அந்த கடவுளுக்கு சக்தியை அளிக்க வல்லதாக இருக்கிறது. அந்த சக்தியை இங்கே மாணிக்கம் ஆசாரி  தருகிறான். அவன் மூலம் இசக்கியம்மையும் பெற்றுக்கொள்கிறாள். பகவதியை விட்டு விட்டு மாணிக்கத்தை அவள் கடவுளாக பார்க்க ஆரம்பிக்கிறாள்.

படைக்கும் தொழில் இங்கு ஆரம்பமாகிறது.

இளம்பரிதி

***