பத்துலட்சம் காலடிகள், பலிக்கல்- கடிதங்கள்

பலிக்கல்[சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ,

பலிபீடம் நெஞ்சை கனக்கவைத்த கதை. மனித வரலாறு தோன்றிய நாள் முதல் மனிதன் கேட்டுக்கொள்ளும் கேள்வி- இங்கே நீதி என்று ஒன்று இருக்கிறதா என்றுதான். இல்லவே இல்லை என்றுதான் பாதிப்பெர் சொல்வார்கள். சரி, அப்படியென்றால் நீ எதை நம்பி வாழ்கிறாய், நீதி வேண்டும் என்று எவரிடமும் நீ கேட்டதே இல்லையா என்று கேட்டால் விழிப்பார்கள். எப்படியும் ஒருவாரத்திற்கு ஒருமுறையாவது நாம் நீதி வேண்டும் என்று கேட்கிறோம். இது நீதி இல்லை என்று குமுறுகிறோம். அதாவது இங்கே நீதி உள்ளது என்ற ஆழமான நம்பிக்கைதான் நம்மை வாழச்செய்கிறது

மனிதனின் மனதுக்குள் நீதியுணர்ச்சி வாழ்கிறது. இல்லாவிட்டால் இத்தகைய பெரிய ஒரு பண்பாடு இங்கே நீடிக்காது. இன்னும் நல்ல நீதிக்காக நாம் போராடலாம். ஆனால் நீதி இல்லாத ஒரு நாள்கூட இங்கே மனிதவாழ்க்கை நீடிக்கமுடியாது என்பதுதான் உண்மை. பலிக்கல் கதையில் கடைசியில் போற்றியின் வாயில் வந்து எல்லாரையும் மன்னிப்பது என்ன? குற்றம் செய்தவனையும் பாதிக்கப்பட்டவனையும் சரிதான் சின்னப்பிள்ளைகள் என்று சொல்வது என்ன? நீதியைப்பற்றியும் நீதியை மீற மனிதனை உந்தும் ஆசையைப்பற்றியும் அறிந்த ஒரு மூதாதைதான் இல்லையா?

சாரங்கன்

***

அன்புள்ள ஜெ.

மனித நாகரிகம் இன்றுள்ள வளர்ச்சியை நாகரிகத்தை அடைந்தற்கு ஒரு முக்கிய காரணம் சமூகம் என்றோரு கற்பிதத்தை உருவாக்கி அதற்காக உயிர் கொடுத்த தியாகிகளால்தான்.

நம்மை விட வலுவான யானையோ சிங்கமோ ,  மிருக கூட்டத்தின் வெற்றிக்காக என் தலையை கடவுளுக்கு காணிக்கையாக்குகிறேன் என சொல்லப்போவதில்லை. ஆனால் நவகண்டம் என்ற சுயபலி ஆயிரமாண்டுகளுக்கு முன்பே இங்கு இருந்திருக்கிறது. அந்த பலி பீடங்களில்தான் ஜனநாயக யுகம் அமைந்துள்ளது

இன்று மனித உரிமையை உண்மையாக பேணக்கூடிய ஐரோப்பிய நாடுகள் கூட்டம் கூட்டமாக அப்பாவி மக்களை கொன்று குவித்தவைதான்.  அந்த,மக்களின் பிணங்களின் மீதுதான் இன்றைய நாகரிக உலகம் அமைந்துள்ளது

உலகப்போரில் உயிரிழந்த வெள்ளையர்களின் , வதை முகாம்களில் உயிரிழந்த யூதரககளின் தியாகத்தால்தான் இன்று போர்கள் பெருமளவு கட்டுப்படுத்தப்பட்ட உலகில் வாழ்கிறோம்இயற்கை கொடூரமான சற்றும் கருணையற்றவழிகளில்தான் தன் வழியை அமைக்கிறது.

வெண்முரசின் கிருஷ்ணன் தன் உறவினர்கள் என்றோ தன் புதல்வர்கள் என்றோ எந்த கருணையும் காட்டுவதில்லை

குடிகளின் கண்ணீர்தான் அரசனை அழிக்கும்படை என்பதை பின் தொடரும் நிழலின் குரலில் பார்க்கிறோம். இந்த செய்தியை நிலைநாட்ட ஏன் இத்தனை அப்பாவிகளை , அறிஞர்களை , தலைவர்கள் பலியானார்கள் என யாரிடம் போய் கேட்க முடியும்

பலிக்கல் கதையில் ஏன் செத்தோம் என தெரியாமலேயே சாகும் ஜார்ஜ் தாமஸ் மகன் ,  எனக்கு ஏன் இவ்வளவு பெரிய தண்டனை என கதறும் முத்தாலத்து சங்கரன் போற்றி , அவரது மனைவி, அழகிய நம்பியா பிள்ளையின் குடும்பத்தில் பிறந்த வாரிசுகள் என யாரிடமுமே இயற்கை கருணையுடனோ நியாயத்துடனோ நடந்து கொள்ளவில்லை..அனைவருமே இயற்கையின் பலி கடாக்கள்தான்

இப்படி ஒரு பலி பீடம் ஏன் அமைக்கப்பட்டது என்பதை வானுக்கு அப்பால் இருந்து அனைத்தையும் நோக்கும் அவனே அறிவான் அல்லது அவனும் அறிய மாட்டான்.  அது வேறு விஷயம்

ஆனால் நம் கண் முன் தெரிவது ஒன்று உண்டுஎவ்வளவோ கண்ணீர் துளிகள் விழுந்தபின்னும் பூப்பூக்கும் பூமி போல , மூடியுள்ள அறையில் எப்படியோ சிறகடிக்கும் குருவி போல , நினைத்துப்பார்க்கவே முடியாத வேதனையின் உச்சத்தில் நின்றபடி  வெளிவரும் ” சரி விடு, இரண்டு பேரும் நமக்கு ஒண்ணுதான் ” என்று மீட்பு அளிப்பதும் கருணையற்ற இயற்கையின் இன்னொரு பக்கமாக அமைந்துள்ளது

அன்புடன்

பிச்சைக்காரன்

***

பத்துலட்சம் காலடிகள் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

நலம்தானே? இனிமேலும் தேவையில்லை என்ற அளவில் பத்துலக்ஷம் காலடிகள் பற்றிய கடிதங்கள் வந்துவிட்டன. இனி புதிதாக ஒன்றும் சொல்வதற்கில்லை. அந்தக்கதையில் சாகிப் செய்தது சரியா என்றெல்லாம் சிலர் பேசியதை கண்டேன். அவர்கள் அந்தக் கதை அத்தனை கஷ்டப்பட்டு பெரிதாக உருவாக்கி கொண்டுவரும் அமைப்பைப் பற்றிய கவலையே இல்லாமல் அந்த சம்பவத்தைப் பற்றி பேசுகிறார்கள். அது சரியா இல்லையா, அதை செய்யலாமா கூடாதா என்று அந்தக்கதைக்குள் பேசமுடியாது. அந்த தப்பை அந்த அமைப்பு தாங்கிக்கொள்ளாது, ஒட்டுமொத்தமாக சரியும் என்பதுதான் அந்தக்கதை சொல்லும் பதில். அந்த மிகப்பெரிய அமைப்பை அப்படித்தான் நாம் புரிந்துகொள்ளமுடியும். எல்லா அமைப்புக்களும் அப்படித்தான். எல்லா பெரிய அமைப்புக்களும் வீழ்ச்சியை தொடங்குவது எங்கோ ஒரு சின்ன பிழை நடக்க ஆரம்பிக்கும்போதுதான். ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்றும் தோன்றுகிறது

சிவக்குமார்.எம்

***

அன்புள்ள ஜெ,

என் அறையில் ஏதோ எடுக்கச்சென்றவன் சொடுக்கியது போல ’பத்துலட்சம் காலடிகள்’ கதையில்  மறுபடியும் முட்டிக்கொண்டேன். மீண்டும் கதையையும் கடிதங்களையும் நிதானமாக வாசித்தேன்.

சாகிப் செய்தது சரியா?

கதை நேரடியாகவே வினவுவது இதைத்தான். கதை முடிந்தவுடன் நாம் கேட்டுக்கொள்ளவேண்டியதும் இந்தக் கேள்விதான் என்று நினைக்கிறேன்.  கதையில் இரண்டு பதில்கள் உள்ளன. உண்மையில் அவை பதில்கள் அல்ல. கதைமாந்தர்களின் மறுமொழி. கதைசொல்லி சொல்வது ஒன்று. மற்றொன்று ஔசேப்பச்சனுடையது.

1) “என்ன சொல்ல? அவர்களின் மனநிலை எனக்குப் புரியவில்லை” என்றேன் “அவர்கள் வேறு ஒரு யுகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்.”

2) “நான் அதைப்பற்றி ஆயிரம் தடவையாவது நினைத்துப்பார்த்திருக்கிறேன்” என்றான் ஔசேப்பச்சன் “அப்போதெல்லாம் மாப்பிளாக் கலாசிகள் ரயில்வே வேகன்களை தூக்கிய காட்சிதான் நினைவுக்கு வரும். மூத்த உஸ்தாத் என்னிடம் சொன்னார், ஆயிரத்துக்கு ஆயிரம் கால்வைப்புகள், அவ்வளவுதான் என்று. ஆயிரம் பெருக்கல் ஆயிரம். பத்துலட்சம் காலடிகள். ஆனால் அதில் ஒன்று, ஒன்றே ஒன்று, தவறாகப் போய்விட்டால் அவ்வளவுதான். தவறு பெருகிப்பெருகி கப்பல் மீண்டும் கடலுக்குள் சென்றுவிடும்.”

இந்த இரண்டு மறுமொழிகளும் ஒரு முக்கியமான கேள்வியையும் அதையொட்டி சிந்திப்பதற்கான வழியையும் சுட்டுகின்றன.

உண்மையில் ஹாஷிமின் கொலையை நியாயப்படுத்திவிடமுடியுமா?

ஔசேப்பச்சனின் மறுமொழியின் பின் உள்ள நியாயப்படுத்தலின் அடிப்படை என்ன? தர்க்க ரீதியான நியாப்படுத்துதல் இது.  இன்னும் விரிவாக நோக்கினால்  மெட்டீரியலிசத்தின் அடிப்படையில் அமைந்த தர்க்கம் இது.  அந்த தர்க்கம்தான் ஒரு clockwork போல செயல்படும் ஒரு பிரபஞ்சத்தை கற்பனை செய்யும். காரண காரிய உறவு என்றும் ஒரு செயலுக்கு பின் இன்னொரு செயல் அதன்பின் இன்னொரு செயல் என்றும் சென்றுக்கொண்டே இருக்கும். ஒரு சிறு தவறு பெருகிக்கொண்டே செல்லும் என்று சொல்வது இந்த விரிவான தர்க்கத்தின் ஒரு பகுதிதான். தர்க்கத்தில் இருந்து எழும் இந்த எதிகல் ஸ்டாண்ட் ஒரு கொலையை நியாயப்படுத்துவிடமுடியுமா?  இந்த தர்க்கத்தின் சரியான குறியீடுதான்  பத்தேமாரி. ஒரு கொலைக்கான நியாயப்படுத்தல் ஒரு பத்தேமாரியின் கணக்கில் இருந்து வரும் ஒன்றா? அப்படி நினைப்பதால்தான் அது

சிறு பிழை = மரணதண்டனை

என்ற சமன்பாட்டில் வந்து நிற்கிறது. சாகிபின் தீர்ப்பும் இதுதானே! இன்னும் கொஞ்சம் பின்னால் சென்றால் ஒரு சக்கரவர்த்தியின் நீதியும் இதுவாகத்தான் இருக்கும். சாகிப் என்ற ஷத்ரியன் சொல்வது ஒரு சக்கரவர்த்தியின் நீதியைத்தானே! யாரும் மீறமுடியாத நெறி அது. மீறினால் மரணம்தான் தண்டனை. ஏனெனில் சிறுதவறு  பெரிதாகி எல்லாம் அழிந்துவிடும்.  அவர் உள்ளூர விழைவது  என்ன? மரபின் தொடர்ச்சிதான் இல்லையா? மரபு அழியாமல் இம்மார்டலாக செல்ல சிறு பிழைபொறுக்கமுடியாத நெறிதான் சரியா?. Does the End justify the means?

பிழைபொறுக்கமுடியாத நெறி என்பது சென்ற காலத்து அரசனின் நெறி. அதை காப்பது வாள். மரணம்தான் ஒரே தண்டனை. ஒரு சிறு பிழையை அனுமதிக்காத நீதி இந்த நூற்றாண்டிற்கு உரியதாக இருக்க முடியாது.  ஒரு கொலையைச் செய்துவிட்டு அசராமல் அமர்ந்திருக்கும் ஒரு சக்கரவர்த்தியின் முன் ஒரு போலீஸ் அதிகாரி சென்று நிற்கும்போது ஒரு துணுக்குறல் ஏற்படுகிறது.  அவரை கைதி செய்து  கோர்ட்டுக்கு எல்லாம் இழுத்துச்செல்லமுடியாது  என்பது ஒருபுறம் இருக்கட்டும்.

சாகிபின் முன்னும் அவர் பிரதிநிதித்துவம் செய்யும் ஆயிரவருட மரபின் முன்னும் கொலை, குற்றவுணர்ச்சி போன்ற அனைத்தும் பொருளிழந்து போய்விடுகிறது. அது 20ம் நூற்றாண்டின் நிகழ்வது ஒரு பெரும் அதிர்ச்சியை அளிக்கிறது. கதையும் அவரை மேலே மேலே கொண்டுச்செல்கிறது. வசீகர அழகு.  அபாரமான நகைச்சுவை உணர்வு. கலையை கொண்டாடுபவர். இயற்கை ரசிகர். மனிதர்களின் ஆழத்தை அறிந்தவர். இந்த நூற்றாண்டின் இம்பரசிவ்வான ஆளுமை அவர். ஆனால் நீதியுணர்வு என்று வரும்போது மட்டும் ஒரு கடந்த கால சிம்மாசனத்தில் சென்று அமர்ந்து கொள்கிறார்.

எனவே சாகிப் ஒரு வசீகர monarch க்கின் வார்ப்பாக இருக்கலாம்.  ஆனால் சென்ற யுகத்தின் எச்சம் அவர். ஹாஷிம் அரபிக்கடலுக்குள் சென்றுவிட்டான். ஒரு அரசனின் கிரீடத்தை நினைவுறுத்தும் துருக்கி தொப்பியும் கடலுக்கு அடியில் சென்றுவிட்டது. ஆயிரம் வருடமாக  இறுக்கமான ஒரு மரபு கடைசியில் முடிந்தவிட்டது என்பதைப் போல. இனி குருதிக்கறை படிந்த கொலைவாளுடன் உறுதியான நரம்புகளுடன் நிற்கும் சக்கரவர்த்தி பிம்பத்தையும் சந்தேகமில்லாமல் அரபிக்கடலில் தூக்கிவீசவேண்டியதுதான்.

இப்படி ஒரு வாசிப்புக்கோணம் இருக்கிறதா? அல்லது இது என் கோணல் வாசிப்பா? நீங்கள்தான் சொல்லவேண்டும்.

அன்புடன்,
ராஜா.

***

அன்புள்ள ராஜா

கதையில் சரிதவறுகளை ஆசிரியன் சொல்லக்கூடாது. அவனுக்கு முற்றிலும் அப்பாற்பட்டது அது

ஜெ

***