திற்பரப்பு அருகே ஒரு கயம் முன்பு இருந்தது. ஓர் யானை அதில் விழுந்து செத்ததனால் அதற்கு யானைக்கயம் என்று பெயர்.அக்காலத்தில் அதில் பாய்ந்து மையச்சுழியைச் சென்று தொட்டு கரைமீள்வது ஒரு சவால். மணியன், கோபாலகிருஷ்ணன் எல்லாம் பலமுறை செய்ததை நான் ஒருமுறை முயன்றேன். சுழி நம்மை அதன் கண் நோக்கி சுழற்றி கொண்டுசெல்லும். மையத்தை அடைவதற்குச் சற்று முன்பாக எதிரோட்டத்தில் காலை ஊன்றி உந்தி விளிம்புநோக்கி தாவிவிடவேண்டும். கூடவே மையச்சுழியை கையால் தொடவும் வேண்டும். இதுதான் உத்தி

நான் முயன்றேன். எதிரோட்டத்திற்கும் மறுதிசைச் செல்லோட்டத்திற்கும் கணநேரமே வேறுபாடு. என் காலை நீட்ட நீர் அதை யானையின் துதிக்கை எனப் பிடித்து இழுத்துச் சென்றது. மூழ்கி கீழே போன கணம் மணியன் பாய்ந்து என் தலையை பிடித்து தூக்கி அப்பால் வீசி அவன் மையம் நோக்கிச் சென்று ‘கடைக்கல் சவிட்டி’ மேலெழுந்து மீண்டான். அதற்குள் வயிறு நிறைய நீர் குடித்திருந்தேன்

ஆழத்தின் நீலநிற ஒழுக்கில் நான் ஏராளமான சருகுகள் சிறகுகொண்டவை என சுழன்றுகொண்டிருப்பதைக் கண்டேன். தேங்காய்கள், சுள்ளிகள். அனைத்தும் ஒன்றை ஒன்று கவ்வியவை போல சுற்றிவந்தன.அச்சமூட்டும் ஒரு ரகசியச் சடங்கு அங்கே நடந்துகொண்டிருப்பதைப்போலத் தோன்றியது. அத்தனை பொருட்களையும் தன்னுள் இழுக்கும் ஆனைக்கயம் எதையும் உள்ளே வைத்திருப்பதில்லை. அவற்றிலிருந்து எதையோ ஒன்றை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு அப்பால் தள்ளிவிடுகிறது. உயிர்களிடமிருந்து மூச்சை.

ஆறு என்பது ஒரு மொழி. அது திற்பரப்பில் ஆர்ப்பரித்து பொழிகிறது. வெண்ணிற கதிர்விட்டு விளைந்து எழுந்து நிற்கிறது. கயம் ஒரு மௌனம். நீரின் வெவ்வேறு பாய்ச்சல்களை அங்கே காணலாம். “பல்லுகளுக்க நடுவிலே நாக்கு போலல்லா ஆறு இந்த பாறைநடுவே கெடந்து பெடாப்பாடு பெடுது” என்பார்கள். பேசும் நாக்கு, ஆகவே துள்ளல் துவளல் ஒசிதல் வளைதல் எழுதல் விழுதல். கணம் ஓய்வில்லை. ஒரு நீள்தழல். நீராலானது. அந்த நடனத்தின் ஏதோ ஒரு கணம், ஏதோ ஒரு இடம், அப்படி சுழித்துக் கயமென்றாகிவிட்டது.

யானை நீந்தாத பெருக்கு இல்லை. யானையே நீரின் அடையாளம்தான். ஆனால் ஆற்றில் நீந்திவந்த யானை கயத்தில் சுழித்து உள்ளே சென்றுவிட்டது. மணலில் கால்கள் புதைந்து உயிர்விட்டு மூன்றாம்நாள் உப்பி உருவழிந்து அப்பால் எழுந்தது. பாறைநடுவே பாறை என அதை தொலைவில் கண்டனர். அருகணைந்தபோது அதன்மேல் சிறிய செதில்சிப்பிகள் ஒட்டியிருந்ததைக் கண்டனர்.  “தண்ணிக்க தும்பிக்கையில்லா பெரிசு!” என்றார் பாடகரான குணமணி

கயம்

‘நீராடு
ஆனால் அங்கே
சுழல் இருக்கிறது.போகாதே”என்பார் அப்பா.
இங்கே நிதானமாக நடக்கும்
நதி
அங்கே ஏன் ஆக்ரோஷம் கொண்டு சுழல்கிறது?
என்று அவரிடம் கேட்பேன்..

ஆதி வெடிப்பு
ஒரு சுழலாய் இருந்தது.
சுழல் பிரிவதும்
பிரிகள் மீண்டும் சுழல்வதும்
இருபேரியற்கை என்றார் அவர்.

சொல்லிக்கொண்டு இருந்தபோதே
யாரோ செய்த
நீத்தார் சடங்கின் மாலைகள்
நதியில் மிதந்து வந்தன.

அவை
சுழல் நோக்கிச் செல்கின்றனவா
சுழல் விலக்கி நகர்கின்றனவா
என்று காண
எனக்குத் துணிவில்லை.

போகன் சங்கர்

ஆறு நிறைய சொல்லியிருக்கிறது. ஒவ்வொன்றாகப் புரிந்துகொள்ள நெடுநாட்களாகியது. இறுதியாகப் புரிந்துகொள்ளும்போது ஆற்றுடன் கலந்துவிட்டிருப்பேன். பொழிந்துகொண்டே இருக்கும் அருவி ஒரே சொல்லையே சொல்வதாகத் தோன்றும். செவிகொடுத்து நின்றல் ஒருசொல்லே மொழியென்றாகும். நள்ளிரவில் கேட்கும் திற்பரப்பு அருவின் ஓசை அச்சமூட்டுவது. வலிகொண்ட நோயாளியின் ஓலம் போல, தலை சுழற்றி வீரிடும் யட்சியின் குரல்போல. ஆனால் விடியற்காலையில் விழிப்பின் முதலோசை என அதைக் கேட்கையில் ஓர் ஆறுதல் போலத் தோன்றும். முந்தைய நாளையும் எழும் காலையையும் கோக்கும் ஒரு மெல்லிய வெள்ளி நூல்.

ஆனைக் கயம் ஓசையற்றது. தன்னைத்தனே சுழற்றிக்கொண்டு அங்கிருப்பது. அள்ளி இழுத்தும் தள்ள்வி விலக்கியும் ஒவ்வொன்றுடனும் விளையாடிக்கொண்டிருப்பது. அது அங்கிருப்பதையே பெரும்பாலும் உணர்வதில்லை. அருகே சென்று கண்டாலொழிய அதை எண்ணுவதில்லை. ஆனால் அது அங்கிருந்துகொண்டே இருந்தது, ஆற்றின் சொல்லப்படாத சொல்.

ஒருநாள்