மதுரையும் கடலும்

இம்முறை சிங்கையிலிருந்து நேரடியாக மதுரை செல்லும் விமானத்தில் முதல் முறையாக பயணம் செய்தேன். இலங்கை திரிகோணமலைக்கு வடக்கே நுழைந்து வவுனியா வழியாக மன்னார்-ராமேஸ்வரம் வரை நீலமும் பச்சையுமாக மேகங்கள் ஆங்காங்கே நிழல் தெளித்து நகர மிக அழகான பயணம். மன்னார் முதல் தனுஷ்கோடி வரை திட்டு திட்டாக கடல் பகுதி ஆழமற்றிருப்பது நீல வண்ண வேறுபாடுகளில் தெரிந்தது. தேவிபட்டணம் பகுதியில் நம் நிலம் தொட்டு, பசுமையின் ஒரு துளித் தீற்றலும் இல்லாத முகவை, சிவகங்கை மாவட்டங்கள் மேல் பறந்தபோது, பாலை நிலம் மேல் சுற்றும் வல்லூறென மனதில் ஒரு பெரும் வெறுமை சுழன்றது.

தரையிறங்க சில நிமிடங்களுக்கு முன்னால் சில பசிய திட்டுகள். ஒரு நதி பயணித்ததன் முன்னாள் நினைவுகளென வைகை வற்றி முதிர்ந்து நரம்போடிய முதியவளின் கரமென மதுரையை வருடிச் செல்கிறாள்.

பல கோடி ஆண்டுகள் பனியுகத்திலிருந்து, பின்னர் கண்டங்கள் நகர்ந்து, மனித இனம் தோன்றி,சங்கம் வைத்து தமிழ் வளர்த்து, வளர்த்த கதையை பூதாகரமாக பிரம்மஞானசபை முதலாக வளர்த்தெடுத்து, மதுரைகளை கடல்கொண்டு, மெல்ல மெல்ல அரைப்பாலை நிலம் வந்து தரையிறங்குகையில் இன்றைய மதுரையின் ஆர்ப்பாட்டங்கள் (இமானுவேல் சேகரன் நினைவு தினம் என மதுரை கலகலத்திருக்கிறது, பல இடங்களில் பள்ளி விடுமுறை!) கண்டு மனம் திகைத்துப் போயிருக்கிறது.

முன்பெல்லாம் தேவர் ஜெயந்தி மட்டும்தான் பதட்ட நிலை இருக்கும். இப்போது அனைவரும் தொடங்கியிருக்கிறார்கள், வ.உ.சிக்கும் ஊர்வலங்கள் நடைபெறுகிறதாம். இன்றைய மதுரையை கடல் கொள்ள வழியில்லை, ஒருவேளை விழுங்கினால் எதை வளர்த்து வைத்திருந்ததாக சொல்லும் வரலாறு!!

மிக்க அன்புடன்,

சுபா